Μέλι Αντρωνίου…!

Πολύ χαίρομαι που βλέπω (εδώ στο διαδίκτυο) την φίρμα «Μέλι Αντρωνίου».

Μπράβο στα παιδιά που κάνουν γνωστό το χωριό μας και μέσα από την επαγγελματική τους δραστηριότητα.

Θα πρότεινα, να ασχοληθούν περισσότεροι νέοι με αυτή την προσοδοφόρο απασχόληση ακόμη και ως επάγγελμα εάν διαθέτουν το μεράκι γιατί η μελισσοκομία είναι πρωτίστως χόμπι.

Ο τόπος μας προσφέρεται για μελισσοκομία διότι μπορεί να δώσει εξαιρετικούς τύπους μελιού με αρκετές φαρμακευτικές ιδιότητες επειδή η πρώτη ύλη θα προέρχεται από μη μολυσμένα βότανα από τα βουνά μας όπως είναι το γαϊδουράγκαθο αλλά και από τα άλλοτε παρεξηγημένα..., όπως είναι το ρείκι, η κουμαριά και η σφάκα με κυρίαρχο το ιερό δέντρο του Δία, τη βελανιδιά που το μέλι της το κατατάσσουν σήμερα ως το ισχυρότερο αντιοξειδωτικό μέλι παγκοσμίως.

Δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω δυο λόγια και για την ιστορία των μελισσών και μελισσοκόμων στο Αντρώνι.

Μελίσσια πρωτοεμφανίστηκαν στο χωριό μας στα τέλη της δεκαετίας του 1950 από τον παππούλη μου τον Κωστάκη Πλιέγκα.

Αγόρασε τότε, 3-4 κουβέλια και τα τοποθέτησε στην Στέρνα, τοποθεσία κάτω από τις Χαραγές απέναντι από την Κρυάβρυση.

Ύστερα από δυό τρία χρόνια τα έκανε καμιά δεκαριά και μετέφερε τα κουβέλια στο χωριό κάτω από το αμπέλι, στον κήπο μας στη Μαλότενα.

Εκείνο το διάστημα η Αγροτική Τράπεζα έδινε χαμηλότοκο δάνειο για αγορά μελισσοκομικού εξοπλισμού και έδραξε ο γέρος της ευκαιρίας, πήρε τότε πενήντα διπλές κυψέλες με όλα τα σχετικά, πλαίσια, πάτους και καπάκια. 

«Γέμισε ο τόπος» κυψέλες μπροστά στην εκκλησία όταν τις έβαφε μπλε θαλασσί. Τα μελίσσια που ως τότε ήταν σε κουβέλια μεταφέρθηκαν στις καινούργιες κυψέλες και ύστερα, τα φόρτωνε δυό - δυό στον τσίλη, (το  άσπρο άλογο που πάνω του μεγάλωσα) και σιγά - σιγά τα μετέφερε στον Παλιόμυλο στο χωράφι του δίπλα στο ποτάμι. Εκεί κατασκεύασε με την βοήθεια του Γιώργη (Μπαμπόγιωργα), του Χρήστου (Πλίθα) και του Γιώργη (Παπαλιώνη) ένα μικρό σπιτάκι (που υπάρχει ακόμη) με τσιμεντένιες πλίθες και πλάκα με μπετό από πάνω. Τις πλίθες τις «έκοψαν» εκεί  χάμου με άμμο από το Παλιοπόταμο που βρίσκεται παράμερα. Στο σπιτάκι τοποθετήθηκαν μέσα όλα τα εργαλεία του μελισσοκόμου τα φάρμακα (κονιάκ και τσίπουρο) και το μηχάνημα όπως λέγαμε τότε τον μελιτοεξαγωγέα.

Αναφέρω το κονιάκ διότι τα μελίσσια αυτά ήταν πολύ άγρια και σε τρυπάγανε ακόμη και πάνω από δυό παντελόνια  Σου έκαναν επίθεση από τριακόσια μέτρα μακριά και το κονιάκ βοηθούσε στο αλλεργικό σοκ να μην επέλθει το μοιραίο στην ερημιά.

Τα μελίσσια τα έκοβε, τα τρύγαγε όπως έλεγε μια φορά το χρόνο, Ιούνιο - Ιούλιο.

Ήταν άνθρωπος δοτικός. Μοίραζε μέλι, τουλάχιστον από ένα νεροπότηρο σε όλα τα σπίτια του χωριού. Το είχε σε καλό για τα μελίσσια του. Ένας που βοηθούσε στο μοίρασμα και μου έρχεται στο νου, ήταν ο Γληγόρης Κανελλακόπουλος (του Κουτσού) που τον αγκάρευε ο παππούλης μου όταν ήταν τσορομπίλη. Τον αγαπούσε τον Γληγόρη και αυτός αγαπούσε τον γέρο Πλιέγκα και ήταν πολύ κοντά του κυρίως όταν η αφεντιά μου είχε σαλπάρει…!

