Λεμονιά Κωστοπούλου 1934-2024 Σπαρτουλιά Αντρωνίου

Έφυγε από κοντά μας σήμερα Κυριακή 25.02.2024 η Λεμονιά Κωστοπούλου, σύζυγος Ιωάννη (Καλομοίρη) που γεννήθηκε πριν 90 χρόνια στο Αντρώνι.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Δευτέρα στις 13.00 στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο στην Σπαρτουλιά και η ταφή της στο κοιμητήριο Αντρωνίου.

Στον σύζυγό της Γιάννη, στα παιδιά της Γεώργιο, Καλομοίρα, Νικολίτσα και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας.

Η Λεμονιά ήταν δραστήρια, καλοσυνάτη και φιλόξενη γυναίκα. Ήταν η μικρότερη από τα πέντε παιδιά του Νικολάου (1889 -1958) και της Γιαννούλας Τούμπλαρη από το Αντρώνι. Το σπίτι τους ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα η πλατεία του χωριού.

Την σελίδα ενημέρωσε ο φίλος Γιώργος Μαρκόπουλος από τη Γιάρμενα.

Ουρανία Ι. Κότσαλη 1942-2024

Έφυγε από κοντά μας το Σάββατο 17.02.2024, η Ουρανία Κότσαλη – Αβραμοπούλου, σύζυγος Ιωάννη (Γιαγκούλα) που γεννήθηκε πριν 82 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία της έγινε την Κυριακή στην Αμαλιάδα.

Στον σύζυγό της Ιωάννη, στα παιδιά της Ελένη, Όλγα, Νικόλαο και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση τον φίλο Γεώργιο Μαρκόπουλο από την Γιάρμενα.

Το 40 ήμερο μνημόσυνο της θα γίνει στις 24 Μαρτίου στον Άγιο Νεκτάριο στην Αμαλιάδα.

2019 ΑΘΛΟΠΑΙΔΙΕΣ ΣΤΟ ΑΝΤΡΩΝΙ

Αθλοπαιδιές στο χωριό μας: Tuesday, ‎13 ‎August ‎2019 Μια από τις «όμορφες» δραστηριότητες για τα τσορομπίλια που διοργανώνει ο σύλλογος του χωριού μας τα τελευταία χρόνια. Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες των παιδιών όπως είναι η ζωγραφική, το θεατρικό, η αναζήτηση του «κρυμμένου θησαυρού» κλπ, δίνεται η δυνατότητα να γνωριστούν περισσότερο τα ντόπια παιδιά με αυτά των πόλεων που επισκέπτονται το χωριό τα καλοκαίρια και έτσι να αναπτύξουν φιλίες. Οι φιλίες αποτελούν ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να αναπτύξουν τα παιδιά ώστε να συνδεθούν με ισχυρούς διαπροσωπικούς δεσμούς για όλη τους τη ζωή. Έχουμε κι άλλες τέτοιες καταγραφές και προκειμένου να χαθούν θα προτιμήσουμε να τις ανεβάσουμε για να τις μοιραστούν τα παιδιά και να θυμούνται και αυτές τις δραστηριότητές τους. Καταγραφή παρουσίαση: Κώστας Παπαντωνόπουλος

Σωτήρης Α. Αβραμόπουλος 1950-2024

Έφυγε από κοντά μας σήμερα το ξημέρωμα της Πέμπτης 22.02.2024, ο Σωτήρης Αβραμόπουλος του +Αργυρίου (Καφύρα) και της ₊Σταυρούλας που γεννήθηκε πριν 74 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο Παρασκευή στις 11.00 στη γενέτειρά του.

Στην σύζυγό του Ευγενία, στον γιό του Αργύρη, στην κόρη του Σταυρούλα και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση τον φίλο Γεώργιο Μαρκόπουλο από την Γιάρμενα.

Ήταν το δεύτερο παιδί του μπάρμπα Αργύρη Αβραμόπουλο. το πρώτο ήταν ο Θανάσης που έφυγε το 2017.

Ο Σωτήρης παντρεύτηκε στις 22.06.1975 την Ευγενία (Σία) Μπακάλη και απέκτησαν δύο τσούπες και ένα παιδί. Την Ανδριάννα που έφυγε τον Απρίλιο του 2003, την Σταυρούλα και τον Αργύρη.

