Κούμανι και Αντρώνι ο θεός να σε γλυτώνει και αν περάσεις από τη Γιάρμενα θα σε ψήσουνε στα κάρβουνα και αν περάσεις από τη Δίβρη θα σε φάει το μαύρο φίδι.
Έφυγε σήμερα Σάββατο 25.07.2020 ο Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στις 18.00 στο Βραχάτι Κορινθίας. Στην σύζυγό του Μαρία στα παιδιά του Χαράλαμπο, Αναστασία και σε όλους τους συγγενείς του τα πιο βαθιά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια. Έφυγε και το τελευταίο «ανάχωμα» του Χαρλράμη, ο Ντινάκης. Πρώτα ο Σπήλιος με την Βάσω το 1990 με διαφορά έναν μήνα και το 2017 ο Παναγιώτης. Ο Ντινάκης ήταν ένας χαρισματικός και εγκάρδιος τύπος που όταν σε συναντούσε σε αγκάλιαζε σαν αδελφός και σου εξέφραζε θερμά συναισθήματα αγάπης και φιλίας. Τι να πρώτο θυμηθούμε για τον Ντινάκη, το χιούμορ και τα αστεία του που παρόλη την διαφορά ηλικίας κατέβαινε ο ίδιος τόσο χαμηλά ώσπου γινόταν συνομήλικός σου.
Ο πατέρας του ήταν γυρολόγος έμπορος και το 1965 έπαθε διάτρηση στομάχου, τον πήρε ελικόπτερο από την Αγία Παρασκευή στο Αντρώνι αλλά δεν άντεξε και ύστερα από λίγες μέρες κατέληξε σε ηλικία 55 χρόνων. Ο Ντινάκης ήταν τότε φοιτητής 20-22 χρονώνε. Δεν δίστασε όμως να συνεχίσει την δουλειά του πατέρα του και όταν φόρτωσε την βαντάκα στο τσίλικο άλογο και ανηφόρησε από το Λαζουπάλι για την πλατεία, έκανε όλο το χωριό να δακρύσει. Δούλεψε ένα διάστημα περιπλανώμενος στα χωριά με το εμπόριο υφασμάτων και άλλα προϊόντα ένδυσης. Ήταν άριστος αφηγητής γι’ αυτό και έγινε δικηγόρος. Όταν μιλούσε τον άκουγαν όλοι με προσοχή ακόμη και ως νεαρό φοιτητή στο καφενείο του Λαΐνη να περιγράφει με στόμφο την ιστορική συνάντηση Κένεντι – Χρουστσόφ στη Βιέννη. Το 1972 άνοιξε το γραφείο στο τρία (3) της Ζωοδόχου πηγής όπου εκεί ήταν και η έδρα του «Συλλόγου των εν Αθήναις Αντρωναίων». Ιδρυτικό μέλος μαζί με τον Δημήτρη Χρυσανθόπουλο (Πρίμη), τον Νίκο Λαμπαδά, τον Θεοδωράκη Ζαχαρόπουλο, τον Γιώργη Αβράμη του Στάθη και τον Θανάση Αβραμόπουλο του Αργύρη και άλλους Εκεί στο γραφείο του έγιναν και οι πρώτες συνελεύσεις του επισήμως πλέον συλλόγου (καθόσον είχε δημιουργηθεί το 1966), κάποιες εκ των οποίων παρακολουθήσαμε ζωντανά. Σαν δικηγόρο τον ακούσαμε μία φορά μόνον να αγορεύει στην δίκη του συγχωριανού μας Κ.Σ και όσο και αν φαίνεται περίεργο θυμόμαστε όλο το σκεπτικό και ακόμη περισσότερο τι είπε για τον νεαρό τότε δικηγόρο, ο έτερος μεγαλοδικηγόρος της Αθήνας Γαβριηλίδης. Τέλος, για καλή μας τύχη τον συναντήσαμε πέρσι τον Αύγουστο του 2019 στο Αντρώνι όπου και τον φωτογραφήσαμε και μας μίλησε για όλα τα ενδιαφέροντα του χωριού εκ των οποίων κρατήσαμε αρκετά ηχητικά και ένα μικρό μέρος θα δείξουμε για να τον θυμόμαστε. Κώστας Παπαντωνόπουλος
