ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ

Καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

  Πιο πέρα απ’ την Γαστούνη[1] κατά την κείθενες μεριά που τραβάει για τα Κάτου Καβάσιλα, τράβαγε ένας καρόδρομος, εκειά που είναι σήμερα το γιοφύρι του τρένου, τότενες δεν ήτανε γιοφύρι γιατί δεν στέριωνε με τίποτα στο Γαστουνέϊκο ποτάμι. Για να διαβαίνουνε το ποτάμι είχανε μια μπεραταριά και άλλη μια ήτανε στα Σαμπάναγα κοντά στο σημερινό γιοφύρι που τραβάει ο δρόμος για το Τραγανό. Εκείνη την περαταριά την δούλευε κάποιος Δήμος Λημεριώτης τ’ όνομα και το πήρε από την λημέρισμα που έκανε εκεί στην μπεραταριά[2] για να βγάνει το ψωμί του.

 

Άγουρος πέτρα πελεκά

Ένα πολύ σπάνιο αλλά όμορφο τραγούδι της αγάπης που βρισκόταν πολλά χρόνια στο αρχείο μας.

Τραγουδιόταν σε ρυθμό τσάμικου στην κεντρική Πελοπόννησο σε Αρκαδία και Ηλεία.

Παρόμοιο στοίχοι με κάποιες παραλλαγές υπάρχουν σε νησιώτικα και σε άλλα τραγούδια από όλη σχεδόν την Ελλάδα.

Αναφέρεται σε έναν «άγουρο[1]» νέο.

Τι όμορφο επίθετο που είναι; άγουρος σαν τα φρούτα[2] και τους καρπούς που δεν έχουν ωριμάσει και είναι αγίνωτα, ανώριμα, άωρα, πρόωρα, πρώιμα.

Για πρόσωπα που δεν έχουν ολοκληρωθεί, που δεν έχουν αναπτυχθεί, δεν έχουν πείρα. Σχετίζεται με την παιδική ή τη νεανική ηλικία, ο μη ώριμος.

 Η δημοτική μας ποίηση εκτός από αυτό το τραγούδι, έχει και άλλα με το ίδιο επίθετο[3] και παροιμίες.[4]

Έχουμε λοιπόν ένα αγόρι, έναν νέο, ένα παλικάρι που πελεκάει την πέτρα με το ‘να του το χέρι και όπως λέει και ο στίχος, το άλλο του το κόψανε.

Δεν έκανε κανένα έγκλημα απλά αγάπησε και φίλησε τη νέα που αγαπούσε. Κάποιοι όμως είχαν αντίθετη, διαφορετική άποψη. Οι συγγενείς ίσως… της κοπέλας δεν δέχτηκαν την προσβολή και του έκοψαν το χέρι.

Ο άγουρος βρίσκεται στη δουλειά του, πελεκάει την πέτρα ή για άλλους μια κολώνα προκειμένου  να της δώσει τη μορφή που χρειάζεται.

Εκεί όμως που δούλευε, ξεπρόβαλε μια αρχοντοπούλα, στέκει δίπλα του και τον ρωτάει:

-Λεβέντη μου, που είναι το χέρι σου και πελεκάς με το ένα;

Φίλησα την αγαπητικιά μου, απαντάει στην αρχοντοπούλα και μου έκοψαν το ένα χέρι αλλά αν αυτή ήθελε θα την ξαναφίλαγα και ας μου έκοβαν και το άλλο.

 Ίσως η πέτρα του σκανδάλου να είναι αυτή η κοπέλα, η περιφερόμενη αρχοντοπούλα.

Εδώ φαίνεται το μεγαλείο του έρωτα και της αληθινής αγάπης!

Τα θυσιάζει, τα δίνει όλα για όλα το άγουρο παλληκαράκι.

Μπροστά στον έρωτά του δεν υπολογίζει ακόμη και την σωματική του ακεραιότητα.

Όλοι οι στοίχοι του τραγουδιού συνδέονται με αριθμητική και συγκεκριμένα με τον πολλαπλασιασμό με αίωρο βέβαια αποτέλεσμα.

Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε και έντεκα κι εφτά κι οχτώ

και δεκαοχτώ

και πέντε κι έξι και μισό

κι ένα και δύο κι ενάμισι

και πες μου πόσα κάνουν;

 Μας τα έλεγε ό αξέχαστος γέρο-Χαντρελής[5] στο Αντρώνι όταν είμαστε τσορομπίλια. Ύστερα από λίγο αφού παιδευόμαστε το βρίσκαμε με το μυαλό!

Μας έλεγε κι άλλα πολλά ο γέρος στο τζάκι της κρύες νύχτες. Ήθελε να δει την ευστροφία μας, να μας κάνει εξάσκηση για να «τρίψει» το μυαλό.

Να όμως που ήλθε η ώρα να τον μνημονεύσουμε για τα έργα του και αυτός να καμαρώνει από κει ψηλά που θα μας βλέπει.
Την πηγή[6] του τραγουδιού δεν την γνωρίζουμε[7].

Άγουρος πέτρα πελεκά

τρεις έντεκα τρεις δώδεκα,

τρεις πέντε δέκα πέντε

με το ‘να του το χέρι…

Αρχοντοπούλα πέρασε

τρεις έντεκα τρεις δώδεκα,

τρεις πέντε δέκα πέντε

στέκει και τον ρωτάει

Άγουρε πουν το χέρι σου

τρεις έντεκα τρεις δώδεκα,

τρεις πέντε δέκα πέντε

και πελεκάς με το ‘να

Κόρη την ξανά φίλησα

τρεις έντεκα τρεις δώδεκα,

τρεις πέντε δέκα πέντε

και μου ‘κοψαν το ένα.

Να την εξάνα φίληγα

τρεις έντεκα τρεις δώδεκα,

τρεις πέντε δέκα πέντε

κι ας μου ‘κοβαν και τ’ άλλο.

‘Αλλες παραλλαγές[8] του τραγουδιού.

www.antroni.gr  2018

 Κώστας Παπαντωνόπουλος Οκτώμβρης 2018

---

[1] «Στους χρόνους σου τους άγουρους…» άγουρο παιδί ή παλληκάρι, άγουρο κορίτσι, «τάνυσε το άγουρο κορμί της», άγουρο στήθος, άγουρες σκέψεις κλπ.

[2] Άγουρο μήλο, σταφύλι (αγουρίδα), αχλάδι, ροδάκινο. Άγουρη ντομάτα. 

[3] «ένας άγουρος  κι ένας καλός λεβέντης

κάστρο γύρευε το ξένο, τ' αγουροξενητεμένο…»,

«άγουρο μήλο μο 'στειλε και κόκκινο γαϊτάνι…»

«…σ' μιά Κόρη κ' έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι σε μιά Φιλιάν αμάλαγη , με δίχως ασκημάδι… »

[4] Άγουρος προξενητής για λόγου του τηράει (κοιτάει)

[5] Διονύσης Λαμπαδας 1894

[6] Το τραγούδι δεν προορίζεται για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Το ακουστικό περιεχόμενο δεν ανήκει σε εμάς, δεν αποκομίζουμε και δεν επιθυμούμε κανένα κέρδος από αυτό το τραγούδι, δεν είμαστε κύριοι πνευματικών δικαιωμάτων. Όλα τα δικαιώματα ανήκουν στους παραγωγούς. Το παρόν ως βίντεο αναρτάται καθαρά για ψυχαγωγικούς λόγους των επισκεπτών της παρούσας ιστοσελίδας

[7] Ίσως να ανήκει στο Σύλλογος Δαραίων Αττικής  «ο Άγιος Δημήτριος»

[8] αυτάνα μ' εκινήσασι

τη σήμερον ημέραν,

ν' αναθιβάλω και να πω

τά κάμαν και τά φέραν

σ' μιά κόρη κ' έναν άγουρο,

που μπερδευτήκα' ομάδι

σε μιά φιλιάν αμάλαγη,

με δίχως ασκημάδι.

Άγουρος πέτρα πελεκά

- αλήθεια κι όχι χωρατά -

με το 'να του το χέρι,

χειμώνα-καλοκαίρι...

