Κασσιανή Λαζαράκη

Έφυγε την Κυριακή 21.01.2018 η Κασσιανή Λαζαράκη, χήρα του Θεοφάνη, Λαζαράκη (1925) και κόρη του Κων/νου Τσούλη1902 (Τρικόκη) που γεννήθηκε στο Αντρώνι και έζησε στην Θεσσαλονίκη.

Η κηδεία της έγινε την Δευτέρα 22.01.18 στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης.

Στα παιδιά της Αγγελική, Πάκη και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας

Σκέψεις γύρω από το Facebook

Το Facebook (φέις μπουκ) είναι ιστοχώρος κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιείται από δισεκατομμύρια χρήστες. Ξεκίνησε το 2004 παράλληλα με την δική μας σελίδα antroni.gr, το ίδιο έτος.
Βρισκόμαστε εκεί, στο Facebook καμιά δεκαριά χρόνια. Από τους πρώτους ή μεταξύ των πρώτων από την Ηλεία. Σύντομα φτιάξαμε τις δικές μας ομάδες που προσέλκυσαν χιλιάδες ανθρώπους. Βρήκαμε εκεί, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, γνωστούς, άγνωστους, πολύ κόσμο και δεν σας κρύβουμε ότι στην αρχή ενθουσιαζόμασταν κιόλας. Κατόπιν όμως όλο αυτό κατέληγε σιγά-σιγά σε μία φούσκα, ένα "ανούσιο πράμα" που δεν λειτούργησε για την σύσφιξη των σχέσεων αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Με κάποιους φίλους που είχαμε ταχτική ή καθημερινή επικοινωνία, αραιώσαμε αφού τα νέα τους τα μαθαίνουμε πλέον από αυτό το διαβολοεργαλείο. Μάλιστα με άλλους ήλθαμε και σε σύγκρουση και σε σφοδρή αντιπαράθεση. Θα ήταν καλύτερα να τους θυμόμασταν όπως πριν γιατί η συμπεριφορά τους εδώ μας απογοήτευσε. Το ίδιο βέβαια θα λένε και αυτοί από την πλευρά τους.
Για τους λάτρεις της λαογραφίας (όπως η αφεντιά μας) το Facebook είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, διότι βοηθάει να ξετρυπώνουμε πολλά σπουδαία στοιχεία, όπως είναι οι φωτογραφίες, αλλά και άλλο πρωτογενές υλικό. Επίσης είναι χρήσιμο για μας, διότι διαφημίζει την επιχείρησή μας (με το αζημίωτο), αυξάνοντας τις πωλήσεις, αλλά και τις σελίδες μας εδώ, ανεβάζοντας έτσι (όχι ότι το έχουμε ανάγκη) την επισκεψιμότητά τους.
Χρήσιμο όμως είναι και για τους «κλέφτες» του ίντερνετ, κάποιους εξυπνάκηδες που βρίσκουν μια φωτογραφία, ένα κείμενο, οι οποίοι τα κλέβουν και τα κοτσάρουν σε μια ομάδα, δίχως πηγή και περιγραφή, όπου τις περισσότερες φορές τα θέματά τους είναι άσχετα με το αντικείμενο της ομάδας. Π.χ. «Ορεινή Ηλεία», του φίλου και συναγωνιστή μας στον σύλλογο Ωλονό, Ανδρέα Αθανασόπουλου. Παρακολουθούμε κάποιους ψωνισμένους, χρόνια τώρα και μας «τσιτώνονται» τα νεύρα, οι οποίοι δεν ξεπερνούν τα δάκτυλα της μιας παλάμης, που αναρτούν διάφορες φωτογραφίες με καλύβια, άλογα, γαϊδούρες, κοτέτσια, κοκόρια που τα συνοδεύουν λεζάντες όπως: «ζεστή καλημέρα», «ευτυχισμένη ζωή», «χαρούμενη Κυριακή» λες και εμείς στην ορεινή Ηλεία «είμαστε για τα πίτουρα». Τους ακολουθούν με λάϊκ (μου αρέσει) κάποιοι πλασματικοί φίλοι μας που όταν είδαν το κοτέτσι, λαχτάρισαν το χωριό τους και άθελά τους μας προτρέπουν να μεταβούμε και εμείς σε αυτά το ανούσια θέματα που «ψώνισαν» εδώ και εκεί. Πόσο... όμορφο θα ήταν αυτοί οι «κλέφτες» που αποζητούν την αναγνώριση με «ξένα κόλλυβα», να μας έδειχναν μια δικιά τους φωτογραφία των παιδικών τους χρόνων, του σχολείου, του χωριού τους, της γειτονιάς, της γιαγιάς τους, της θειάς τους κλπ.
Επίσης, το facebook είναι χρήσιμο εργαλείο για τους κομπλεξικούς με έλλειμμα αυτοεκτίμησης που αν δεν τους κάνεις λαϊκ, γίνονται εχθροί σου. Γι’ αυτούς που έκαναν δικιά τους σελίδα και νόμισαν ότι έπιασαν «τον παπά…», τους επιδειξίες, τα καμάκια, τους γαμπρούς, τις νύφες που παρ´όλη την "αποτυχημένη" εξωτερική εμφάνιση, παρουσιάζονται σαν μοντέλα (το photoshop έχει πάρει φωτιά), αυτούς που ψάχνουν ταίρι και αυτούς που επιθυμούν την διαφορετικότητα στην σεξουαλική τους ζωή.
Για αυτούς που έχουν βρει τη χαρά τους, που επιζητούν το "ουάου", την επιβεβαίωση, τα κοπλιμέντα ότι είναι οι καλύτεροι του χωριού με την ανάρτηση που μας «έμπηξαν», το ταξίδι που πήγαν, το σαλόνι που αγόρασαν, το αυτοκίνητο, το σπίτι, την γκόμενα που γνώρισαν, την οικογένεια και το χειρότερο για κάποιους ότι μαζί με άλλα εκθέτουν στο διαδίκτυο και τα ανήλικά τους. Είναι οι ίδιοι που πριν διαβάσουν ένα άρθρο πατάνε like, όπως φανταζόμαστε θα γίνει και σε αυτό το άρθρο που τους «κράζει».

