Κούμανι και Αντρώνι ο θεός να σε γλυτώνει και αν περάσεις από τη Γιάρμενα θα σε ψήσουνε στα κάρβουνα και αν περάσεις από τη Δίβρη θα σε φάει το μαύρο φίδι.
Έφυγε από κοντά μας σήμερα Δευτέρα 28.02.2022 η Δήμητρα Ρετσινά κόρη του Νίκου που γεννήθηκε πριν 50 χρόνια στην Θεσσαλονίκη.
Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη στην γενέτειρά της.
Στον σύζυγό της Ιωάννη στα παιδιά της Βασίλη, Ελισάβετ στις θείες της Μαρία, Βασιλική και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Η Δήμητρα ήταν φιλόλογος στο επάγγελμα, κόρη του Νίκου και της Βέτας Ρετσινά. Παντρεύτηκε τον Γιάννη Φωτεινίδη και απέκτησαν τον Βασίλη και την Ελισάβετ.
Αγαπούσε πολύ το χωριό μας, μια αγάπη που της εμφύτευσε ο πατέρας της ο αείμνηστος Νίκος όπου από μικρή την έφερνε στο χωριό μας. Η Δήμητρα, με τα συνομήλικα παιδιά είχε κάνει και τις απαραίτητες φιλίες στο Αντρώνι που με αγωνία την περίμεναν κάθε φορά να κατέβει.
Η Τσικνοπέμπτη είναι και σήμερα η μέρα της κρεοφαγίας, του ποτού και της διασκέδασης. Σε κάθε αυλή, μαγαζί, μπαλκόνι και ταράτσα κυριαρχούν οι ψησταριές με μεζέδες αλλά και στα μαγαζιά το βράδυ επικρατεί το αδιαχώρητο για να τηρηθεί το έθιμο. Γιορτάζεται 11 μέρες πριν την καθαρά Δευτέρα. Η Πέμπτη όπως είναι γνωστό βρίσκεται ανάμεσα από την Τετάρτη και Παρασκευή, νηστίσιμες μέρες, των Ελληνορθόδοξων. Πήρε το όνομα της από την λέξη «τσίκνα» την ιδιαίτερη μυρωδιά του καμένου - καλοψημένου κρέατος.
Σε όλη την περιφέρεια της Πελοποννήσου, έσφαζαν χοιρινά από τα οποία παρασκεύαζαν διάφορα τρόφιμα, μεταξύ των οποίων πηχτή, τσιγαρίδες, λουκάνικα, και παστό. Έφτιαχναν επίσης αλοιφή, σαπούνι και με το δέρμα του τα γουρουνοτσάρουχα.
Πολλές φορές ακούμε την λέξη «κοψίδι» και όλοι εννοούμε κάποιο κομμάτι, κρέας ή μεζέ, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, από οποιοδήποτε σφάγιο.
Κατά την ημέρα που έσφαζαν παλιά τα γουρούνια, κυρίως τα Χριστούγεννα και τις Αποκριές, επειδή αυτά ήσαν χρονιάρικα (ηλικίας ενός χρόνου) και μπορεί και περισσότερο συνήθως ήσαν μεγάλα δηλαδή από 100 οκάδες και πάνω, τότε καλούσαν φίλους, συγγενείς και γείτονες να συνδράμουν ώστε να το γονατίσουν ξαπλώσουν στο κάτω στο έδαφος. Η διαδικασία του ξαπλώματος άρχιζε με συνεχόμενο χάϊδεμα και ξύσιμο στην κοιλιακή χώρα και αυτό έπειτα από λίγα λεπτά ξάπλωε κάτω το έδαφος. Αμέσως το έπιαναν οι άνδρες να το κρατήσουν σταθερό και ο σφάχτης με το μαχαίρι να του κάνει την τομή στον λαιμό. Η βοήθεια των ανδρών χρειάζονταν περισσότερο μέχρι να ξεψυχήσει το σφάγιο και λιγότερο κατά το κρέμασμα, το γδάρσιμο και το ξεκοίλιασμα.
Για να τσιγκλήσουμε τις μνήμες των συγχωριανών μας αφήσαμε πριν λίγες μέρες στον τοίχο μας στο facebook το παρακάτω κείμενο:
«Τούτες τις μέρες που τακτοποιούσα τις σημειώσεις μου… "έπεσα" πάνω στην τοποθεσία «Χατζή» στο Αντρώνι η οποία πήρε το όνομα της από τον παρακάτω αντάρτη.
Παράλληλα μου ήλθε στο νου και η γνωστή παροιμία: «Η Ενάτη στην Πηνεία και οι αντάρτες στην Λαμπεία» που διέσωσε ο συνοδοιπόρος μου Ηλίας Τουτούνης.
Όταν λοιπόν έφτασε η «ενάτη μεραρχία» στο Αντρώνι, έφεραν, και παρουσίασαν στον επικεφαλή αξιωματικό έναν αντάρτη με το όνομα, Χατζής. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν το πραγματικό του όνομα η αν ήταν ψευδώνυμο όπως συνηθιζόταν τότε, για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους.
Εξέτασε επί τόπου ο αξιωματικός (κάτω από τον πλάτανο της εκκλησίας) τον Αντάρτη και όταν τελείωσε του λέει, «φύγε…, είσαι ελεύθερος».
Έφυγε ο δόλιος τρέχοντας και πριν στρίψει στο ρέμα στο Νεράκι, τον πυροβόλησε και τον σώριασε κάτω νεκρό.
Ο Χατζής έμεινε εδεκεί και δεν τον πλησίαζε κανένας παρά μόνον ένας που του έβγαλε και του πήρε τα άρβυλα. Στην συνέχεια όμως η Γιωργούλα Μίτση, του Μποξά, τόλμησε και τον σήκωσε χωρίς κανείς να την βοηθήσει, τον μετέφερε μόνη της και τον έθαψε στο νεκροταφείο.
Ούτε ο παπάς Κώστας δεν τον διάβασε τον άνθρωπο!
Έμεινε εκεί για χρόνια ως που ήλθαν οι συγγενείς του και πήραν τα οστά του.
Το γνωστοποιώ αφενός για να εξάρω την λεβεντιά της Γιωργούλας και αφετέρου μήπως βρούμε περισσότερα στοιχεία για τον τραγικό αντάρτη.
Όσο για τον άθλιο αξιωματικό της Ενάτης… δεν ήταν ούτε για φτύσιμο!».
«Εις το χωρίον Αντρώνι της Λαμπείας ο οκταετής παις Παν. Μπαντούνας εφονευσε εξ αμελείας την συνομήλικον κόρη Ασήμω Νικολάου Κοτσάφτη».
Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για το παραπάνω δυσάρεστο περιστατικό. Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας ο 8χρονος Παναγιώτης Μπαντούνας θα είχε γεννηθεί το 1899 ο οποίος δεν συμπίπτει με τα αρχεία μας. Βρίσκουμε το ίδιο όνομα, Παναγιώτη του Λεωνίδα λίγο πάρα πίσω με χρονολογία γέννησης το 1896.
Τα παλιά χρόνια, που η βιομηχανία υποδημάτων ήταν ανύπαρκτη, οι άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη για την ποδεμή (υπόδηση). Η καθημερινή εργασία στην ύπαιθρο, όπου ακόμη και οι δρόμοι ήσαν κακοτράχαλοι και λασπωμένοι, οποιαδήποτε παπούτσια ή σανδάλια κι αν φορούσαν φθείρονταν πολύ γρήγορα και αχρηστεύονταν. Αρκετοί τύλιγαν τα πόδια τους με πανιά και τα έδεναν (φάσκιωναν), αλλά επάνω στα πανιά το καλοκαίρι προσκολλούσαν διάφορα χορτάρια όπως κολιτσίδες, μουχρίτσα αγκάθια κ.ά. Ακόμη ίδρωναν τα πόδια διότι δεν αερίζονταν και μόλις ερχόταν σε επαφή με το νερό, τότε μούσκευαν και χαλούσαν γρήγορα.