Είχαμε αναρτήσει βίντεο με τις προετοιμασίες του γάμου τους που μας είχε εμπιστευτεί ο ο συμπατριώτης μας Κων/νος Συλάιδος και έχουμε έτοιμο τον γάμο τους που λόγω της απώλειας του Σωτήρη θα το αφήσουμε για αργότερα.  

 

 

Γεώργιος Ι. Σίνος (1931 - 2024)

Έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη 15.02.2024 ο Γεώργιος Σίνος του Ιωάννη (Σινόγιαννη) και της Αφροδίτης που γεννήθηκε πριν 93 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία του έγινε σήμερα 17.02.2024 στις 10.00 στο Κοιμητήριο Γλυφάδας.

Στις κόρες του Αφροδίτη, Παναγιώτα, στον αδελφό του Νικόλαο και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.

Με τον Γιώργο Σίνο είχαμε μιλήσεις πριν τρία περίπου χρόνια. Μας είχε πει ότι τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του «Συλλόγου των εν Αθήναις Αντρωναίων» μάζί με τον Νίκο Λαμπαδά είχε εργαστεί για την εγγραφή νέων μελών.

Το 1970 έφυγε για το Σύδνεϋ της Αυστραλίας όπου συμμετείχε εκεί σε πενταμελή ορχήστρα. Πήγαιναν και έπαιζαν ακόμη, στην Μελβούρνη και στην Καμπέρα. Τους έβλεπαν στις εφημερίδες και τους έπαιρναν σε γάμους, σε διάφορες γιορτές και γλέντια (η ορχήστρα είχε κλαρίνο, βιολί, ακορντεόν κλπ). Το βιολί όπως μας είπε, ήταν η ψυχή του και δεν το άφησε ως το τέλος.

Μαζί με την σύντροφό του απέκτησαν τα δυό κορίτσια τους την Αφροδίτη (Φρίντα) και την Παναγιώτα (Μπέτι).

Ύστερα από 30 χρόνια στην Αυστραλία, γύρισε το 2001 στην Αθήνα, στην Άνω Γλυφάδα όπου διέμεινε με την οικογένειά του.

Καλό του ταξίδι!

 

Νίκος Σ. Καρύδης 1937 - 2024

Έφυγε από κοντά μας το βράδυ της Παρασκευής 16.02.2024 ο Νίκος Καρύδης, πρωτότοκος γιός του Σταύρου και της Ροδοθέας που γεννήθηκε πριν 87 χρόνια στην Ερεσό Μυτιλήνης.

Μετά τον πόλεμο, το 1955, μετοίκησε με την οικογένειά του για το San Paolo Βραζιλίας.

Τα πρώτα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα όταν πουλούσε με τον αδελφό του ζαρζαβατικά στις λαϊκές.

Κατόπιν η οικογένειά του άνοιξε εστιατόριο στο Bras (Σάο Πάολο) και στην συνέχεια ασχολήθηκε με βιοτεχνία ενδυμάτων όπως όλοι σχεδόν οι Μυτιληνιοί στην Βραζιλία που τους κατεύθυνε προς τα εκεί ο πατέρας του, Σταύρος Καρύδης.

Παντρεύτηκε την Άννα Αχλιόπιτα όπου καρπός του γάμου τους τα τρία παιδιά του ο Σταύρος, ο Γιάννης και η Ρόζα.

Έκανε μεγάλη προκοπή εκεί στα ξένα, δυναμικός επιχειρηματίας με φάρμα και τετρακόσιους εργαζομένους στην Braganca Paulista της Βραζιλίας.

Aαποκατέστησε τα παιδιά του και επέστρεψε στην Αθήνα πριν 12 χρόνια αλλά τα καλοκαίρια τα περνούσε στον αγαπημένο του τόπο, την Ερεσό.

Ήταν ένας ωραίος τύπος, γλεντζές που ήξερε να ζει, άνθρωπος της παρέας με μπόλικο χιούμορ που θα λείψει σε εμάς, στους φίλους και συγχωριανούς του.

Ο θείος Νίκος ήταν ο κοντινός μου άνθρωπος (θείος της συζύγου μου) που εκτός των άλλων με βοήθησε στις δύσκολες στιγμές μου.

Γνωριστήκαμε το 80 και από τότε μαζί. Μαζί και στην Ερεσό το τελευταίο του καλοκαίρι.