Άκης Παπαντώνης, βιολόγος και συγγραφέας

Ό Άκης Παπαντώνης είναι δικό μας παιδί, εγγονός του Αργύρη Παπαντώνη (Πλιέγκα 1917) που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αντρώνι. O πατέρας του Νίκος Παπαντώνης (1955) μεγάλωσε στο Αίγιο και ο Άκης Παπαντώνης (1978) στην Αργυρούπολη.
O Άκης σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και από το 2013 είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας.
Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με την συγγραφή κειμένων και την λογοτεχνία. Έχει δημοσιεύσει πεζά σε ελληνικά και αγγλόγλωσσα λογοτεχνικά περιοδικά, και κριτικά σημειώματα στην Εφημερίδα των Συντακτών. Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στους συλλογικούς τόμους "Είμαστε όλοι μετανάστες" (Πατάκης, 2007) και "11 λέξεις" (Καλέντης, 2013). Η νουβέλα "Καρυότυπος" (Κίχλη, 2014) είναι το πρώτο του βιβλίο που βραβεύτηκε με το Βραβείο του Αναγνώστη ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας στην πεζογραφία.
Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και περηφάνεια τα σπουδαία άλματα του Άκη και πιστεύουμε ότι θα φθάσει σε υψηλά επιστημονικά επίπεδα αλλά και σε συγγραφικές κατακτήσεις, κάνοντας υπερήφανους όλους μας, τους γονείς του, τους συγγενείς του αλλά και τους συμπατριώτες του.
Κώστας Παπαντωνόπουλος, Γενάρης 2018

Άκης Παπαντώνης, βιολόγος και συγγραφέας
Πορτραίτα επιτυχημένων Ελλήνων στη Γερμανία. Ανθρώπινες και επαγγελματικές ιστορίες. Ο Άκης Παπαντώνης είναι επίκουρος καθηγητής Μοριακής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας και συγγραφέας της νουβέλας «Καρυότυπος»

«Η επιστημονική έρευνα και η λογοτεχνία έχουν ένα κοινό: το διαρκές και επίμονο διάβασμα. Από το πρώτο βήμα μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, είτε αυτό είναι επιστημονικό πόρισμα είτε λογοτεχνικό βιβλίο, απαιτούνται επεξεργασία και διορθώσεις, ξανά και ξανά». Αυτό πιστεύει ο Άκης Παπαντώνης, μοριακός βιολόγος και συγγραφέας, που με την πρώτη κιόλας νουβέλα του, τον «Καρυότυπο» (εκδόσεις Κίχλη, 2014) κατάφερε να τραβήξει την προσοχή αναγνωστών και κριτικών, γράφοντας στη γλώσσα της γενιάς του, αυτής των «επιστημονικών μεταναστών», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος. Ο ήρωας του «Καρυότυπου» είναι ένας νέος βιολόγος/βιοχημικός που έχει φύγει από την Ελλάδα και συνεχίζει την έρευνά του σε μια πόλη της Μεγάλης Βρετανίας για να έρθει εν τέλει αντιμέτωπος όχι μόνο με την επιστήμη αλλά πολύ περισσότερο με τον ίδιο του τον εαυτό του, τη μοναξιά και άλλες υπαρξιακές αναζητήσεις.

Γεωργία Μπαντούνα - Ζαχαροπούλου 1925-2018

Έφυγε την Τετάρτη 10.01.2018 η Γεωργία Μπαντούνα, χήρα του Γεωργίου (Αλεξάκη), κόρη του Νικόλα Ζαχαρόπουλου που γεννήθηκε πριν 93 χρόνια στα Ζαχαραίικα της κοινότητας Αντρωνίου.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή 12.01.2018 στις 12.00.
Στα παιδιά της Μηλιά, Θεώνη, Αλέξη, Λούη στις αδελφές της Φωτούλα, Θεοδώρα, Ντίνα, Χαρίκλεια, Ελευθερία και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας.

Ήταν το δεύτερο παιδί από τα οκτώ της Θεώνης και του Νικόλα (Ζαχαριά) Ζαχαρόπουλου. 
Τα αγόρια, ο Κώστας και ο Θοδωράκης μας άφησαν νωρίς.
Η θειά Γιωργία ήταν μια φιλόξενη και καλοσυνάτη γυναίκα που μας υποδεχόταν πάντα με το "γλυκό" της χαμόγελο, να μας φιλέψει και κάποιες φορές να μας ταΐσει κιόλας. 
Με το σπίτι του Αλεξάκη μας συνέδεε μια βαθιά οικογενειακή φιλία, μιά αμοιβαία συμπάθεια αλλά και συγγένεια από τη θειά Φωτούλα. 
Από τσορομπίλια αλλά και στα χρόνια της εφηβείας μας που ζούσε ακόμη ο μπάρμπα Γιώργης αλλά και ύστερα όταν την βλέπαμε αγνάντιο, να κάθεται στο προσήλιο, στο σπίτι δίπλα στο στανοτόπι της, στρίβαμε και μας δεχόταν με τη ζεστή της αγκαλιά. 
Καλό σου ταξίδι θειά Γιωργία!

ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΗΛΕΙΑΣ

του Νικόλαου Διονυσίου Σκέντζη

Οι κτηνοτρόφοι της ορεινής Ηλείας αναφέρονται με διάφορες ονομασίες: τσοπάνης, βοσκός, σκουτέρης, ξωμάχος, ποιμένας κ.α.
Σαν βάση είχαν το στανοτόπι (λημέρι), ο χώρος όπου υπήρχαν οι αναγκαίες εγκαταστάσεις για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων και των ζώων.
Το καλύβι ήταν το κύριο κτίσμα που στέγαζε ανθρώπους και ζώα κατά την χειμερινή περίοδο.
Το μαντρί ήταν ένας περιφραγμένος χώρος για τον αυλισμό και το τάισμα των ζώων.
Το γαλάρι (ξελώντσα) ήταν χώρος φτιαγμένος σε επικλινές σημείο για να στραγγίζουν τα νερά, για την διανυκτέρευση των ζώων.
Ο τσάρκος ήταν ένας μικρός χώρος για να φυλάσσονται τα νεογέννητα αρνοκάτσικα.
Στις αρχές τις άνοιξης σε ανοιχτό χώρο έφτιαχναν την στρούγκα για το άρμεγμα, με κλαδιά (γκορτσιές) γύρω-γύρω και τοποθετούσαν στην έξοδο δύο μεγάλα λιθάρια τα ονομαζόμενα στρουγκολίθια στα οποία κάθονταν οι δύο που άρμεγαν, ενώ ένας τρίτος (στρουγκολάτης) προωθούσε τα ζώα προς την έξοδο.
Ταυτόχρονα κοντά έφτιαχναν την παγανιά, αρκετά μεγάλος χώρος και περιφραγμένος, για γιομάτισμα το μεσημέρι και προφύλαξη το βράδυ.

Μιχάλης Ζήρος 1925-2018

Έφυγε την Πέμπτη 4.01.2018 o Ζήρος Μιχαήλ του Κωνσταντίνου που γεννήθηκε πριν 93 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Παρασκευή 5.01.18 στις 12.00 στο Πανόπουλο.
Στην σύζυγό του Θεοδώρα στα παιδιά του Γιώτα, Κώστα, Βασιλική, Θεώνη, στα αδέλφια του Παναγιώτη, Πολίτα (χήρα Παύλου Μπούρλα) και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας.
Οι φωτογραφίες είναι από το προφίλ του Κώστα στο fb.

Πάνος Ζήρος, Κωνσταντίνος Μ. Ζήρος και Μιχάλης Ζήρος στο Αντρώνι.

Oι Ζηραίοι στα Ζηραίικα

Ελένη Παπαδοπούλου-Νικολετοπούλου 1923-2018 (Δασκάλα)

Έφυγε σήμερα Τρίτη 2.01.2018  η δασκάλα Ελένη Παπαδοπούλου, χήρα του Νίκου Νικολετόπουλου (που γεννήθηκε πριν 94 χρόνια στο Λμπέτι Ηλείας.

Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή  5.01.2018 στον Κόκκινο Μύλο.

Στα παιδιά της Ευγενία, Κώστα στην αδελφή της Πόπη και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας.

 Η Ελένη Παπαδοπούλου καταγόταν από το Λαμπέτι Ηλείας και ήταν πολύ μικρή όταν η οικογένειά της μετακόμισε στον Πύργο, σε ένα σπιτάκι κοντά στις γραμμές του τραίνου. Είχε άλλα τρία αδέλφια τον Πάνο που έμενε στην Πάτρα, την Αμαλία που έμενε στο Λεβεντοχώρι και την Πόπη που εδώ και πολλά χρόνια έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη Ρόδο.
Ήταν η μεγαλύτερη από τα τρία παιδιά της οικογένειας που χωρίς ανέσεις, με πολύ φτώχεια και ανέχεια, διάβασε, κόπιασε και κατάφερε να γίνει δασκάλα.
Ήλθε στο χωριό μας μετά τον πόλεμο, το έτος 1947 όταν το σχολείο ήταν κλειστό για πέντε χρόνια λόγω του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της Γερμανικής κατοχής. Οι χωριανοί μας που έβλεπαν για πρώτη φορά μοντέρνα γυναίκα με κομμένα ξανθά μαλλιά δεν άργησαν να της κολλήσουν και τα σχετικά παρατσούκλια. Στις μεταξύ τους συζητήσεις άλλοι την έλεγαν Βλάγκα και άλλοι Κουρεμένη.
Τον πρώτο καιρό φιλοξενήθηκε στο χωριό από τη Διονυσία Σίνου, μητέρα του Λύσανδρου και της Γιαννούλας ενώ πηγαινοερχόταν στον Πύργο. Δίδαξε το σχολικό έτος 1947-48 ως διδασκάλισσα με πτυχίο της παιδαγωγικής Ακαδημίας Πατρών, τότε που τα παιδιά «περίσσευαν»! Τι ήμουν, έλεγε, «μια σταλιά κοριτσάκι όταν ήλθα στο Αντρώνι. Με μπλε πάνινα παπουτσάκια, είχαν και λευκά κορδόνια, δεν με ξεχώριζαν ανάμεσα στα παιδιά του δημοτικού»!
Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιους από τους μαθητές της στην πρώτη και δευτέρα δημοτικού: Ο Αντρέας του Πλίθα (Γκιαούρης 1940), ο Χρύσανθος του παπά (1939), ο Κώστας του Παυλή (1938), ο Αριστείδης του Μπερλιεκούτσι (1940), ο Λάμπης του Κωστούλια (Μπίκος 1940), ο Παναγιώτης Σίνος (γιατρός 1940) ο Λύσανδρος Κοτρώτσης (αδελφός του Μπαλή 1935), η Γιαννούλα του Καζαμία και πολλοί άλλοι.
Αποσπάστηκε κατόπιν σε άλλα σχολεία και επέστρεψε στο Δ.Σ. Αντρωνίου το έτος 1953 που έκτοτε είχε τοποθετηθεί σε οργανική θέση, μόνιμη (με βαθμό, γραμματέας Α’).
Το 1954, όταν ήλθε και η διδασκάλισσα Άννα Λουρίδα (βαθμός γραμματέως Β’) από την Αμαλιάδα, το σχολείο μας έγινε για πρώτη φορά 2/τάξιον με εκατό περίπου μαθητές.
Το 1955 η ίδια σε μία προσπάθεια ιστορικής καταγραφής, κυρίως των Δασκάλων που υπηρέτησαν στο Δ.Σ. Άντρωνίου, μας άφησε μία σπάνια γραπτή παρακαταθήκη. Επίσης είχε ξεκινήσει να σημειώνει διάφορα ιστορικά στοιχεία που αφορούσαν το χωριό μας και ελπίζουμε να βρίσκονται ακόμη περισσότερα στο προσωπικό της αρχείο.
Ο διδάσκαλος Δημήτρης Τσώνος (1959-1973) μας έχει εκμυστηρευθεί, ότι: «με ενέργειες της διευθύντριας Ελένης Παπαδοπούλου - Νικολετοπούλου και του ιδίου, το δημοτικό Σχολείον Αντρωνίου προήχθη από 2θέσιο σε 4θέσιο».
Όταν ήλθε η δασκάλα στο χωριό, ο Νίκος ο Νικολετόπουλος, ήταν Πρόεδρος του χωριού. Νεαρός τότε και αυτός, τελειόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής, με μεγάλη για την εποχή οικονομική ευχέρεια, πραγματικός γόης για τα δεδομένα των καιρών εκείνων, δεν άργησε να «βάλει στο μάτι» την δασκάλα.
Το ειδύλλιο με το Νικολετόπουλο ήταν γεγονός! Εξάλλου ποια δεν θα υπέκυπτε στη γοητεία του «Ψηλού»! Έγιναν ζευγάρι και στην πορεία ήρθε και ο γάμος. Στάθηκε βράχος στην πολυτάραχη ζωή του. Τον λάτρεψε, ήταν ο Θεό της και μαζί μ´ αυτόν αγάπησε σε υπέρτατο βαθμό και το χωριό μας.
Καρποί αυτού του γάμου, η Ευγενία και ο Κώστας, που επίσης λάτρευε με όλη τη δύναμη της ψυχής της.
Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 60 έφυγε από το χωριό μας για την Αθήνα όταν η οικογένεια εξασφάλισε φούρνο από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ερχόταν όμως ταχτικά ως τα τελευταία χρόνια που ζούσε ο Νίκος πριν το αρχοντικό τους καταστεί ακατοίκητο.
Η δασκάλα ήταν γυναίκα με αρετές. Σπάνιος χαρακτήρας, καλοσυνάτη, ευγενική, δίκαιη, γλυκομίλητη, σικάτη, αρχόντισσα. Έζησε με τη συννυφάδα της τη Γεωργία του Χρήστου του Νικολετόπουλου, μία άλλη μεγάλη αρχόντισσα στο ίδιο σπίτι για πολλά χρόνια και δεν ακούστηκε ποτέ κουβέντα. Οι δύο οικογένειες έζησαν αρμονικά και αγαπημένες.
Της δασκάλας της άρεσε η κουβεντούλα, τα προϊόντα του χωριού, οι λιχουδιές, η φύση, ο απογευματινός περίπατος μέχρι τ´ αμπέλια. Παρατηρούσε τους περαστικούς από το παράθυρο στο ψηλό σπίτι που έβλεπε στο δρόμο. Της άρεσε επίσης να κάθεται το καλοκαιράκι στην μάντρα έξω από το μαγαζί τους και να μιλά με αγάπη στους περαστικούς του δρόμου, ακόμα και στα τσορομπίλια.
Εκ μέρους των εκατοντάδων μαθητών της- συγχωριανών μας που τους έμαθε «δυό κλειδέρες γράμματα», αναλάβαμε αυτοβούλως να αποχαιρετήσουμε και να ευχηθούμε ολόψυχα το καλό κατευόδιο στην εκλιπούσα δασκάλα μας.

