Τραγούδι του Γιώργη Γιαννιά

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ................

ΜΟΥΡΤΑΤΗ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΣ …ΝΑ ’ΡΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ;

ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΓΙΑΝΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΚΛΕΦΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΩΛΟΝΟΥ
Από το βιβλίο του Ηλία Τουτούνη & Κώστα Παπαντωνόπουλου
“ΓΙΑΝΝΗΣ & ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΝΝΙΑΣ, Οι σταυραετοί του Ωλενού”

Ως τώρα η επίσημη ιστορία μας, καθώς φαίνεται, καταπιάστηκε μόνο με τα τρανά πρόσωπα και ως ακατάδεχτη περιφρόνησε και αγνόησε ουκ ολίγους απλούς και έντιμους λαϊκούς αγωνιστές. Όμως χρέος μας είναι να θυμόμαστε, να μνημονεύουμε, ν’ απονέμουμε τις πρέπουσες τιμές και σ’ αυτούς τους σεμνούς και αφανείς ήρωες.
Ένας από αυτούς, που ηθελημένα αγνοήθηκε, ήταν κι ο οπλαρχηγός Γιώργης Γιαννιάς και τα παλικάρια του, μια ομάδα ανθρώπων που προτίμησαν να δώσουν την ζωή τους για ν’ απολαμβάνουμε εμείς σήμερα τ’ αγαθά της ελευθερίας.
Οι μάχες στα στενά της Τζάχλης, της Πολίτζας αλλά και στου Κατσαρού της βόρειας ορεινής Ηλείας, δεν αποτέλεσαν μεμονωμένα πολεμικά γεγονότα, παρά συνδέθηκαν άμεσα με την έναρξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης και με την απαρχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που σήμανε το τέλος της πολύχρονης σκλαβιάς.

Κατά την επιδρομή των Λαλαίων Τουρκαλβανών κατά της Πηνείας, της Κάπελης και των χωριών που βρίσκονται στα ριζοβούνια του Ωλονού, οι οπλαρχηγοί συσκέφθηκαν στις 16 Μαΐου 1821 και συναποφάσισαν να συνδράμουν όλοι για ν’ αντιμετωπίσουν τους επιτιθέμενους εχθρούς. Τα χαράματα της επομένης οι Τουρκαλβανοί αποχωρώντας από τα Τσίπιανα, όπου είχαν διανυχτερεύσει, προσβάλουν τις θέσεις που κατείχε και αμύνονταν ο νεαρός κλεφτοκαπετάνιος Γιώργης Γιαννιάς. Oι οπλαρχηγοί της ευρύτερης περιοχής, για διαφόρους λόγους, όχι μόνο δεν συνέτρεξαν να βοηθήσουν τον Γιώργη Γιαννιά, αλλά στο τέλος αγνόησαν αυτή την σημαντικότατη μάχη που διεξήχθη αρχής γενομένης από την Τζάχλη, Πολίτζα και κατέληξε στη θέση Κατζαρού.
Μετά την πανωλεθρία αυτή, νομίζω ότι για τους ίδιους λόγους και οι ιστορικοί εκείνης της εποχής, ηθελημένα αγνόησαν την θυσία του εικοσιπεντάχρονου οπλαρχηγού και δεν αφιέρωσαν ούτε μια σελίδα στις ιστορικές συγγραφές τους.
Υπήρξαν όμως και λίγες εξαιρέσεις με φειδωλά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν γι’ αυτήν την περιβόητη μάχη στον οικισμό Κατζαρού (του σημερινού δ.δ. Αντρωνίου), κατά καιρούς στ’ απομνημονεύματα διαφόρων αγωνιστών που έλαβαν μέρος στον αγώνα του 1821, αλλά και από τους μετέπειτα ιστορικούς που κατέγραψαν τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση.

Ασβεστώνουμε την Μοστενίτσα με "Ρεφενέ" και "Προσωπική εργασία"

Το Σάββατο 17 Ιουνίου  από τις 9:30 π.μ. έως 8 μ.μ.

Για τρίτη χρονιά εμείς θα είμαστε εκεί.

Θα πάρουμε τις βούρτσες μας και θα ασπρίσουμε τις τσιμεντένιες επιφάνειες του χωριού.

Φέτος θα πάμε ακόμα πιο μακριά από τα κεντρικά σημεία του χωριού, θα φτάσουμε μέχρι την Βίγλα να ασπρίσουμε το σπιτάκι για την στάση των λεωφορείων.

Περιμένουμε συμμετοχή και συμπαράσταση.

Συμμετοχή από Μοστενιτσάνους και από φίλους του χωριού.

Συμπαράσταση από τους φορείς, τον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας, την κοινότητα (ακολουθώντας το παράδειγμα του Προέδρου) και τους Συλλόγους του χωριού μας.

Προσωπική εργασία και...Ρεφενές. «κατά τον τρόπο των ειδικών, των σοφών».