Κόρη ξανθή τονε ρωτά

και μες στα σπλάχνα τον κεντά,

κόρη ξανθή του λέει

και κάθεται και κλαίει...:

- Άγουρε που 'ν' το ΄χερι σου,

- που να γινόμουν ταίρι σου... -

και πελεκάς με το 'να

καλοκαίρι και χειμώνα...;

- Εγώ 'λεγα να μην το ειπώ,

να μην το ξομολογηθώ,

να μην το μαρτυρήσω

και να μην το μολογήσω...

Στης ηγουμένης το κελί,

ραγίστηκα σαν το γυαλί...

κει μου το 'κοψαν το χέρι,

άδολό μου περιστέρι....

Εκεί στα μάρμαρα του γαλατά

Στα μάρμαρα του Γαλατά

Φραγκοκιτρολεμονιά

Στα μάρμαρα στην Πόλη

Ετρέλλανες με κόρη

Αούρος πέτρα πελεκά

Φραγκοκιτρολεμονιά

Και πελεκά με το να

τη μαρμαροκολώνα

Κόρη ξανθή επέρασε

Και τον εχαιρέτησε

Κόρη ξανθή του λέει και

κάθεται και κλαίει

Αούρε πουν το χέρι σου

χριστέ και να μουν ταίρι σου

Και πελεκάς με το να

τη μαρμαροκολώνα

Kατάστιχο, που αναφέρεται στην περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου

Τα πρώτα χρόνια μετά τις κατακτήσεις των νέων εδαφών, η οθωμανική διοίκηση συνέταξε, για φορολογικούς λόγους, αναλυτικά κατάστιχα του πληθυσμού ανά οικισμό. Σε αυτά αναγράφονται τα ονοματεπώνυμα των αρχηγών κάθε οικογένειας (φορολογικής μονάδας).

Ένα τέτοιο κατάστιχο, που αναφέρεται στην περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου ή πέντε ναχιγιάδων του Μοριά (: Kalandrica, Grebena, Hlumica, Gardičko, Vomiro), και αφορά τα έτη 1461-1463, υπάρχει στη βιβλιοθήκη «Κύριλλος και Μεθόδιος» στη Σόφια.

Τα στοιχεία αυτού του κατάστιχου δημοσιεύτηκαν το 1977 στη Σόφια στα βουλγάρικα, από τους Петя Асенова, Руси Стойков και Тома Кацори με τίτλο «Селищни, лични и фамилни имена от северозападен Пелопонес през средата на XV век» ή «Ονόματα χωριών, ατόμων και οικογενειών από τη βορειοδυτική Πελοπόννησο στα μέσα του 15ου αιώνα».

Μέρος του δημοσιευμένου υλικού, που έχει να κάνει μόνο με τον αριθμό των κατοίκων ανά χωριό, χρησιμοποίησε ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος στο έργο του «Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου 13-18ος αιώνας», Αθήνα 1985, σελ. 85- 100 και 217-224.

Στο κατάστιχο υπάρχουν α) τα ονοματεπώνυμα 1.821 αρχηγών οικογενειών που κατοικούν σε 148 αλβανικά χωριά και β) τα ονοματεπώνυμα 1.742 αρχηγών οικογενειών που κατοικούν σε 44 μη αλβανικούς οικισμούς, (κωμοπόλεις ή χωριά που στην πλειοψηφία τους κατοικούνται από Ρωμιούς).

Εδώ, παρουσιάζω στη συνέχεια τα ονοματεπώνυμα των κατοίκων των αλβανικών (αρβανίτικων) χωριών. Για τη διευκόλυνση των ελλήνων αναγνωστών, που δεν είναι εξοικειωμένοι με την κυριλλική βουλγάρικη γραφή, μεταγράφω τα ονοματεπώνυμα με λατινικούς (κροατικούς) χαρακτήρες. Τα γράμματα δ και θ που υπάρχουν στα αλβανικά και αποδίδονται αντίστοιχα με τα dh και th, δεν υπάρχουν στις σλαβικές γλώσσες και έτσι αναγκαστικά εμφανίζονται εδώ ως d και t. Τα παχιά σλαβικά σ (š), ζ (ž), τσ (č) και τζ (dž), αντιστοιχούν στα αλβανικά σε sh, zh, ç και xh.

ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΤΕΙΧΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ

ΣΤΟ ΕΡΜΑΙΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ...!

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΥΜΕ ΥΛΙΚΑ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΝΑΩΝ ΓΙΑ ΣΤΕΡΝΕΣ...!

«Τάδε έφη», ο συναγωνιστής Ηλίας Τουτούνης στο  facebook!

Την περιοχή επισκεφτήκαμε και φρίξαμε με την εγκατάλειψη και την καταστροφή της και σκούξαμε το 2013 ως μέλη του Δ.Σ. του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ - ΦΟΛΟΗΣ Ο «ΩΛΟΝΟΣ» Αλλά.... "φωνή βοώντος εν τη ερήμω"!   

Φώτο, Ηλίας Τουτούνης & Κώστας Παπαντωνόπουλος

Περιοχή της Τριταίας, «μεσόγεια» δεν την αγγίζει θάλασσα. Από άποψη μορφολογίας ποικίλει κατά τόπους το έδαφός της, με πεδινές, ημιορεινές και ορεινές εκτάσεις όπου το μεγαλύτερο μέρος της να είναι ημιορεινό ενώ το δυτικό τμήμα της καθώς και τα βορειοδυτικά και νοτιοδυτικά της να είναι κατεξοχήν ορεινά.

 Η αρχαία αχαϊκή πόλη Τριταία ήταν μία από τις 12 πόλεις που έκτισαν οι Ίωνες στην Βόρεια Πελοπόννησο και βρισκόνταν πλησίον στο χώρο του σημερινού οικισμού Αγ. Μαρίνα.

Υπήρξε μεγάλο εμπορικό κέντρο της εποχής με μεγάλη ακμή ως την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους.

 Η Αρχαία Τριταία ήταν από τις πόλεις που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της σύστασης της Αχαϊκής Συμπολιτείας προκειμένου να απαλλαγούν από την ηγεμονία των Μακεδόνων. (Αυτά που λέγαμε σε προηγούμενο άρθρο για τον ρόλο που έπαιξαν οι Μακεδόνες στην περιοχή μας).   

Σχετικά με το όνομά της υπάρχουν διάφορες εκδοχές: Μπορεί να προέρχεται από το γιο του Ποσειδώνα Τρίτωνα. Ο Παυσανίας αναφέρει στα Αχαϊκά του πως οικιστής της Τριταίας ήταν ο Κέλβιδας που ήρθε από την Κύμη των αποικιών της Κάτω Ιταλίας.

Η Τριταία εκοσμείτο με αρκετά ιερά και ναούς και ανάμεσα τους ξεχώριζαν ο ναός των Μεγίστων Θεών και ο ναός της Αθηνάς.

Σύμφωνα με τα ευρήματα, που έχουν ανασκαφεί κατά το παρελθόν, η περιοχή της Τριταίας κατοικείται από την Μυκηναϊκή εποχή. Ως περίοδος ακμής της να θεωρείται ο 3ος αιώνας π.Χ.

 Έχουν ανακαλυφθεί επίσης και άλλα σημαντικά ευρήματα, όπως ίχνη κυκλώπειων τειχών στην Ερυμάνθεια, μυκηναϊκό νεκροταφείο στη Δροσιά, καθώς και αρχαία νομίσματα στο Μάνεσι και στου Σκιαδά.

Περισσότερα στο άρθρο μας:  Aρχαία Τριταία 03-11-2013

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

Κατά την περιοδεία του Βασιλικού ζεύγους Όθωνας και Αμαλία, στην Ηλεία στις 8 Μαΐου το 1840, διήλθαν από τα μέρη του τότε δήμου Σελληεντίας, στην άνω Πηνεία. Ο τότε Δήμαρχος Σελληεντίας Καραμπάτσης Δημήτριος, τους υποδέχθηκε με τιμές, όχι στην έδρα του δήμου που ήταν το Τατάραλι (σημ. Ανθώνα), αλλά στο χωριό Μπουρντάνου (σημ. Βουλιαγμένη).