1964: Η δασκάλα με τα παιδιά της όταν το σχολείο ήταν μονοθέσιο.

Μαθητές της από το 1947 έως το σχολικό έτος 1953-54, χρονολογικά. Γεννημένοι από το 1935 έως και το 1957

Γεωργία Κότσαλη (Βαρβάταινα) 1929-2017

Έφυγε την Κυριακή 31.12.2017 (παραμονή της πρωτοχρονιάς) η Γεωργία Κότσαλη, χήρα Λεωνίδα (1924-2005 Βαρβάτου) – Παπαντώνη (κόρη του Μούλου), που γεννήθηκε πριν 88 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 2.01.2018 στις 11.00 στο Αντρώνι.

Στα παιδιά της Δημήτρη, Γιάννη, Κώστα, Διαμάντω, Τασία, στα αδέλφια της Αλέξανδρο Παπαντώνη, Γιαννούλα Δημητρακοπούλου (Κερτίζα), Τασία Τσιφρίκα (Κακοτάρι) και σε όλους τους συγγενείς εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας.

Ευχαριστούμε τον φίλο Γιώργο Μαρκόπουλο για την ενημέρωση.
Βίντεο εδώ.

Rania del Ntoni η θεια μου η Γεωργία..μικρο κοριτσάκι με έπαιρνε με τα πουλάρια της μαζί της έως την Κοπίτσα.. Καλή μου Θεια.. ευτυχώς το καλοκαίρι την είδα κ την αγκάλιασα!! Καλό Ταξίδι..