Έφυγε πλήρης από όλες τις απόψεις, γεμάτος με τις καλύτερες αναμνήσεις. Δεν πέρασε από αυτή την ζωή έτσι…! Όπου κι αν εμφανιζόταν, άφηνε το θετικό αποτύπωμά του.

Θερμά συλλυπητήρια στην σύζυγό του Άννα, στα παιδιά του Σταύρο, Γιαννέλη, Ρόζα, στα αδέλφια του Γιάννη, Δέσποινα σε όλους τους συγγενείς και τους Ερεσιώτες συμπατριώτες του.

Καλό σου ταξίδι Μπάρμπα!

Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 23.02.2024 στις 11.00 στον Άγιο Γεώργιο Αργυρούπολης (Λ. Αλίμου) και η ταφή στο  Δημοτικό Κοιμητήριος Αργυρούπολης.

ΤΟ ΔΟΚΑΝΟ….!

Καταγραφή συλλογή Ηλίας Τουτούνης

 

Στα πολύ παλιά χρόνια, όλα τα βουνά γύρω από το χωριό καλύπτονταν από δάση. Υπήρχαν αρκετές πηγές και πολύ κυνήγι. Ο κόσμος ήταν φτωχός και τα πουλιά, οι λαγοί, τα αγριοκούνελα, τα αγριογούρουνα κάλυπταν ένα μέρος των αναγκών τους ως προς την διατροφή τους, ενώ κυνηγούσαν άλλα για τις γούνες όπως κουνάβια, βίδρες και τέλος έπρεπε να εξολοθρεύει και τα επιβλαβή για αυτόν ζούδια (άγρια ζώα), όπως νυφίτσες, αλεπούδες, ασβούς, λύκους, τσακάλια, αγριογούρουνα κ.ά.

Επειδή τότε δεν υπήρχαν όπλα ο άνθρωπος εφεύρε άλλους τρόπους, για να συλληφθούν τ’ άγρια ζώα. Μεταξύ των άλλων που ανακάλυψε το ανθρώπινο μυαλό για να τα καταφέρει, ένα εξ αυτών ήταν και το δόκανο.

Ο δόκανος ή το δόκανο ήταν μεταλλικές παγίδες θηραμάτων για τη σύλληψη ή και θανάτωση ζώων και πτηνών. Αποτελείται από δύο μεταλλικά οδοντωτά ελάσματα (σιαγόνες), ενωμένες στις άκρες. Αυτές υποστηρίζονται από άλλο ένα έλασμα κάθετο προς αυτές σε σχήμα οξείας γωνίας που ωθεί τις σιαγώνες να κλείνουν απότομα με την άσκησης πίεσης με ελατήριο και οι δαγκάνες δαγκώνουν (συλλαμβάνουν) το ζώο συνήθως από το πόδι ή και από το κεφάλι. Για την όπλιση υπάρχει άλλο ένα εργαλείο η σκαντάλη (σκανδάλη) όπου εκεί στερεώνεται το δόλωμα και ο χειριστής το οπλίζει, ώστε με την παραμικρή επαφή με το θήραμα ν’ απαγκιστρώνεται η σκαντάλη και να απελευθερώνει τις δαγκάνες που κλείνουν αστραπιαία με μεγάλη δύναμη και παγιδεύουν ή θανατώνουν το θήραμα. Τέλος στην άκρη του ελάσματος υπάρχει προσαρμοσμένη μια αλυσίδα όπου αυτή χρησιμοποιείται για να δένουν το δόκανο από σταθερά σημεία για να μην το παρασέρνουν τα θηράματα μετά την παγίδευσή τους. Η εν λόγω αλυσίδα, άλλοτε είναι ψιλή και άλλοτε χονδρή, ανάλογα με το δόκανο που είναι προσαρμοσμένη, το δε μήκος της περίπου στο ένα μέτρο.

ΣΥΝΟΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ….!

Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος

Από αρχαιοτάτων χρόνων και διαχρονικά ο άνθρωπος πέραν από την ενδυμασία και την υπόδησή του φέρει μαζί του ακόμη και άλλα αντικείμενα, για την προφύλαξη του από το κρύο, τον αέρα, την βροχή, τον ήλιο, για την ασφάλειά του, τον καλλωπισμό του, την υγιεινή του κ.λ.π.