Θυμήθηκα σήμερα το δημοτικό τραγούδι που τραγούδαγα τσορομπίλη. «Σημαίνει ἡ γης, σημαίνουν τα επουράνια…»! Βρέθηκε σε χειρόγραφο του 15ου αιώνα και δημοσιεύτηκε το 1914 από τον Ν. Πολίτη. Ίσως είναι ο παλαιότερος θρήνος για την κατάληψη της Πόλης. Μας έβαλε σε τέτοιο «ντορό» ο Ερντογάν, και εμείς αντί να τον αγνοήσουμε, τον ακολουθούμε από το πρωί ως το βράδυ, μήνες τώρα. «…μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυὸ καμπάνες, κάθε καμπάνα καὶ παπάς, κάθε παπάς καὶ διάκος…»! Χτυπούσαμε τις καμπάνες ολημερίς να μας λυπηθεί ο Σουλτάνος και το βράδυ είχαμε και συνέχεια με τον ακάθιστο! «…Ψάλλει ζερβὰ ο βασιλιάς, δεξιὰ ο πατριάρχης, κι ἀπ᾿ την πολλή την ψαλμουδιά ἐσειόντανε οι κολόνες». Όλη μέρα τα κανάλια παίζανε με ενθουσιασμό «το βιολί» του Τούρκου και δεν ήξερα από πού άκουγα τις πένθιμες καμπάνες από την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη ή παραδίπλα μου από τον Αι Γιώργη. «…παπάδες πάρτε τα ιερά καὶ σεις κεριά σβηστείτε, γιατί ῾ναι θέλημα Θεού ἡ Πόλη να τουρκέψει». Το ίδιο αποδεικνύεται και σήμερα που αντί να φροντίσουμε να θωρακιστούμε τρέχουμε στις εκκλησιές ή περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί που μας ξεγύμνωσαν οικονομικά, «κούνια που μας κούναγε»! «…Μόν᾿ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, νὰ῾ρθούν τρία καράβια…, το ῾να να πάρει το σταυρό καὶ τ᾿ άλλο το βαγγέλιο…» Ξέρουμε όλοι ότι η Αγιά Σοφιά είναι σε τούρκικο έδαφος και δεν μας πέφτει λόγος τι κάνουν με την ιδιοκτησίας τους. Το κτήριο όμως είναι ανεκτίμητης αξίας και δεν μπορεί κανένας Ερντογάν να το υποτίμηση. Χτίστηκε λέει πάνω σε αρχαίο Ναό αλλά όπως είχα διαβάσει κουβάλησαν οι Βυζαντινοί αρχαίο υλικό και για αυτόν τον λόγο καταστράφηκαν τότε για χάρη της αρκετοί Ναοί. Αρά μην ανησυχείτε, την αίγλη του το μνημείο δεν την χάνει είτε είναι Μουσείο είτε Τζαμί ή οτιδήποτε άλλο. Είναι λέει παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και ανήκει στην UNESCO και όπως είδαμε «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι» από τους Τουρκαλάδες. «…το τρίτο το καλύτερο, την άγια Τράπεζά μας, μη μάς την πάρουν τα σκυλιά καὶ μάς τη μαγαρίσουν». Είμαι περίεργος με τα τόσα δάκρυα που χύθηκαν σήμερα από τα Γκρεκά (όπως τα λέει ο κουμπάρος μου ο Φάνης), θα τα δούμε να τρέχουν πάλι στην Τουρκία; «Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζῃς, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ῾ναι». Με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε!
Έφυγε σήμερα Παρασκευή 3.07.2020 ο Βασίλειος Πάλλας του Αθανασίου γαμπρός του Νικολάου Μπαντούνα (Σαλέα) που γεννήθηκε πριν 56 χρόνια στο Μουζάκι Καρδίτσας. Η κηδεία του θα τελεστεί την Τρίτη 7.07.2020 και ώρα 12:00 στον Άγιο Δημήτριο Πετρουπόλεως. Στην σύζυγό του Βασιλική, στα παιδιά του Θανάση, Αργύρω και σε όλους τους συγγενείς του τα θερμά μας συλλυπητήρια. Ο Βασίλης, με τη σύζυγό του Βασιλική και τα δύο τους παιδιά, ζούσε στην Αθήνα και υπηρετούσε ως αστυνομικός στη φρουρά του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Γεώργιος Κ. Λιακόπουλος[1] Η Πελοπόννησος, με εξαίρεση τους βενετικούς θύλακες της Μεθώνης, της Κορώνης, της Μονεμβασίας, του Άργους και του Ναυπλίου, κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς με την εκστρατεία του σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ το 1460. Πρώτο μέλημά τους υπήρξε η εγκατάσταση διοίκησης και φρουρών στην νεοκατακτηθείσα περιοχή και η καταγραφή και το μοίρασμα των φοροπροσόδων της με τη μορφή τιμαρίων στους τιμαριώτες σπαχήδες. Τα στοιχεία