Η λέξη ξέλαση ή εξ - έλαση σημαίνει εξόρμηση και προέρχεται από το ρήμα εξ-ελαύνω που σημαίνει προχωρώ, εξορμώ, κινούμαι προς βοήθεια. Είναι η αλληλεγγύη η αμοιβαία στήριξη (ηθική και υλική) ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας ή κοινότητας που κατά κάποιο τρόπο δοκιμάζονται. Η προσφορά ήταν ανιδιοτελής και στα πλαίσια της τοπικής κοινωνίας όποιος πρόσφερε τη βοήθειά του δεν περίμενε καμιά ανταπόδοση.
Έφυγε από κοντά μας σήμερα Κυριακή 6.02.2022 ο Αργύρης Κανελλακόπουλος του +Λάκη (Καλιγάρη) και της +Μαρίας που γεννήθηκε πριν 78 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στο Αντρώνι.
Στην σύζυγό του Αντωνία, στα παιδιά του Ευθύμιο, Μαρία, Διονύση, Ελένη στα αδέλφια του Παναγιώτη, Αθανασία, Ελένη, Ευγενία και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.
Ήταν γιος του Λάκη Κανελλακόπουλου - Καλιγάρη και της Μαρίας του Πιπέρη από το Κούμανι. Ο Αργύρης ήταν ένας καλοσυνάτος ευγενικός και εργατικός τύπος που μαζί με την συμβία του την Αντώνα, έκαναν καλή προκοπή και τακτοποίησαν τα παιδιά τους. Τον βλέπαμε πρωί και βράδυ που πηγαινορχόταν στην στάνη του. Ήταν καλός και ντροπαλός γείτονας που θα μας λείψει η φιγούρα του. Θα λείψει όμως και στα καταράχια του Ωλονού που δεν θα ξανά ακούσουν το γλυκοκελάηδισμα από τα τραγούδια και τα μοιρολόγια του Αργύρη. Είχαμε προσπαθήσει να τον καταγράψουμε αλλά δεν σταθήκαμε τυχεροί, ελπίζουμε κάποιος να τον έχει αποθανατίσει.
Καλό σου ταξίδι Αργύρη μου!
Τα άσχημα μαντάτα μας τα πρόλαβαν, μια συμπατριώτισσα φίλη της σελίδας και ο επίσης γνωστός φίλος Γιώργης Μαρκόπουλος από την Γιάρμενα.
Υγ. Όταν σκοτώθηκε με το τρακτέρ ο αείμνηστος Γιώργος του Μπουλουγούρη, όπως όλοι πήγε και ο Αργύρης στο σπίτι. Άρχισε το μοιρολόι ο Αργύρης και ο μακαρίτης ο μπάρμα Λύσανδρος δεν άντεξε και του λέει: «Σταμάτα Αργύρη μου θα με πεθάνεις…».
Γνωρίζω τον κ. Νίκο Μπαντούνα εδώ και πολλά χρόνια. Φανατικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, συχνά-πυκνά φωτογραφίες του από διάφορες εκδηλώσεις και με υψηλά πολιτικά ιστάμενα πρόσωπα, γίνονται πρωτοσέλιδα.
Η γενναιοδωρία του επίσης είναι ευρύτατα γνωστή μέσα κι έξω από τον παροικιακό χώρο. Χρόνια τώρα βοηθά οικονομικά ευαγή ιδρύματα της Πολιτείας της Βικτώριας, εθνικοτοπικούς Οργανισμούς, νοσοκομεία, παροικιακά σχολεία, αθλητικά σωματεία, έτσι για ν’ αναφέρουμε μερικά.
Στη συνάντησή μας, προσπαθώ να βάλω σε τάξη τον φάκελο που έχω μπροστά μου με τις αμέτρητες επιστολές που πιστοποιούν την ενεργό του δράση. Χάνομαι. Το παρατηρεί και με καθησυχάζει λέγοντας ότι δεν χρειάζεται. Χαρτιά είναι. Τότε;
Ξενάγηση του Bob Hawke στο Όκλι
Τι είναι εκείνο που σε κάνει και βάζεις συνέχεια το χέρι στην τσέπη;
Από καιρό έχω συνειδητοποιήσει ότι κανένας δεν παίρνει τίποτε μαζί του. Άρα, όποιος έχει τη δυνατότητα να προσφέρει για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων και την κάλυψη ανθρώπινων αναγκών, ας το κάνει. Δεν είμαι δέσμιος των χρημάτων. Δεν έχω κάνει τα χρήματα σκοπό της ζωής μου. Απλά με σκληρή δουλειά έχω εξασφαλίσει οικονομική άνεση.
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο χωριό Αντρώνι της Ηλείας. Είμαι το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του Χρήστου και της Κωνσταντίνας και φοίτησα μέχρι την Δ’ τάξη στο Γυμνάσιο του οικισμού Πελόπιον, δίπλα από την αρχαία Ολυμπία. Γεννημένος το 1936, θυμάμαι κάποια κατάλοιπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αυτά που ακολούθησαν τον εμφύλιο. Μέλη και των δυο παρατάξεων προκαλούσαν επεισόδια. Όταν δεν έπαιρναν τις πληροφορίες που ζητούσαν, χτυπούσαν τους κατοίκους αλύπητα. Πιστεύω ότι όλα αυτά τραυμάτισαν και αποδυνάμωσαν καταλυτικά την πατρίδα μας και άνοιξαν το δρόμο στη μετανάστευση.
Έτσι κι εγώ στα 14 μου έφυγα από το χωριό και με λιγοστά δανεικά στη τσέπη, πήγα στο Τουρκολίμανο στον Πειραιά, όπου εργάστηκα ως σερβιτόρος. Θα πρέπει να ήταν το 1954 όταν κατάφερα να αγοράσω δυο κουστούμια και ένα ζευγάρι Καστοριανά παπούτσια.
Ευλογία από τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο κ. Στυλιανό
Η ζωή στα καράβια;
Το 1956 μπάρκαρα στο καράβι «Χιώτης», που έριχνε άγκυρα πότε στον Καναδά πότε στην Αμερική και πότε στην Αργεντινή. Σε μερικά μέρη ξεμπάρκαρα και προσπάθησα να δημιουργήσω κάτι, χωρίς επιτυχία.
Ο Νίκος Μπαντούνας όμως έριξε άγκυρα στην Αυστραλία…
Σωστά. Στη Μελβούρνη ήλθα το 1982, όπου εργάστηκα για ένα διάστημα ως υπεύθυνος σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων της National Mutual και του Tullamarine Airport και τα απογεύματα ως καθαριστής. Σε τέσσερα χρόνια ξεκίνησα δειλά-δειλά τις δικές μου επιχειρήσεις και από τότε, όλα καλά.
Η φιλανθρωπία;
Η πρώτη μου επαφή ήταν με τον Οργανισμό Smith Family. Έκτοτε έχω γίνει οικογένεια με πολλούς.
Σοβαρή κουβέντα με τον «μέχρι» πρότινος φίλο του πρέμιερ κ. Daniel Andrews, για άρθρο του «Νέου Κόσμου»
Σε ένα από τα σημειώματα εντοπίζω ότι έγινες «Άγιος Βασίλης».
Το Δεκέμβρη του 2010 ένας ανεύθυνος οδηγός, παρέσυρε και τραυμάτισε τον σκύλο οδηγό της κ. Karen Hiam, που πάσχει από μυϊκή ατονία και είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Δυστυχώς, o οδηγός αρνείτο να πληρώσει το ιατρείο όπου νοσηλεύτηκε ο σκύλος και το θέμα έφτασε στην εφημερίδα της περιοχής μας, την Leader. Ε! λοιπόν, χωρίς να πάρω άδεια, φόρεσα την κόκκινη φορεσιά, τρόπος του λέγειν και αντικατέστησα για λίγο τον Father Christmas. Το ίδιο και με την μικρή Σαρλότ, που ονειρευόταν να περάσει μια μέρα στον Ζωολογικό Κήπο. Εντάξει και αυτό το τακτοποίησα.