Όπως είπαμε παραπάνω δεν μοίραζε μόνον μέλι αλλά και μελίσσια. Θυμάμαι ότι έκανε τότενες κάμποσους Αντρωναίους μελισσοκόμους, τον Λύσανδρο (Μπουλουγούρη), τον παπά Κοσμά, τον Δημήτρη (Νάστο), τον Λύσανδρο (Ρέμο) και άλλους που δεν θυμάμαι τώρα.

Ήταν καλός μελισσοκόμος. Σε προχωρημένη ηλικία, 75 χρόνων (3 χρόνια πριν πεθάνει), παρακολουθούσε σεμινάρια στην Πάτρα αλλά παράλληλα μετέδιδε και τις τεχνικές του στους νεώτερους.

Όταν πέθανε τον Νοέμβρη του 1978 άφησε 70 δίπλα μελίσσια. 

Εκείνη την χρόνια είχαν πάθει μεγάλη ζημιά τα μελίσσια στην Μακεδονία και μου ζήτησαν να αγοράσουν αλλά δεν δέχτηκα να πουλήσω ούτε ένα.

Τον Ιούνιο του επόμενου έτους που πήγα να τα κόψω (τρυγίσω), «πνίγηκα» στο μέλι.

Την μισή ποσότητα, μου την πούλησε ο φίλος μου ο Μερεμέτης (Κώστας Σίνος», σε καλή τιμή, 10 - 12 δραχμές το κιλό και προς τιμήν του δεν δέχθηκε τότε καμία προμήθεια. Το υπόλοιπο το πήρα στην Αθήνα και όταν πήγα το δείγμα στην οδό Αθηνάς (στους χονδρεμπόρους) μου είπαν ότι το παίρνουν με 3 δραχμές το κιλό. Δεν πούλησα σε αυτούς ούτε δράμι, το δώρισα σε φίλους και στην γειτονιά.

Την επόμενη χρονιά δώσαμε τα μελίσσια μισακά σε «όνομα και μη χωριό» όπου χάθηκαν όλα, (κλάπηκαν) μελίσσια και εξοπλισμός! Έχει ψοφήσει... και όπως λένε,  “ο νεκρός δεδικαίωται”.

Το 1996, ένα διάστημα που βρέθηκα χωρίς μαγαζιά και είχα άπλετο χρόνο, αγόρασα δύο διπλά που τα τοποθέτησα στην βεράντα του σπιτιού μου όπου τα παρακολουθούσα μέρα νύχτα και από την κρεβατοκάμαρά μου ακόμη. Ήταν ένα ήρεμο είδος μελισσών που άνοιγα τα καπάκια και τα επιθεωρούσα ημίγυμνος.

Για πότε τα δύο μελίσσια έγιναν 20-30, ούτε που το κατάλαβα και μοίραζα «πουλιά» σε όποιον μου ζητούσε.

Τα μελίσσια μου «χτύπαγαν» στον Υμηττό για θυμάρι και το αποτέλεσμα στο μέλι ήταν εκπληκτικό. Όταν κατέβαζα τις κηρήθρες στο σπίτι, μοσχοβολούσε ο τόπος από το θεϊκό νέκταρ και το κερί του.

Από τσορομπίλη μέσα στα μελίσσια γαλουχήθηκα αφού μου έδειξε τεχνικές ο παππούλης μου. Διάβασα βέβαια αργότερα αρκετά βιβλία γύρω από την μελισσοκομία όπου στην συνέχεια πειραματίστηκα και σε δικές μου τεχνικές σχετικά με τον βασιλικό πολτό, την εκτροφή βασιλισσών, την γύρη, την πρόπολη κλπ.

Δεξιοτέχνη, «χειρουργό» με έλεγαν…, ως προς τον τρόπο που άνοιγα και επιθεωρούσα τα μελίσσια τους.

Τέλος, η καλύτερη μου στιγμή στα μελίσσια μου ήταν, όταν το μελίσσι αμπόλαγε - πολλαπλασιαζόταν, έφευγε το μισό από την κυψέλη με την γηραιά βασίλισσα να ψάχνει νέα μετεγκατάσταση και αυτός ο βόμβος, αυτή τους η μελωδία με τρέλαινε.

Σχετικά με την τύχη των μελισσών μου, τα μοίρασα όλα πλην των εργαλείων μου (ζουν όλοι όσοι τα πήραν) χωρίς να εισπράξω ούτε σεντς.

Σήμερα αναπολώ… και όταν βρίσκω ευκαιρία δείχνω και εξηγώ στις εγγονές μου αυτή την θαυμαστή κοινωνία των μελισσών. 

Κώστας Παπαντωνόπουλος (Πλιέγκας). Γενάρης 2023

16.08 2009, εδώ επιθεωρώ τα μελίσσια του Αλέξη Συλάιδου στο Αντρώνι όταν ύστερα από τσίμπημα στο κεφάλι, έπαθα αλλεργικό σοκ που το ξεπέρασα άμεσα με ένα ποτήρι κονιάκ.