της πρώτης αυτής απογραφής συγκεντρώθηκαν στο υπό εξέταση κατάστιχο ΤΤ10-1/14662. Πρόκειται για ένα αναλυτικό φορολογικό κατάστιχο (mufaṣṣal taḥrir defteri/defter-i ḫaḳanī) 284 σελίδων. Σώζεται διασπασμένο σε δύο τμήματα: (α) ΤΤ10 στα Πρωθυπουργικά Οθωμανικά Αρχεία της Κωνσταντινούπολης και (β) 1/14662 στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Βουλγαρίας, Αγ. Κύριλλος και Μεθόδιος, Σόφια. Δυστυχώς το χειρόγραφο δεν σώζεται ακέραιο· μεταξύ των σελίδων που λείπουν είναι και οι πρώτες, που θα έφεραν, ως είθισται, τη σουλτανική υπογραφή, το όνομα του απογραφέα, την ημερομηνία σύνταξης και το νομικό κώδικα (ḳānūnnāme) για τη φορολόγηση της Πελοποννήσου. Από παλαιογραφικά στοιχεία, δηλαδή το είδος γραφής tevḳiʿ και το υδατογράφημα του χαρτιού, τεκμαίρεται ότι πρόκειται για έγγραφο του 15ου αιώνα. Το κατάστιχο σημειώνει πως ο κυβερνήτης του Μοριά ήταν ο Sinān Beg bin Elvān Beg,[2] ο οποίος σύμφωνα με οθωμανικά χρονικά κράτησε αυτή τη θέση μεταξύ των ετών 1460-1463. Το γεγονός ότι το Άργος, που παραδόθηκε στον οθωμανικό στρατό το 1463, δεν καταγράφεται και το ότι τριάντα οκτώ κάστρα που στη λίστα του Stefano Magno είχαν κατακτηθεί από τους Βενετούς το 1463 σημειώνονται ως υπόχρεα φόρου στους Οθωμανούς μας οδηγεί στη χρονολόγηση του κατάστιχου στα έτη 1460-1463, δίχως να είμαστε σε θέση να προτείνουμε με ασφάλεια πιο συγκεκριμένη ημερομηνία. Τα οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα κατέγραφαν τις φορολογήσιμες πληθυσμιακές μονάδες: εστίες/νοικοκυριά (ḫāne), εργένηδες (mücerred) και χήρες (bīve), εφόσον αυτές διατελούσαν αρχηγοί εστιών, και, κατόπιν, αναλυτικά τις φοροπροσόδους κάθε οικισμού. Πρέπει εξ αρχής να σημειώσουμε ότι αυτές οι καταστιχώσεις δεν αποτελούν πληθυσμιακές απογραφές και δεν πρέπει να εξετάζονται ως τέτοιες. Ωστόσο, η σύγκρισή τους με άλλες σύγχρονες πηγές μπορεί να δώσει πιο στέρεες βάσεις για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Στο όνομα κάθε τιμαριώτη αναγράφεται η επαρχία (nāḥiyyet) και οι οικισμοί (ḳarye) των οποίων την φοροπρόσοδο λαμβάνει αντί ετήσιου μισθού για τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του προς το κράτος. Η αναλυτική κατάσταση των αρχηγών των εστιών κάθε οικισμού ακολουθείται από το συνολικό φόρο που βαραίνει τον οικισμό και από τον επιμερισμό του σε κάθε φορολογήσιμη εργασία. Η εικόνα που μας δίνει το ΤΤ10-1/14662 είναι αυτή της ύστερης βυζαντινής Πελοποννήσου, καθώς συντάχθηκε την επαύριον της οθωμανικής κατάκτησης. Ενδεικτική είναι η έλλειψη μουσουλμανικού ή τουρκικού πληθυσμού, εκτός βεβαίως από τη στρατιωτική τάξη των τιμαριωτών. Το σύνολο του φόρου που υποχρεούνταν να αποδίδουν ετησίως οι επαρχίες που καταγράφονται στο σωζόμενο τμήμα του κατάστιχου ανέρχεται σε 1.187.112 ακτσέδες ή περίπου 27.932 χρυσά δουκάτα. Όλοι οι υπολογισμοί γίνονται σε ακτσέδες, το ασημένιο οθωμανικό νόμισμα (ἄσπρον, asper). Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η αναφορά γίνεται πιθανότατα στον ακτσέ που κόπηκε στο νομισματοκοπείο των Σερρών το 1460-1461 με επίσημο βάρος 0.952gr και ισοτιμία με το βενετικό δουκάτο 42-43:1.