Δεκαετία του ’50, η Ελλάδα πληγωμένη απ’ τον πόλεμο και την κατοχή, προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τότε, στα πλαίσια των μικρών κοινοτήτων, δημιουργείται  ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας».

Μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού που συμμετείχαν ολόκληρες οι τοπικές κοινωνίες, άντρες και γυναίκες.

Συνήθως ήταν Κυριακή,  λίγο μετά την εκκλησία, που χτύπαγαν οι καμπάνες για να θυμίσουν στο κόσμο ότι είναι μέρα προσωπικής εργασίας.

Η συμμετοχή όλων  θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση.

Με ότι διέθετε ο καθένας, κασμάδες, αξίνες, ξινάρια, φτυάρια, βαριοπούλες, συμμετείχε χωρίς δισταγμό σε μια κοινή υπόθεση.

Έτσι, φτιάχτηκαν σημαντικά έργα και υποδομές για να καλυφτούν καθημερινές ανάγκες.

Χτίστηκαν  σχολεία, εκκλησίες, δρόμοι, καλντερίμια, γεφύρια, βρύσες, αυλάκια …..

Συχνά δεν αργούσε να στηθεί γλέντι άλλωστε στην Μοστενίτσα είμαστε.

Οι νοικοκυρές πήγαιναν στην αρχή χαλβά με τσίπουρο, μετά μεζέδες  και το κρασί.

Κούμανι! Θα τους μείνει αξέχαστο!

Η ζωή λένε παίζει περίεργα παιχνίδια... ό,τι δίνεις παίρνεις... τα ρητά  αυτά ταιριάζουν απόλυτα στη μικρή μας ιστορία. 

Το γειτονικό μας χωριό Κούμανι, στάθηκε μεσάζων στο να γνωριστούν, να συνεργαστούν και στο τέλος να σφραγίσουν με όρκους αιώνιας αγάπης τη γνωριμία τους ο δάσκαλος και η δασκάλα του δημοτικού σχολείου!

Πριν λίγες μέρες ενώθηκαν με τα δεσμά  ενός πρωτότυπου γάμου που θα θυμούνται και θα μεταφέρουν στις επόμενες γενιές τους!!! Σκέφτηκαν ότι δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την καλύτερη στιγμή της ζωής τους οι μαθητές τους, που ήταν η αφορμή της γνωριμίας τους. Έτσι ζήτησαν από τους γονείς και παραβρέθηκαν ως παρανυφάκια αρκετά από τα παιδάκια του σχολείου! Ο γάμος τους γέμισε με πλουμιστά  φορέματα και ανθοστόλιστα κεφαλάκια! Με χρώματα και γέλια των μικρών τους φίλων, που όπως είπαν, τους θεωρούν οικογένεια τους!

Οι μικρές μαθήτριες από το Κούμανι, βάζοντας όλη την αγάπη τους, έκλεψαν την παράσταση στην εκδήλωση και έκαναν τη μέρα  των δασκάλων τους ακόμα πιο ξεχωριστή και  συνάμα αυτός ο ιδιαίτερος γάμος, στάθηκε αφορμή να ακουστεί το Κούμανι σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας, αφού είναι το γεγονός των τελευταίων ημερών.

Να ζήσουν!!!!!

Δώρα Καζαμία Ιούνιος 2017

Φωτο: dete.gr

Πηγή: www.antroni.gr 

Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις!

Την παρακάτω φωτογραφία την αναρτήσαμε και στο face book αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε όλα τα εικονιζόμενα πρόσωπα.

Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια, διακρίνουμε σε αυτή τη φωτογραφία γνωστές φυσιογνωμίες του χωριού μας.

Μεταξύ άλλων:

1. Βούλα Μπακάλη (της Χρυσούλας)

2. Κωστούλα Πανούτσου (Νικολή Τσιμπούκα)

3. Μαρία Μήτση (του Κόνσουλα)

4. Αντωνία Κωστοπούλου (του Τασάνη)

5. Ανδριάνα Αλεξοπούλου (του Κολιού)

6. Βελουδένια Μπαντούνα (του Ντερλεπάνη)

7.Γιάννα Τσώνου (του δάσκαλου)

8. Πίτσα Σίνου (του Λύσανδρου)

«Τούτο το καλοκαιράκι...»

Τούτο το, μαύρα μου μάτια.
Τούτο τὸ καλοκαιράκι.
Τούτο τὸ καλοκαιράκι,

κυνηγούσα ᾿να πουλάκι.

Κυνηγούσα, μαύρα μου μάτια,
κυνηγούσα, προσπαθούσα.
κυνηγούσα, προσπαθούσα,
νὰ τὸ πιάσω δὲν μποροῦσα.

Βιολιτζή, μαύρα μου μάτια,
βιολτζί μου, πως τα κάνεις,
βιολτζί μου, πως τα κάνεις.
τα πουλάκια και τα πιάνεις.

Με τα να, μαύρα μου μάτια,
με τα νάζια μου τα κάνω,
ορέ με τα νάζια μου τα κάνω,
τα πουλάκια και τα πιάνω.