Πώς προέκυψε η αγάπη και η συνεχιζόμενη υποστήριξη στο Εργατικό Κόμμα;
Είμαι μέλος του Εργατικού Κόμματος από το 1990. Διατηρώ άριστες σχέσεις με κορυφαία στελέχη του σε ομοσπονδιακό μόνο επίπεδο και εξακολουθώ να έχω προσωπικές σχέσεις και διασυνδέσεις, γέφυρες θα έλεγα, για πρόσβαση, όποτε υπάρχει θέμα με την εξουσία. Έτσι συναντήθηκα πολλές φορές και δείπνησα με τους πρωθυπουργούς Bob Hawke, Kevin Rudd και Bill Shorten. Και φυσικά τα λέγαμε κι ένα χεράκι. Οι ανάγκες της Ελληνικής παροικίας ήταν το πρώτο και κυριότερο θέμα μας. Πρώτο πιάτο θα έλεγα. Επίσης, είχα ιδιαίτερες σχέσεις με τον κ. Simon Grean, που εκλεγόταν για χρόνια στο Hotham, οποίος κατά τη θητεία του, μεσολάβησε για κρατική οικονομική βοήθεια στο Oakleigh Grammar και την Anna Burke, Speaker of the House of Representatives (πρόεδρος της Βουλής).
Ωστόσο, έχω τις καλύτερες σχέσεις με την κ. Claire O’Neil, που αντικατέστησε τον κ. Simon Grean. Είναι καλοσυνάτη και φροντίζει για την περιφέρειά μας.
Τελευταία, όμως, δημιουργήθηκε μια κόντρα με την Πολιτεία της Βικτώριας.
Μεγάλη θα έλεγα. Και ο λόγος είναι οι άδειες ταξί. Εκεί που πολλοί, ανάμεσά τους και συμπάροικοι, επενδύσαμε μεγάλα κεφάλαια σε αυτό τον κλάδο, η κυβέρνηση Άντριους μας «άδειασε». Μας πλήρωσε πενταροδεκάρες. Τόσο εγώ όσο και άλλοι, χάσαμε πολλά χρήματα.
1954 – Στο χωριό του Αντρώνι Ηλείας
Μιλήστε μας για την στήριξη στη Θεολογική Σχολή Αγίου Ανδρέα στο Σίδνεϊ.
Τον Δεκέμβρη του 2007, μετά από μια οικονομική βοήθεια στην Βιβλιοθήκη της Σχολής, επισκέφθηκα τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο και ξεναγήθηκα στους χώρους.
Εντυπωσιάστηκα από το θεάρεστο έργο που επιτελείται. Η ομογένεια χρειάζεται επειγόντως δίγλωσσους ιερείς.
Γνωρίζω ότι για πολλά χρόνια ήσασταν παράγοντας της Ελληνικής Κοινότητας Όκλι. Πώς διακόπηκε η σχέση σας;
Μυήθηκα στα κοινοτικά από τον πρώην πρόεδρο της Κοινότητας, Κώστα Μπαλτά. Έζησα έντονα τους αγώνες της Κοινότητας για εδραίωση και δικαίωση. Έλαβα μέρος σε πολλές γιορτές και γεύτηκα κομμάτι από τις επιτυχίες της. Τελευταία υπηρέτησα από τη θέση του ταμία. Το 2008 παραιτήθηκα για προσωπικούς λόγους.
Παραμένω όμως ένθερμος υποστηρικτής και αρωγός. Η Κοινότητα είναι το κέντρο του Ελληνισμού των νοτιοανατολικών προαστίων και το Oakleigh Grammar το καμάρι του Ελληνισμού. Όσο ζω θα την υπηρετώ στο μέτρο των δυνατοτήτων μου. Ξέρετε, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχω κι εγώ το δικό μου τρόπο υπεράσπισης των απόψεων και πράξεών μου. Είμαι μαχητικός, κάτι που μερικοί το εκλαμβάνουν ως επιθετικότητα. Αντιθέτως. Έχω μεγάλο σεβασμό στον συνάνθρωπο έστω κι αν διαφωνώ. Τον προπερασμένο Ιούλιο, τηρώντας μια παλιά μου υπόσχεση στον μακαριστό π. Μουτάφη, πρόσφερα $10,000 για την αντικατάσταση των χαλιών της εκκλησίας.
Τελευταία πληροφορούμαι ότι χρηματοδοτείτε τη λειτουργία του Ελληνικού Σχολείου της Ενορίας Παναγίας Καμαριανής στο Red Hill. Ποια η σχέση σας με τον Κόκκινο Λόφο;
Η περιοχή γνωρίζει μια πρωτόγνωρη άνθιση. Πάρα πολλοί συμπάροικοι την έχουν επιλέξει ως τόπο μόνιμης κατοικίας τους. Αυτό το διαπιστώνει ο καθένας από την πληθώρα στην Κυριακάτικη λειτουργία. Αλλά και ο αριθμός των παιδιών που παρακολουθούσαν Ελληνικά ήταν κατά τη γνώμη μου, ικανοποιητικός. Δυστυχώς, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, το σχολείο διέκοψε τη λειτουργία του.
Ο Νίκος Μπαντούνας με τη σύζυγό του Γεωργία, τις θυγατέρες τους Κωνσταντίνα και Σοφία και τα εγγόνια τους Ελένη, Στεφανία και Στήβεν. Απουσιάζει η δισέγγονή τους Αμίρα (που σημαίνει πριγκίπισσα)
Ραγδαία και η ανάπτυξη στην περιοχή γύρω από το Όκλι. Πώς βλέπετε την αύξηση των τιμών των ακινήτων;
Θετικά. Όντως οι τιμές των ακινήτων και στα ενοικιοστάσια σε γενικές γραμμές είναι απλησίαστες. Για παράδειγμα από $600.000 που πουλιόταν ένα ακίνητο, φτάσαμε στα $1,3. Το ίδιο και στα ενοίκια. Λες και είμαστε στο Τούρακ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η περιοχή γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη.
Πώς βλέπετε την «κάθοδο» των νεομεταναστών;
Η ενσωμάτωση έγινε ομαλά. Όλα καλά. Κανένα πρόβλημα. Όλοι καλοδεχούμενοι. Ο ήλιος ανατέλλει για όλον τον κόσμο. Υπάρχει αρμονία στις σχέσεις των καταστηματαρχών και των εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους εργάζονται και σπουδάζουν συνάμα, και, ο κόσμος φαίνεται να απολαμβάνει αυτό που προσφέρουν. Το Όκλι, κατά γενική ομολογία, είναι μια «Μικρή Ελλάδα».
Το μήνα Νοέμβρη το Όκλι φιλοξένησε και φεστιβάλ. Ποιο κατά τη γνώμη σας είναι εκείνο που ελκύει την μέση ηλικία και τη νεολαία;
Το Γλέντι που έγινε στις αρχές Νοεμβρίου από την Κοινότητα και το Oakleigh Grammar, πήγε κατά τη γνώμη μου πολύ καλά. Κόντρα στις άσχημες καιρικές συνθήκες, συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό νεολαίας. Το βλέπετε και μόνη σας. Είναι Σάββατο πρωί και όλα τα μαγαζιά είναι γεμάτα με πελάτες όλων των ηλικιών.
Όντως, η πλατεία του Όκλι σφύζει από παρέες και τα τραπέζια είναι φορτωμένα με πιάτα με το πρόγευμα και το αγαπημένο τους καφεδάκι. Όσο για τον συνομιλητή μου, ένα είναι σίγουρο. Κράτησε την ανθρωπιά του και την επιδεικνύει χωρίς τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα. Οσάκις κάποιος ζητήσει τη βοήθειά του την προσφέρει απλόχερα. Πιστεύει ότι η φιλανθρωπία πρέπει να γίνεται εν κρυπτώ και εφόσον είναι αφοσιωμένος Χριστιανός, η αμοιβή έρχεται εξ ουρανών. Του εύχομαι υγεία, προσωπική και οικογενειακή.
Για να τσιγκλήσουμε τις μνήμες των συγχωριανών μας αφήσαμε πριν λίγες μέρες στον τοίχο μας στο facebook το παρακάτω κείμενο:
