Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

Κατά την περιοδεία του Βασιλικού ζεύγους Όθωνας και Αμαλία, στην Ηλεία στις 8 Μαΐου το 1840, διήλθαν από τα μέρη του τότε δήμου Σελληεντίας, στην άνω Πηνεία. Ο τότε Δήμαρχος Σελληεντίας Καραμπάτσης Δημήτριος, τους υποδέχθηκε με τιμές, όχι στην έδρα του δήμου που ήταν το Τατάραλι (σημ. Ανθώνα), αλλά στο χωριό Μπουρντάνου (σημ. Βουλιαγμένη).

Η επίσημη υποδοχή στο Βασιλικό ζεύγος, έγινε στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού των Αγίων Θεοδώρων στις παρυφές του οικισμού Μπουρντάνου (σημ. Βουλιαγμένη). Εκείνη την εποχή ο κεντρικός δρόμος που διέσχιζε την Πηνεία από Πανόπουλου Χάνι προς Γαστούνη, αφού περνούσε από τα  Μαραγκέϊκα Χάνια κατέβαινε στην Μπουρντανόσκαλα – Μπουρντάνου (σημ. Βουλιαγμένη) – Σιμόπουλο – Ποτάμι Κούλουγλι (Οινόη) – Δελήμπαλι  (σημ. Εφύρα) – Γιάννη Τζαμί (σημ. Ωραία) κ.ο.κ.

Μόλις η πομπή αφίχθηκε στο Μπουρντάνου, πάρα πολλοί Πηνειώτες, από τα γύρω χωριά, είχαν μαζευτεί εκεί για να υποδεχθούν το βασιλικό ζεύγος και την συνοδεία του. Εκεί υπό την ένθερμη φιλοξενία του Δημάρχου και του λαού, παρακάθισαν σε επίσημο γεύμα, κάτω από τον ίσκιο της θεόρατης βελανιδιάς των Αγίων Θεοδώρων. Πάντα κατά την παράδοση, η βασίλισσα Αμαλία, όλη την ώρα της παραμονής της, περιεργαζόταν, ρωτούσε και θαύμαζε τον όγκο της τεράστιας βελανιδιάς, κι από τότε οι ντόπιοι κάτοικοι, στην εν λόγο βελανιδιά, προσκόλλησαν το προσωνύμιο «Το δέντρο της Βασίλισσας».

Πριν πολλά χρόνια ο Αθανάσιος Πανόπουλος κάτοικος Βουλιαγμένης μου την έδειξε και την ονόμαζε Βασίλισσα.

Την «Βασίλισσα» βελανιδιά, που βρίσκεται στη Βουλιαγμένη ,επισκέφθηκαν το Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010, ο Ηλίας Τουτούνης, πρόεδρος του συλλόγου «Ωλονός» και ο Κώστας Παπαντωνόπουλος αντιπρόεδρος του συλλόγου. Εκεί έγινε φωτογράφιση και συλλέξαμε μερικά στοιχεία για τη βελανιδιά. Από την μέτρηση που πραγματοποιήσαμε, η περιφέρεια του κορμoύ του δένδρου στο ένα μέτρο ύψος ήταν 7,90 μέτρα.

Σήμερα το δένδρο δεν υπάρχει πια Ο Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας   κληρονομιάς Ερυμάνθου – Φολόης το 2010 είχε προβεί σε καταγγελία, ώστε να σωθεί αυτό το φυσικό και μοναδικό μνημείο του τόπου μας. Αλλά δεν μας άκουσε κανείς….!

Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας κληρονομιάς Ερυμάνθου – Φολόης «ΩΛΟΝΟΣ»

Το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας κληρονομιάς Ερυμάνθου- Φολόης, ο «Ωλονός», ευαισθητοποιημένος για την προστασία της φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς, θέλει να γνωστοποιήσει στο ευρύτερο κοινό την ύπαρξη του υπεραιωνόβιου δένδρου βελανιδιάς (δρυς), στον δ.δ. Βουλιαγμένη του σημερινού δήμου Πηνείας, μοναδικό στην Πελοπόννησο και ίσως σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Η υπεραινώβια δρυς αντιπροσωπεύει το μοναδικό και περίφημο δάσος της Φολόης (Κάπελης), της Ηλείας και πρέπει να χαρακτηρισθεί ως «Μνημείο Φυσικής Κληρονομιάς». Για ταυτό ο σύλλογος μας προτείνει να πραγματοποιηθούν ειδικές παρεμβάσεις από τον Δήμο Πηνείας ή από τον νέο Καλλικρατικό δήμο Ήλιδας σε συνεργασία με την Δασική υπηρεσία, να προστατευθεί και να διασωθεί αφού κινδυνεύει άμεσα να ξεραθεί.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ                        ΤΑ ΜΕΛΗ 

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ                                                               

 

Δυστυχώς πέντε χρόνια αργότερα επήλθε ο θάνατός της

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

4 Αυγούστου 2015       Αριθ.Πρωτ.:104

Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής μας   κληρονομιάς Ερυμάνθου – Φολόης «ΩΛΟΝΟΣ»

ΘΕΜΑ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

Ένα φυσικό μνημείο πολλών εκατοντάδων ετών, δυστυχώς πέρασε στην αιωνιότητα. Η περίφημη δρυς (βελανιδιά) που βρίσκεται στο δ.δ. Βουλιαγμένης του δήμου Ήλιδας Ηλείας, δεν υφίσταται πια, παρά μόνον ένα ξερό δρύινο ξύλο που θυμίζει ότι εκεί κάποτε υπήρχε ένα υπεραιωνόβιο δένδρο  βελανιδιάς, τεραστίων διαστάσεων. Η αμέλεια των αρμοδίων και υπευθύνων, που αρέσκονται να διαβιούν στις δημόσιες αναπαυτικές πολυθρόνες τους, παρά τις επισημάνσεις και τις εκκλήσεις μας, άφησαν αυτό το μοναδικό και φυσικό μνημείο να αυτοκαταστραφεί.  Εμείς ως σύλλογος εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας, έναντι της αμέλειας που υπήρξε εκ μέρους της πολιτείας και των υπευθύνων. Γνωρίζουμε όλοι μας άριστα, ότι ένα τέτοιο φυσικό μνημείο, όσο κι αν επιδιώξουμε, δεν πρόκειται να ξανά αντικρίσουμε στον τόπο μας.