Η επίσημη υποδοχή στο Βασιλικό ζεύγος, έγινε στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού των Αγίων Θεοδώρων στις παρυφές του οικισμού Μπουρντάνου (σημ. Βουλιαγμένη). Εκείνη την εποχή ο κεντρικός δρόμος που διέσχιζε την Πηνεία από Πανόπουλου Χάνι προς Γαστούνη, αφού περνούσε από τα  Μαραγκέϊκα Χάνια κατέβαινε στην Μπουρντανόσκαλα – Μπουρντάνου (σημ. Βουλιαγμένη) – Σιμόπουλο – Ποτάμι Κούλουγλι (Οινόη) – Δελήμπαλι  (σημ. Εφύρα) – Γιάννη Τζαμί (σημ. Ωραία) κ.ο.κ.

Μόλις η πομπή αφίχθηκε στο Μπουρντάνου, πάρα πολλοί Πηνειώτες, από τα γύρω χωριά, είχαν μαζευτεί εκεί για να υποδεχθούν το βασιλικό ζεύγος και την συνοδεία του. Εκεί υπό την ένθερμη φιλοξενία του Δημάρχου και του λαού, παρακάθισαν σε επίσημο γεύμα, κάτω από τον ίσκιο της θεόρατης βελανιδιάς των Αγίων Θεοδώρων. Πάντα κατά την παράδοση, η βασίλισσα Αμαλία, όλη την ώρα της παραμονής της, περιεργαζόταν, ρωτούσε και θαύμαζε τον όγκο της τεράστιας βελανιδιάς, κι από τότε οι ντόπιοι κάτοικοι, στην εν λόγο βελανιδιά, προσκόλλησαν το προσωνύμιο «Το δέντρο της Βασίλισσας».

Πριν πολλά χρόνια ο Αθανάσιος Πανόπουλος κάτοικος Βουλιαγμένης μου την έδειξε και την ονόμαζε Βασίλισσα.

Την «Βασίλισσα» βελανιδιά, που βρίσκεται στη Βουλιαγμένη ,επισκέφθηκαν το Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010, ο Ηλίας Τουτούνης, πρόεδρος του συλλόγου «Ωλονός» και ο Κώστας Παπαντωνόπουλος αντιπρόεδρος του συλλόγου. Εκεί έγινε φωτογράφιση και συλλέξαμε μερικά στοιχεία για τη βελανιδιά. Από την μέτρηση που πραγματοποιήσαμε, η περιφέρεια του κορμoύ του δένδρου στο ένα μέτρο ύψος ήταν 7,90 μέτρα.

Σήμερα το δένδρο δεν υπάρχει πια Ο Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας   κληρονομιάς Ερυμάνθου – Φολόης το 2010 είχε προβεί σε καταγγελία, ώστε να σωθεί αυτό το φυσικό και μοναδικό μνημείο του τόπου μας. Αλλά δεν μας άκουσε κανείς….!

Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας κληρονομιάς Ερυμάνθου – Φολόης «ΩΛΟΝΟΣ»

Το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας κληρονομιάς Ερυμάνθου- Φολόης, ο «Ωλονός», ευαισθητοποιημένος για την προστασία της φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς, θέλει να γνωστοποιήσει στο ευρύτερο κοινό την ύπαρξη του υπεραιωνόβιου δένδρου βελανιδιάς (δρυς), στον δ.δ. Βουλιαγμένη του σημερινού δήμου Πηνείας, μοναδικό στην Πελοπόννησο και ίσως σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Η υπεραινώβια δρυς αντιπροσωπεύει το μοναδικό και περίφημο δάσος της Φολόης (Κάπελης), της Ηλείας και πρέπει να χαρακτηρισθεί ως «Μνημείο Φυσικής Κληρονομιάς». Για ταυτό ο σύλλογος μας προτείνει να πραγματοποιηθούν ειδικές παρεμβάσεις από τον Δήμο Πηνείας ή από τον νέο Καλλικρατικό δήμο Ήλιδας σε συνεργασία με την Δασική υπηρεσία, να προστατευθεί και να διασωθεί αφού κινδυνεύει άμεσα να ξεραθεί.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ                        ΤΑ ΜΕΛΗ 

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ                                                               

 

Δυστυχώς πέντε χρόνια αργότερα επήλθε ο θάνατός της

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

4 Αυγούστου 2015       Αριθ.Πρωτ.:104

Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας   κληρονομιάς Ερυμάνθου – Φολόης «ΩΛΟΝΟΣ»

ΘΕΜΑ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

Ένα φυσικό μνημείο πολλών εκατοντάδων ετών, δυστυχώς πέρασε στην αιωνιότητα. Η περίφημη δρυς (βελανιδιά) που βρίσκεται στο δ.δ. Βουλιαγμένης του δήμου Ήλιδας Ηλείας, δεν υφίσταται πια, παρά μόνον ένα ξερό δρύινο ξύλο που θυμίζει ότι εκεί κάποτε υπήρχε ένα υπεραιωνόβιο δένδρο  βελανιδιάς, τεραστίων διαστάσεων. Η αμέλεια των αρμοδίων και υπευθύνων, που αρέσκονται να διαβιούν στις δημόσιες αναπαυτικές πολυθρόνες τους, παρά τις επισημάνσεις και τις εκκλήσεις μας, άφησαν αυτό το μοναδικό και φυσικό μνημείο να αυτοκαταστραφεί.  Εμείς ως σύλλογος εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας, έναντι της αμέλειας που υπήρξε εκ μέρους της πολιτείας και των υπευθύνων. Γνωρίζουμε όλοι μας άριστα, ότι ένα τέτοιο φυσικό μνημείο, όσο κι αν επιδιώξουμε, δεν πρόκειται να ξανά αντικρίσουμε στον τόπο μας.

Η Γλυκερία στο Αντρώνι Ηλείας

Κυριακή, ‎12 ‎Αυγούστου ‎2018
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αντρωνίου τόλμησε και όλοι εμείς περάσαμε μια αξέχαστη βραδιά με την Γλυκερία και τη συνοδεία της.
Η οργάνωση ήταν άριστη από όλες τις πλευρές. Ο χώρος της συναυλίας ήταν πανέτοιμος μια μέρα πριν.
 Οι καρέκλες και τα τραπέζια αρκετά και άνετα να μην κολλάει ό ένας στον άλλο.
Οι χώροι που είχαν οριστεί σαν πάρκινγκ ήταν φωτισμένοι με ανθρώπους να επιβλέπουν ώστε να μην δημιουργηθεί το παραμικρό.
Τα παιδιά που βοηθούσαν στα εισιτήρια, στην είσοδο, στη διανομή του φαγητού, στα μπαρ, ήταν όλοι στη θέση τους και με ευχάριστη διάθεση.
Η μεγάλη υπερυψωμένη εξέδρα, βρισκόταν στο βάθος και αριστερά η οθόνη που διαφήμιζε τους χορηγούς.
Η πίστα είχε αρκετό χώρο, μετρήσαμε μέχρι 5-6 μεγάλες χορευτικές ομάδες.
Ήταν μια ειδυλλιακή βραδιά σε ένα ημιάγριο περιβάλλον να φωτίζουν τα δένδρα πανάκριβα laser και ύστερα να χορεύουν εκεί ψηλά στον ουρανό με τους ρυθμούς της Γλυκερίας οι μοντέρνες ακτίνες και τα πολύχρωμα led.
Εμείς όπως πάντα εκεί, παραδίπλα, σταθεροί στη θέση μας να προκάνουμε να αποθανατίσουμε τις ανεπανάληπτες στιγμές, 50-60 μέτρα από την ορχήστρα.

Η Μουσική να παίζει, ο κόσμος σιγά – σιγά να μαζεύεται και εκεί στις έντεκα παρά να βγαίνει η Γλυκερία.

Άγιος Ιωάννης, ο Ασκητής στην Φλεβιά.

Εξωκκλήσι νοτιοανατολικά και σε απόσταση 1,5 χλμ. σε ευθεία γραμμή από το χωριό Πρόδρομος της Πηνείας και σε μικρή απόσταση από τον οικισμό Δουλαίϊκα. Επιχωριάζουσα στην περιοχή η παράδοση αναφέρεται περί παλαιού εκεί μοναστηριού για κάποιο Ιωάννη που ήταν ασκητής στην εν λόγω περιοχή, σε απροσδιόριστο χρόνο καθαγίασε στον χώρο με την παρουσία του: τον βρήκαν μετά τον θάνατό του μέσα στα νερά της εκεί πηγής και στο σημείο εκείνο έκτισαν μικρό ναΐσκο στην μνήμη του.