-Για να απασχολούνται χρησιμοποιούσαν και έφεραν μαζί τους κομπολόγια, ή κάποια αλυσίδα, ένα ειδικό ιμάντα, ή μια αρμαθιά κλειδιά, μεταξύ αυτών βλέπουμε και κομπολόγια που είχαν μόνο δύο μεγάλες χάντρες. Επίσης έχουμε συναντήσει πολλούς τσοπάνηδες να μην αποχωρίζονται την φλογέρα τους.

ΤΟ ΑΧΟΥΡΙ…!

Συλλογή, καταγραφή, επιμέλεια Ηλίας Τουτούνης

Αχούρι λέγεται ο χώρος δίπλα στο σπίτι ή στο ισόγειό του όπου εκεί διέμεναν τα υποζύγια (άλογα-γαϊδούρια- μουλάρια ίσως και βόδια), για να μην τα κλέψουν ή γιατί είχαν τις στάνες μακριά από το χωριό.

Η ονομασία αχούρι προέρχεται από την λέξη αχυρών δηλαδή αχυρώνας, χώρος όπου αποθηκεύεται το άχυρο. Αρχικά λεγόταν αχύριος (εννοείται χώρος) > αχύριον.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι προέρχεται από την τουρκική λέξη «ahir». Αυτό είναι λάθος όσοι το ετυμολογούν. Νομίζω ότι οι Τούρκοι το υιοθέτησαν από τους Βυζαντινούς. Και αυτό το στηρίζω διότι οι Τούρκοι πριν κατακτήσουν το Βυζάντιο, ήσαν νομαδικός λαός και δεν είχαν μόνιμα οικήματα για τους εαυτούς τους, πόσο μάλλον για τα υποζύγια τους.

Τα περισσότερα σπίτια είχαν μια εσωτερική καταπακτή ή καταρράκτη με απλή ξύλινη σκάλα για να κατεβαίνουν οι ιδιοκτήτες την νύκτα στο αχούρι, να το ελέγχουν σε περίπτωση γέννας, ή όταν άκουγαν κάποιο περίεργο θόρυβο, ακόμη τα αχούρια τα αμπάρωναν από μέσα για ασφάλεια από τους ζωοκλέφτες και τους αλογοσούρτες.

Σήμερα ονομάζουμε αχούρι τον ακατάστατο ή ατακτοποίητο χώρο, όπως αυλή, δωμάτιο, αποθήκη, κ.λπ. Συνήθως ακούγεται και η φράση: «Πως μέσα ζεις σ’ αυτό το αχούρι».

Χρησιμοποιούμε όμως και το «Σ’ αχούρι γεννήθηκες» Ο στάβλος είναι συνώνυμη λέξη με το αχούρι.

Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ ΑΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΧΕΙΜΑΔΙΑ…!

Έρευνα καταγραφή επιμέλεια Ηλίας Τουτούνης

«Άντε να ’ρθει τ’ Αγιωργιού να βγω την τσίμα του βουνού!»

Έτσι έλεγαν οι γεροτσοπαναραίοι, που δεν άντεχαν τον κάμπο και την υγρασία. Περίμεναν πότε θα έλθει του Αγιογιωργιού να μετακινηθούνε με τα κοπάδια τους στα πατρικά βουνά. Αυτή ήταν η καθοριστική ημερομηνία αναχώρησης των μετακινουμένων τσοπαναραίων από τα χειμαδιά. Αυτή η αναγκαστική μετακίνηση των κοπαδιών πότε στα ορεινά και πότε στα πεδινά ανάλογα με την εποχή, γινόταν προκειμένου να εξασφαλίσουν τις κατάλληλες συνθήκες για τη διαβίωσή τους, τον ήπιο καιρό και την αφθονία τροφής, επειδή ήταν πολλά και μεγάλα τα κοπάδια, και ήταν αδύνατη η εκτροφή τους σε έναν τόπο.

Δύο είναι οι σημαντικές ημερομηνίες για τους μετακινούμενους τσοπαναραίους η πρώτη του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου που εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου, όπου μετά την εορτή κατέβαιναν στα χειμαδιά και η δεύτερη του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (κινητή εορτή), όπου ανέβαιναν πάλι στα βουνά για να ξεκαλοκαιριάσουν.

Ο ΧΕΡΟΜΥΛΟΣ…!

Καταγραφή συλλογή επιμέλεια Ηλίας Τουτούνης

Ο χερόμυλος ή αλευρολίθαρο είναι ο οικιακός χειροκίνητος αλευρόμυλος όπου, μέχρι την προβιομηχανική περίοδο, άλεθαν σιτηρά για την παραγωγή αλεύρων. Η ονομασία του προήλθε από τις δύο σύνθετες λέξεις (χέρι & μύλος). Ο μύλος αυτός είναι κατασκευασμένος από ελαφρόπετρα για να μην είναι βαρύς, να μετακινείται εύκολα και να είναι ευκολόχρηστος. Είναι ένα αρχαίο οικιακό σκεύος και οι πρόγονοί μας το έλεγαν χειρομύλη, χειρομύλιον, και ήταν ένας μικρός, κυκλικο-επίπεδος, χειροκίνητος μύλος άλεσης και η γυναίκα που τον δούλευε λεγόταν αλέστρα.

Αυτό το χειροκίνητο εργαλείο αποτελούταν από δύο ανεξάρτητα λιθάρια που μοιάζουν σαν τροχοί. Βασικά τα λιθάρια είχαν πάχος περίπου 10-12 εκατοστά του μέτρου και η ακτίνα του χερόμυλου περίπου από 25 έως 30 εκατοστά. Υπήρχαν δύο ειδών μυλόπετρες οι άξεχτες ή αστεφάνωτες και οι στεφανωμένες ή ζωναριασμένες. Οι ζωναριασμένες εξωτερικά του γύρου του τροχού ήταν καλυμμένες μ’ ένα μεταλλικό στεφάνι-ζωστήρα, για να μην τσακίζονται στις άκρες.

Η τοποθέτηση του στεφανιού γινόταν με τον εξής τρόπο. Εφόσον πελέκαγαν τα λιθάρια και του έδιναν την τελική τους μορφή, τότε κατασκεύαζαν και το στεφάνι, του οποίου η περίμετρος ήταν ελάχιστα χιλιοστά μεγαλύτερο από την περιφέρεια του λιθαριού. Τότε για να μπει (φορεθεί) γύρω και να στερεωθεί καλά, ζέσταιναν το στεφάνι στην φωτιά και αυτό διαστελλόταν. Μόλις είχε πυρακτωθεί για τα καλά, το περνούσαν γύρω από το λιθάρι και μόλις πάγωνε συστελλόταν και έσφιγγε γύρω- γύρω από το λιθάρι και δεν έβγαινε.

ΣΑΡΑΝΤΟΛΟΓΙΟ

Γράφει: ο Κώστας  Παπαντωνόπουλος

Σήμερα, που οι αριθμοί παίζουν πρωτεύοντα ρόλο και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ένα μεγάλο διάστημα της ημέρα μας ξοδεύεται με τους αριθμούς, τους λογαριασμούς και τ’ ανάλογα μετρήματα. Μερικά νούμερα από αυτά, κατά μία έννοια θεωρούνται προνομιούχα, έχουν αποτυπωθεί μέσα στο μυαλό μας και συνεχώς μνημονεύονται και αντιπροσωπεύουν πέρα από τους πολλούς λογαριασμούς και διάφορα γλωσσικά ιδιώματα της καθημερινότητας, όπως εκφράσεις, προλήψεις, παροιμίες, κατάρες, δημοτικά τραγούδια, θρύλους, παραδόσεις κ.λπ.

Ένας από αυτούς, ο αριθμός σαράντα (40), θεωρείται ιερός (όπως και το τρία ή το επτά). Μάλιστα σε όλους τους πολιτισμούς σε όλα, τα μήκη και πλάτη της γης ο αριθμός σαράντα, έχει έναν ιδιαίτερο μεταφυσικό και μαγικό ρόλο. Για τους μυστικοπαθείς, φαίνεται πως κάποια μυστηριακή δύναμη καλύπτεται με την βοήθεια του αριθμού αυτού. Και γι’ αυτό, στην θρησκεία μας, συνεχώς αντιμετωπίζουμε τη σαρανταήμερο νηστεία, τις σαράντα μέρες μετά τις οποίες η λεχώνα πάει στην εκκλησία, το μνημόσυνο στις σαράντα μέρες^[1], τα σαρανταλείτουργα^[2] κ.λπ. Και λόγω της ιερότητας που εκφράζει ο αριθμός σαράντα, ο λαός μας όπως φαίνεται πρέπει να τον άντλησε κυρίως από την θρησκεία και συν τον χρόνο, τον χρησιμοποίησε σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ταγές της καθημερινότητας.

Προλήψεις, Γιατροσόφια και Δεισιδαιμονίες: