Η συγκοινωνία στην ορεινή Ηλεία – η Ζέμπελη

Τέσσερις είναι οι οδικές αρτηρίες που εξυπηρετούν τους κατοίκους των χωριών της  ορεινής Ηλείας προς τα αστικά κέντρα. Εδώ, θα εξετάσουμε κάθε άξονα ξεχωριστά κατά χρονολογία κατασκευής

Πρώτη είναι η Επαρχιακή οδός  Πύργου - Αρχαίας Ολυμπίας- Λάλα.  Διασχίζει την ανατολική πλευρά του οροπεδίου Φολόης, πλησίον  των χωριών Γιάρμενα και Κούμανι, ενώ ενώνεται με την Ε.Ο.111 στα Διβραίικα αμπέλια.

Η κατασκευή της ξεκίνησε στις αρχές του 1890 και ως την αφετηρία του περασμένου αιώνα 

λειτουργούσε κυρίως ως καρόδρομος, ενώ πρωτύτερα, οι κάτοικοι της ορεινής Ηλείας ήταν αναγκασμένοι να κατεβαίνουν με τα πόδια στον Πλάτανο και από εκεί να παίρνουν τον καρβουνιάρη της γραμμής Ολυμπίας - Κατακόλου[1] για να φτάσουν στον Πύργο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, άρχισε να λειτουργεί η συγκοινωνιακή γραμμή Πύργου - Δίβρης, η οποία μετέπειτα επεκτάθηκε ως τα Τριπόταμα.

Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να παραθέσουμε κάποια ιστορικά στοιχεία που συνδέονται με την ανάπτυξη της πρώτης συγκοινωνίας στην ορεινή Ηλεία. Την εκμετάλλευση της γραμμής είχαν αναλάβει οι Νικολεταίοι ή Χρυσικοί από το Αντρώνι. Συγκεκριμένα, ο Αριστείδης Νικολετόπουλος ήταν, εκείνη την περίοδο, παντοδύναμος, λόγω της οικονομικής του κατάστασης. Για να διευρύνει τη δύναμή του σε όλη την ορεινή Ηλεία, φρόντισε να παντρέψει τα μικρότερα αδέλφια του και να τα στείλει, ως σώγαμπρους[2], στα χωριά Κούμανι, Αγιά Άννα, Μουζάκι, Λουκά και Κακοτάρι[3].

Χριστίνα Πανοπούλα

Στις αρχές Ιουλίου του 1825, ο Ιμπραήμ πασάς, θέλοντας να κατακτήσει τον Μοριά, προσπάθησε να σβήσει και τις τελευταίες σπίθες αντίστασης, που παρέμεναν ακόμη αναμμένες και του δημιουργούσαν προβλήματα. Τότε σχεδίασε και εξαπέλυσε σφοδρές επιθέσεις στην επαρχία της Καρύταινας (που λίγο αργότερα μετονομάστηκε επαρχία Γορτυνίας), όπου είχε πληροφορίες ότι είχαν στρατοπεδεύσει οι Έλληνες, υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, διασκορπίστηκαν προς τα δάση και τα απόκρημνα βουνά, για να γλιτώσουν από την λαίλαπα του Ιμπραήμ. Έτσι και η Χριστίνα Αναγνωστοπούλου[1], κόρη του Πάνου Αναγνωστόπουλου ή Βελέντζα[2], από την Νεμνίτσα, συμπορευόταν μετά της γριάς Αικατερίνης Κωτσάκου, μητέρας του επισκόπου Βρεσθένης Θεοδώρητου,[3] προσπαθώντας να κρυφθούν στα γύρω δάση. Τυχαία συναντήθηκαν με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, έξω από την Νεμνίτσα (σημ. Μεθύδριο), στη θέση Ελληνικά. Ο Κολοκοτρώνης[4] αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο της πιθανής αιχμαλωσίας των, από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, τις συμβούλεψε να κατευθυνθούν χωρίς καθυστέρηση ταχύτατα προς τα Μαγούλιανα, εκεί που είχαν συναχθεί τα Γορτυνιακά στρατεύματα, για να υπερασπίσουν τον άμαχο πληθυσμό. Πιο κάτω όμως, για κακή τους τύχη, τις πρόλαβε η καβαλαρία του Ιμπραήμ και τις συνέλαβε, παρά τον ποταμό Μυλάοντα, στην θέση Πλατανογιόφυρο, πριν προλάβουν να πάρουν τον ανήφορο προς τα Μαγούλιανα.

ΟΙ ΧΟΝΔΡΟΓΙΑΝΝΑΙΟΙ

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ότι ένα από τα πρώτα επαναστατικά ντουφέκια, που έπεσαν στον Μοριά και συγκεκριμένα στις 17 Μαρτίου 1821, ήσαν αυτά που έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα, στην στρατηγική θέση Χελωνοσπηλιά και αναντίρρητα ανήκουν στον πρωτοκλέφτη και ατρόμητο πολεμιστή Γιάννη Χονδρογιάννη, από το χωριό Μάζι Καλαβρύτων.

Στο πόνημά μου αυτό προσπάθησα να αποδείξω, ότι το κτύπημα στην Χελωνοσπηλιά, που διαπράχθηκε από τον Ιωάννη Χονδρογιάννη και τα παλικάρια του, δεν ήταν επαναστατική κίνηση, αλλά μια ληστρική επίθεση. Ο Χονδρογιάννης, όμως έδρασε επαναστατικά, για να κτυπήσει τον Τουρκαλβανό Σεϊδή Χαμουτσά, που μετέφερε τον ποιμενικό φόρο, για τις ανάγκες της επανάστασης χωρίς όμως να γνωρίζει τους απώτερους σκοπούς, αυτών που τον διέταξαν, να μετάσχει σ’ αυτό το νόθο προεπαναστατικό επεισόδιο.

     Ο Νικόλαος Ταμπακόπουλος, επιφανής ανά τον Μοριά σαράφης (τραπεζίτης, τοκογλύφος) από την Βυτίνα, δάνειζε με υπέρογκα ποσά τους Τούρκους αξιωματούχους και τους προκρίτους της επαρχίας Καλαβρύτων, Ασημάκη Ζαΐμη και Ασημάκη Φωτήλα.        Στα μέσα του Μάρτη του 1821, ο Ταμπακόπουλος, αφού είχαν υποπέσει στην αντίληψή του σοβαρές πληροφορίες περί της επικείμενης επανάστασης[1], αποφάσισε να μεταβεί έγκαιρα στην επαρχία των Καλαβρύτων, με σκοπό να μαζέψει όσα περισσότερα χρήματα και ομολογίες από τους δανειολήπτες του. Μαζί του πήγε και ο Λαλιώτης Τουρκαλβανός Σεϊδής Χαμουτσά, που είχε ενοικιάσει τον ποιμενικό φόρο, της επαρχίας Καλαβρύτων για εκείνη την χρονιά.

Έπιασε τον Πάπα απ’ τ’ αρχίδια

Το δημοσίευμα «Πάπισσα Ιωάννα» που ανάρτησε εδώ ο φίλος κ. Ηλίας Τουτούνης, στάθηκε ως αφορμή να συμπληρώσουμε στο πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο του την παροιμιώδη φράση, «έπιασε τον πάπα απ' τ' αρχίδια».

Ίσως από σεμνότητα ο λαογράφος κ. Τουτούνης να μην επιθυμούσε να την αναφέρει αλλά εφόσον και σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως, εμείς θα τολμήσουμε να την επεξηγήσουμε.

Η φράση σημαίνει, πως κάποιος έχει πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα προνόμια αλλά τα προνόμιά του αυτά, είναι ευτελή και υποτιμητικά.

Προέρχεται από τον μεσαιωνικό θρύλο της πάπισσας Ιωάννας, που φαίνεται ότι κινείται στα όρια του θρύλου και της πραγματικότητας. Σύμφωνα με αυτό το θρύλο μία γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άνδρα, κατάφερε και ξεγέλασε το κονκλάβιο (σ.σ. ... το ιερό κονκλάβιο, αποτελείται από 115 Καρδινάλιους) για να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, 855-858. Σ' αυτή την περίοδο, ιστορικά, ως πάπας διατέλεσε ο Βενέδικτος ο Γ΄. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό, η όμορφη Ιωάννα θανατώθηκε από το θρησκόληπτο πλήθος της Ρώμης.

Έκτοτε, σύμφωνα με την παράδοση του θρύλου, κάθε φορά οι υποψήφιοι Πάπες, προς αποφυγήν αναλόγων καταστάσεων, υποβάλλονταν σε εξέταση. Κάθονταν σε έναν ειδικό θρόνο, με μικρό άνοιγμα μέσα από το οποίο περνούσε το χέρι του ο Καμεράριος (ο έμπιστος ή αναπληρωτής του Πάπα), που έχει το ξεχωριστό προνόμιο να ψηλαφίζει τους όρχεις του Ποντίφικα και να βεβαιώνει τον ανδρισμό του. Σε αυτή την περίπτωση ο ελεγκτής ιερωμένος έπρεπε να φωνάξει "habet", δηλαδή, έχει. (Εμμανουήλ Ροΐδης, «Πάπισσα Ιωάννα»).

Από αυτό το υποτιμητικό προνόμιο του Καμεράριο προέκυψε η παραπάνω παροιμιώδη φράση «έπιασε τον πάπα απ' τ' αρχίδια».

Σχετική είναι και η παροιμιώδη φράση «έχει πιάσει τον ταύρο απ' τα κέρατα».

Πηγή: www.antroni.gr 

Ο Γιάννης στη λαογραφία μας

Γιάννης, είναι ένα όνομα τιμής για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ένα κύριο όνομα που έχει εισχωρήσει σχεδόν σ’ όλες τις Χριστιανικές οικογένειες. Αρκετές φορές τον χρόνο εορτάζεται από την εκκλησία. Αυτό το όνομα λόγω της μεγάλης εξάπλωσης, έχει δώσει το έναυσμα  στον λαό, να το τραγουδήσει, να το εξυμνήσει, να το μυθοποιήσει, ακόμη και να το κατηγορήσει.

Επίσης πάρα πολλοί ναοί και ξωκλήσια, έχουν δώσει το όνομα Άγιος Ιωάννης, Αγιάννης και Αηγιαννάκης, επίσης ένας μεγάλος αριθμός οικισμών, ανά την Ελλάδα έχουν ονομασθεί Άγιος Ιωάννης και μερικοί έχουν λάβει όνομα από παράγωγα αυτού.

Οικισμοί που αναφέρονται στον Γιάννη:

Γιάννενα ή Ιωάννινα Ιωαννίνων, Γιαννάδες Κερκύρας, Γιαννακοχώρι Ημαθίας, Γιαννιτσά Πέλλας, Γιαννίτση Ευβοίας, Γιαννιτσού Φθιώτιδος, Γιαννιτσοχώρι Ηλείας, Γιαννιώτο Άρτης, Γαιννόπουλοι, Γιαννούζι Αιτωλακαναρνίας, Γιαννουλάιϊκα Αργολίδος, Γιαννούλη Έβρου, Λαρίσσης, Γιαννουσαίϊκα Καρδίτσας και Γιαννωτά Λαρίσσης. Επίσης αρκετά χωριά στην Ελληνική επικράτεια έχουν την ονομασία Άγιος Ιωάννης.

Τοποθεσίες στην Ηλεία:

Γιαννουλίτσα Δίβρη, Γιάννη Βρύση Λάνθι, Γιαννέλη Πύργος, Γιαννόπουλου Ρετεντού.

Το Δ.Σ Ολυμπίας δεν θα παραστεί στην τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ Δ.Σ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

14 12 2011

Να μην εκπροσωπηθεί ο δήμος Αρχαίας Ολυμπίας με την παρουσία του δημάρχου  στην τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους 1^ους  Χειμερινούς  Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων  στο  INNSBRUCK της Αυστρίας αποφάσισε σύσσωμο το ΔΣ κατά την έκτακτη συνεδρίασή του την Τετάρτη το βράδυ. Μέσα σε κλίμα απόλυτης σύμπνοιας  τόσο τα μέλη του ΔΣ όσο και οι συμμετέχοντες της συνεδρίασης, εκπρόσωποι φορέων και πολίτες  της ευρύτερης περιοχής, κατέληξαν σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσεων ώστε και να διατρανωθεί η υποβάθμιση του συμβόλου της ολυμπιακής φλόγας αφού αποκόβεται από τον τόπο των Αγώνων και την γενέτειρα των πανανθρώπινων ιδανικών , αλλά και να αποφευχθεί στο μέλλον κάποια  ανάλογη απόφαση. Άπαντες στις τοποθετήσεις τους τόνισαν την ανάγκη της θεσμικής κατοχύρωσης της Αφής της Ολυμπιακής φλόγας και για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων αφού η φλόγα αποτελεί τον θεματοφύλακα των αξιών και των ιδανικών που διαπνέουν τον Ολυμπισμό και το Ολυμπιακό Ιδεώδες.

  Η συζήτηση στο ΔΣ

ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ

Θρύλοι και μυθεύματα για μια κόρη ενός κληρικού, την ξακουστή Ιωάννα, η οποία έγινε γραμματέας του πάπα Λέοντος Δ΄ και μετά τον θάνατό του ανακηρύχθηκε πάπας. Μια γυναίκα πάπας, αλλά τίποτε μέχρι σήμερα εξακριβωμένο. Η ιστορική αλήθεια, παραμένει ακόμη επιμελώς κρυμμένη στα χρονοντούλαπα του των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής, αλλά και του Βατικανού. Στις αρχές του 9ου αιώνα, μια κοπέλα γεννημένη στο Ίνγκελχαΐμ της Γερμανίας απέκτησε ιδιαίτερα αξιόλογη μόρφωση. Τέτοια ήταν η πολυμάθειά της που της επέτρεπε να διδάσκει τις επτά ελεύθερες τέχνες στα πανεπιστήμια της εποχής. Κόρη κληρικού, το έσκασε μ' έναν άλλο κληρικό από την Φούλντα και οι περιπλανήσεις τους οδήγησαν μέχρι και την Ελλάδα.

Όταν ο σύντροφός της πέθανε, εκείνη εξακολούθησε να ταξιδεύει μεταμφιεσμένη σε αγόρι. Σταμάτησε λίγο στο Παρίσι και μετά εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ρώμη.

Εκεί παίρνοντας τον τίτλο του δόκτορα, δίδασκε με το όνομα Τζοάννες Άγγλικους. Η μόρφωση και η ευλάβεια της μάγεψαν τους Ρωμαίους. Έτσι έγινε γραμματέας του πάπα Λέοντος Δ΄. Τα καθήκοντά της εν όσο καιρό ήταν γραμματέας του ποντίφικα ήταν πάρα πολλά διότι ο Λέων Δ΄(847-855), περνούσε τον καιρό του πολεμώντας τους Σαρακηνούς και προσπαθώντας να οχυρώσει την Ρώμη για να την προφυλάξει από τις επιθέσεις τους.

Όταν απεβίωσε ο ποντίφικας, ο Ρωμαϊκός λαός εντυπωσιασμένος από τις αρετές της Τζοάννες, που την νόμιζε για άνδρα, της πρόσφερε την παπική τιάρα. Στον θρόνο του Αγίου Πέτρου, η πάπισσα δεν άφησε το φύλλο της να προδοθεί. Το μόνο που λέγεται ήταν ότι δέχθηκε με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια τον βασιλιά της Αγγλίας και πως κάποιος υπήκοος προφήτευσε πως θ' αποκτούσε παιδί. Αυτό όπως είδαμε, δεν θ' αργούσε να συμβεί, αφού εκείνη προηγουμένως υπέκυψε στην γοητεία ενός πρεσβευτή της Σαξονίας.

Ένα πρωινό της Άνοιξης 25η Απρίλη, γιορτή του Αγίου Μάρκου του σωτηρίου έτους 857, ολόκληρος ο πληθυσμός της Ρώμης, από τον πιο φτωχό, μέχρι τον ανώτατο αξιωματούχο, συνωστιζόταν για να καμαρώσει την συνοδεία του πάπα όπου θα περνούσε, η πατροπαράδοτη λιτανεία, που θα ξεδιπλωνότανε η μεγάλη πομπή, στους δρόμους της Αιωνίας Πόλης.

Μάχη Πολίτζας και παρατυπίες στα πιστοποιητικά Σισίνη

ΠΑΡΑΤΥΠΙΕΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΣΙΣΙΝΗ

1.

Εν Δίβρη τη 15 9βρίου 1841*

Αίτησις Γιαννάκη Κοντού

Κατοίκου Δίβρης του δήμου Λαμπίας της επαρχίας Ηλείας ετών 40

Περί Αριστείου.

Προς  επί των Στρατιωτικών Β. Γραμματείαν της Επικρατείας.

Σύμφωνα με την υπ. Αριθμ. 3380 εγκύκλιον της Β. ταύτης Γραμματείας, αναφέρω ο υποφαινόμενος ότι εις την ταπεινήν μου ταύτην αναφοράν ότι άμα ήρχισεν ο υπέρ ανεξαρτησίας της φίλης πατρίδος ιερός αγών έλαβον τα όπλα και παρευρέθην εις τας κατά του εχθρούμάχας Πούσι, Πατρών, Σαραβαλίου, λεβιδίου, Αθηνών και Δερβενακίων. Δια τας εκδουλεύσεις μου ταύτας διεύθυνα εντεύθεν πιστοποιητικόν δια του ενταύθα Δημάρχου λαμπείας εξαιτούμενος την ανήκουσαν αμοιβήν αλλ’ είτε στερήθηκα είτε άλλως πως μέχρι τούδε δεν έλαβον καμίαν αμοιβήν και τούτο διομολογείται από τους συναγωνιστάς μου και από το επί συνημμένον πιστοποιητικόν του Στρατηγού μας Κου Σισίνη Συνταγματάρχου υπό ημερομηνίαν 12 του Μηνός 9βρίου. Δηλ. ότι έλαβον προσωπικώς μέρος.

Εσωκλείω όθεν εις την Β. Ταύτην Γραμματείαν το μνησθέν πιστοποιητικόν επικαλούμενος την δικαιοσύνην Της να ευαρεστηθή την Βασιλικήν χάριν του εθνοσήμου.

Εύελπις της δικαίας μου Ταύτης αιτήσεως. Υποσημειούμαι με βαθύτατον Σέβας

Ο ευπειθέστατος

Γιαννάκης Κοντός αγραμμ.

Δια (ίσως) Δημ. Ράλης; (αντ’ αυτού)

Αριθμ. 1087

Ο Δήμαρχος Λαμπείας

Δηλοποιεί ότι

Ο Δημότης Γιαννάκης Κοντός κάτοικος Δίβρης υπηρέτησε στρατιωτικώς δεν εκατηγορήθη ποτέ επί εγκλήματι, δεν φέρει άλλος την αυτήν ονοματεπωνυμίαν εις τον αυτόν Δήμον.

Ο Δήμαρχος

Τ.Σ.

Χ. Στεφανόπουλος

Πιστοποιητικόν ότι:

Ο επιφέρον το παρόν μου Γιαννάκης Κοντός εκ Πορετζό του Δήμου λαμπείας της Διοικήσεως Ηλείας υπηρέτησεν απ’ αρχής της Επαναστάσεως στρατιωτικώς παρευρεθείς εις τας μάχας Πούσι, Πολύτζα, Πάτρας, λεβίδι, ότι καθ’ όλον το ρηθέν διάστημα έδειξεν πειθαρχίαν και προθυμίαν εις τα στρατιωτικά του καθήκοντα φερθείς πάντοτε με γεναιότητα και πίστιν. Κατά αίτησίν του επαφίεται το παρόν δια να του χρησιμεύσει όπου ανήκει.

Γαστούνη 12 9βρίου 1841

Χ. Σισίνης

Συνταγματάρχης

Τα οικονομικά της οικογένειας Σισίνη

ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ

Μετά την σημαντική μάχη στη θέση Πούσι στο Λάλα,  οι Τούρκοι αποχώρησαν από την Ηλεία και κατέφυγαν στην Πάτρα. Η Ηλεία έκτοτε έμεινε ελεύθερη από τις 14 Ιουνίου του 1821 έως τον Νοέμβριο του 1825 οπότε έκανε την εισβολή ο Ιμπραήμ πασάς της Αιγύπτου.

Κατά το έτος 1824 η προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας επειδή είχε τεράστιες ανάγκες χρημάτων για τον αγώνα, προκήρυξε δημοπρασία δια του Υπουργού της Οικονομίας Νικ. Πονηροπούλου, περί εκποίησης των Εθνικών κτημάτων της επαρχίας Γαστούνης, όπου  μέχρι πρότινος ανήκαν στους Τούρκους.

Δημοσιεύουμε ένα από τα έγγραφα εκποιήσεων των εθνικών φθαρτών κτημάτων της Ηλείας:

Περίοδος Γ΄  

Αριθ. 24

Προσωρινή διοίκησις της Ελλάδος 

Προς το Έξοχον υπουργείον της Οικονομίας.

Το επαρχείον Γαστούνης μετά των εκτιμητών και δημογερόντων εις έλλειψιν των επιστατών και των προσεξόδων.

Γνωστοποιηθείσης ότι κατά τον περί εκποιήσεως Νόμον υπ’ αριθ. 32 και κατά την υπ’ αριθ. 3997 διαταγήν του Εξόχου τούτου Υπουργείου γενομένης δημοπρασίας προσεφέρθη παρά του ευγενεστάτου Κυρίου Γεωργίου Σισίνη τελευταία τιμή δια τα ακολούθως σημειωθέντα εθνικά φθαρτά κτήματα ταύτης της Επαρχίας (δηλαδή): Δια τον μύλον εις το χωρίον Μαρκόπουλον γρόσια 6.000, δια τον άλλον του ποτέ Χασάναγα εις το χωρίον Τραγανόν γρόσια 12.000, δια τον άλλον ονομαζόμενον της Νεράντζης γρόσια 3.000, δια τον άλλον εις Καλύβια Παλιόπολης γρόσια 5.000, δια τον έτερον εις Μουσουλούμπεη γρόσια 8.000, δια τον έτερον εις Μπρούμα γρόσια 5.000, δια τον άλλον εις Παλιομπαρμπάσαινα γρόσια 12.000, δια τον χαλασμένον της Γαστούνης γρόσια 1.900, δι’ όμοιον της Κελεβής γρόσια 1.600, δι’ όμοιον του Πυρί γρόσια 1.000, δι’ όμοιον των Ισουφακιά εφέντη και Αρίφαγα δια γρόσια 2.000, δι’ όμοιον εις χωρίον Καγκάδι γρόσια 900, δια τον έτερον εις το χωρίον Ψάρι γρόσια 1.000, συμποποσούμενοι όλοι οι μύλοι δέκα πέντε δια γρόσια ως άνωθεν 60.900.

«Μαύρισε» ο Πηνειακός Λάδωνας στη γέφυρα της Καρυάς

Μαύρισε η κοίτη του πόταμου όπως βλέπουμε στις φωτογραφίες που μας έστειλε ο Χρήστος Φωτόπουλος από την γέφυρα του Πηνειακού Λάδωνα στην Βαρβαρίνα του Δήμου Πύργου….   Αίτια της μόλυνσης συμφώνα με πληροφορίες  είναι διάφορα ελαιοτριβεία της περιοχής που πετούν ασύστολα τα απόβλητα τους δημιουργώντας έτσι μια τεράστια πηγή μόλυνσης που καταστρέφει την πανίδα και τη χλωρίδα του ποταμού!

Τα λύματα ελαιοτριβείου είναι από τα χειρότερα και επικινδυνότερα προς το περιβάλλον λύματα,  χρειάζονται περισσότερη ενέργεια και οξυγόνο για να διασπαστούν από μικροοργανισμούς από πάρα άλλα είδη λυμάτων, ακόμα και από βιομηχανικά.

Κανονικά επιβάλλεται να έχουν κατασκευάσει τα ελαιοτριβεία δεξαμενές με τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να μην μολύνουν, αλλά δυστυχώς λίγοι συμμορφώνονται.

 Σε όλα τα χωριά μας σχεδόν υπάρχει ένα ελαιοτριβείο, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά για το που ρίχνουν τα λύματα τους.

Η συστηματική αδιαφορία των τοπικών αρχών είναι εγκληματική για μια ακόμη    Περιβαντολογική καταστροφη  που πλήττει τον τοπο μας 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ 

http://oreini-ileia.blogspot.com/2011/12/blog-post.html

Πλαστά πιστοποιητικά που δόθηκαν από τους Σισίνηδες

   Μετά την απελευθέρωση του Έθνους από τους Τούρκους το 1821, συγκροτήθηκε Κυβέρνηση του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους. Οι αγωνιστές ζήτησαν βεβαιώσεις συμμετοχής σε διάφορες μάχες που πολέμησαν από τους οπλαρχηγούς και από τους στρατιωτικούς  διοικητές των. Μολονότι αρκετοί Ηλείοι συμμετείχαν στις εκάστοτε μάχες και πολιορκίες κατά την επανάσταση, πάρα πολλοί περισσότεροι τον αριθμόν παρουσιάσθηκαν στις κατά τόπους αρχές και ζητούσαν σχετικά έγραφα για την χορήγηση Αριστείων.

Σύμφωνα με Βασιλικό Διάταγμα που εκδόθηκε από τον Όθωνα και δημοσιεύθηκε  στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 22αν Μαρτίου 1833 «Περί εξετάσεως των ατομικών εκδουλεύσεων και περιστάσεων των αξιωματικών».

Εδώ στην Ηλεία τον πρώτο λόγο για την Επαρχία Ήλιδος είχε η οικογένεια Σισίνη.

1. Γεωργακόπουλος Παπανικολάκης, Λαμπέτι: (Αριστεία Φ 20). Ιερεύς Σιδηρούν. Υπό τους Γ. και Χρυσ. Σισίνη στο Πούσι και Πάτρα.

Σημείωση:

Ο τότε Δήμαρχος Πύργου, Σωκράτης Σιλαδόπουλος διαφωνεί πλήρως για τις εκδουλεύσεις του.

2. Δημητρίου Σπύρος, Πύργος. (Αριστεία Φ64.). Βεβαίωση Χρυσ. Σισίνη. Συμμετείχε σε μάχες των Πατρών και Ηλείας. Κατά τον Αγώνα εφονεύθη ένας από τους γονείς του.

Σημείωση:

Ο τότε Δήμαρχος Πύργου, Σωκράτης Σιλαδόπουλος διαφωνεί για τις εκδουλεύσεις του.

3.  Διάκος ή Αβαραμόπουλος Χριστόδουλος, Πύργος. (Αριστεία Φ 92). Βεβαίωση Χρυσ. Σισίνη. Γεννηθείς το 1802. συμμετέσχε σε μάχες των Πατρών και Ηλείας, (Λαντζοΐου, Πουσίου). Στο Χλομούτζι συνελήφθη αιχμάλωτος μαζί με συγγενείς του μεταφερθείς αρχικώς στο στρατόπεδο των Πατρών από όπου και δραπέτευσε.

Σημείωση:

Ο τότε Δήμαρχος Πύργου, Σωκράτης Σιλαδόπουλος διαφωνεί για τις εκδουλεύσεις του.

4. Κακάκης Νικόλαος, Πύργος. (Αριστεία Φ 85). Βεβαίωση Χρυσ. Σισίνη. Σιδηρούν. Μάχες πολιορκίες Π. Πατρών, Πούσι, Λάλα, Αθήνα.  

Σημείωση:

Ο τότε Δήμαρχος Πύργου, Σωκράτης Σιλαδόπουλος διαφωνεί για τις εκδουλεύσεις του.

Οι φοιτητές του Παντείου δημιουργούν τις δικές τους ταινίες μυθοπλασίας με δικά τους έξοδα

Παρά τη μυθοπλασία της κυβέρνησης ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν παράγει τίποτα…

 

 Εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ" Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/11/2011

Οι φοιτητές του Παντείου δημιουργούν τις δικές τους ταινίες μυθοπλασίας με δικά τους έξοδα

Δημήτρης Νάκος*

Μιχάλης Παπαντωνόπουλος**

Πέπη Φιλιππή***

Σε πείσμα όσων έχουν σπεύσει να προδικάσουν το τέλος του δημόσιου πανεπιστημίου επιχειρηματολογώντας υπέρ της αναποτελεσματικότητάς του, η οποία κρίνεται στο φόντο της σύγκρισής του με τη διεθνή ακαδημαϊκή πραγματικότητα, το ελληνικό πανεπιστήμιο παράγει έργο. Αυτή η πραγματικότητα καταρρίπτει το ισχυρότερο επιχείρημα της «μεταρρύθμισης» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Στο δημόσιο λόγο διαρκώς αναπαράγονται παράπονα για τις ελλείψεις και την κακή λειτουργία του πανεπιστημίου, δημιουργώντας, σε σημαντικό βαθμό, αρνητική εικόνα στην κοινωνία. Βέβαια, η συζήτηση είναι παλιά και περιστρέφεται γύρω από θεματικές όπως το ζήτημα της αυτοδιοίκησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (περισσότερη ή λιγότερη), την αξιολόγηση των πανεπιστημιακών δασκάλων (λες και η λύση βρίσκεται σε γραφειοκρατικές διαδικασίες αέναης συμπλήρωσης πληροφοριών σε κόλες αναφοράς) και γενικά γύρω από την ανάγκη επιτέλεσης ριζικών αλλαγών (οι οποίες παραμένουν από αφηρημένες έως και άστοχες).

Καταστατικό μπεκρήδων

ΠΑΝΠΑΤΡΑΪΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΜΠΕΚΡΗΔΩΝ

Έδρα Πάτραι  

Οδός Μπεκροκανάτας, 10^η πάροδος Κληματόβεργας, αριθ. 100 – 400, κατώϊ.

Συνοικία: Τρανό Βαγένι.

ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΝ

Άρθρον 1^ον Όταν πίνεις να πληρώνεις. Η τράκα απαγορεύεται αυστηρώς. Οι μπατίρηδες δικαιούνται βοηθήματος εκ του ταμείου του Εθνικού Κρασονομείου Πατρών.

Άρθρον 2^ον Κατώτατον όριον πόσεως 300 δράμια την καθισιά. Άπασοι αι ξεροσφύριδαι πρέπει να τυγχάνουν ιδιαιτέρου σεβασμού και υπερβολικής εκτιμήσεως.

Άρθρον 3^ον Ο Πρόεδρος δύναται να επιβάλει ποινάς και πρόστιμον από 100 έως 400 δράμια δι’ εκάστην ατασθαλίαν επί της πόσεως.

Άρθρον 4^ον Αι κρασοσυνεδριάσεις γίνονται καθ’ εκάστην, οι απουσιάζοντες αδικαιολογήτως τιμωρούνται. Οι πίνοντες κρυφίως στην οικίαν των, πρέπει να καταδικάζονται με την ποινήν, περί εσχάτης προδοσίας.

Άρθρον 6^ον Μετά την λήξιν των κρασοσυνεδριάσεων, όσοι εκ των μελών εισπράττουν για μεζέ παντοφλιές, κατραπακιές, σκουποξυλιές και τα τοιαύτα, ανακηρύσσονται μάρτυρες.

Άρθρον 7^ον Όσα ελέχθησαν κατά την κρασοσυνεδρίασιν, θεωρούνται άκρως απόρρητα και απαγορεύεται ρητώς να αναμεταδίδονται εις τας συζύγους.

Η οικογένεια Αχόλου του Πύργου Ηλείας

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε σε τρία μέρη στην εφημερίδα "Αυγή" του Πύργου στις 27/9/11, 4/10/11 και 11/10/11.

   Η οικογένεια Αχόλου είναι παλιά οικογένεια του Πύργου Ηλείας, τα μέλη της οποίας διέπρεψαν στον στρατιωτικό και πολιτικό τομέα.

   Η καταγωγή της είναι από το Σούλι[1] της Ηπείρου, τα μέλη της όμως αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν λόγω διώξεων[2] του Αλή Πασά. Η ίδια πηγή αναφέρει ότι αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Γαστούνη και εν συνεχεία στον Πύργο. Μαζί δε με τους Βιλαέτηδες αποτελούν τους πρώτους οικιστές του Πύργου. Όπως αναφέρει[3] ο Διονύσιος Κόκκινος “οι απόγονοι των δύο αυτών οικογενειών υπήρξαν πάντοτε πρόκριτοι”. Ο Τάκης Δόξας πιο λυρικά αναφέρει ότι οι Άχολοι κατέβηκαν με τα κοπάδια τους τα ζώα από την Ήπειρο και τα Μεσόγεια για χειμαδιά μα τους καλάρεσε ο τόπος κι έμειναν καλλιεργώντας χωράφια και αμπέλια που τους δόσαν αρκετό βιός.[4] Γίνεται αντιληπτό ότι δίνει μια τελείως διαφορετική περιγραφή ενώ αποσιωπεί τον λόγο της φυγής των. Αρχηγός της οικογένειας φέρεται να ήταν ο μυημένος στην Φιλική Εταιρεία,Δημήτριος Άχολος. Ο Δημήτριος πρίν από την επανάσταση είχε σταλεί στην Κωνσταντινούπολη ως αντιπρόσωπος της επαρχίας του στον Σουλτάνο, είχε δε τιμηθεί από αυτόν με έναν Ιραδέ (φιρμάνι), σύμφωνα με το οποίο το σπίτι του θεωρείτο άσυλο. Σύμφωνα με το δημοσίευμα[5] της εφημερίδας “Πατρίς” το συγκεκριμένο φιρμάνι ήταν επί μαρμαρίνου πλακός χαραγμένος, ευρίσκεται δε η πλαξ αυτή κατωθεν της Αγίας Τραπέζης του ιερού ναού Αγίου Διονυσίου (πρόκειται περί δωρεάς του Αλέκου Αχόλου). Επί τουρκοκρατίας οι Γεώργιος και Σπυρίδων Άχολος ήταν δημογέροντες[6] Πύργου. Η οικία τους κατά την προεπαναστατική περίοδο ήταν στη συνοικία του Αγίου Χαραλάμπου και ήταν μία από τις μεγαλύτερες.[7] Η οικία αυτή καταστράφηκε από τους Τούρκους του Λάλα. Ας δούμε τι αναφέρει[8] για το συγκεκριμένο περιστατικό ο Γεώργιος Χρυσανθακόπουλος: “η εκστρατεία εκείνη των Λαλαίων εστέρησε τους Αχολαίους της μεγάλης των περιουσίας, διότι και αι μεγάλαι συνεχόμεναι οικίαι των με όλα τα πολυτελή έπιπλα και πολύτιμα αντικείμενα επυρπολήθησαν ως και αι αποθήκαι των πλήρεις εμπορευμάτων και τροφίμων”. Στο "Χρονικό του Πύργου" (σελ.15) γίνεται αναφορά στον Δημήτριο Άχολο, ο οποίος το 1818 παρουσιάζεται ως υποκινητής εξέγερσης εναντίον των Τούρκων χωρίς απ'ότι φαίνεται επιτυχία.

Κοτζαμπάσηδες εναντίον οπλαρχηγών κατά την επανάσταση του 1821

Κατά τον μεγάλο κατατρεγμό της κλεφτουριάς το 1804, επακολούθησε η εξόντωση και ο καταστρεπτικός αφανισμός της. Όσοι δε από τους κλέφτες, κατόρθωσαν και γλίτωσαν, διέφυγαν εξόριστοι για τα Επτάνησα, όπου την εποχή εκείνη βρίσκονταν υπό δυτική κυριαρχία. Η τάξη των κοτζαμπάσηδων που ήταν πάντοτε φιλική με την τουρκική εξουσία, έμεινε ισχυρή και κυρίαρχη, μέχρι λίγο πριν αρχίσει η ο επαναπατρισμός των κλεφτών από τα Επτάνησα.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΣΙΝΗΣ

Κατά την έναρξη της μεγάλης επανάστασης του 1821, η συγκέντρωση των κλεφτοκαπεταναίων έφερε μια σημαντική αλλαγή εδώ στον Μοριά. Αρχίζοντας η επανάσταση με την άφιξη κι άλλων κλεφτών, προήχθηκε και αμβλύνθηκε σημαντικά η τάξη των κλεφτοκαπεταναίων, διότι γύρω τους άρχισε να συσπειρώνεται ο δεινοπαθημένος λαός. Και όπου υπάρχουν δυο τάξεις αντίζηλοι, εκεί εντοπίζονται και οι μεγάλες διενέξεις. Και πραγματικά μόλις άρχισε ο αγώνας να γέρνει υπέρ των επαναστατημένων, ξέσπασαν έντονα οι διενέξεις των δύο τάξεων, δηλαδή των κοτζαμπάσηδων από την μια πλευρά και των κλεφτοκαπεταναίων και του λαού από την άλλη.

Οι κοτζαμπάσηδες βλέποντας να επικρατεί η επανάσταση, θέλησαν να διαδεχθούν την εξουσία και ν’ αντικαταστήσουν αυτοί τους Τούρκους, που για πολλά χρόνια μοιράζονταν την εξουσία του τόπου. Νόμισαν ότι αυτοί ήσαν οι κανονικοί διάδοχοι και κληρονόμοι και ότι είχαν φυσικά δικαιώματα, παρόλο που με την επανάσταση μαζί με την τουρκική εξουσία είχε καταλυθεί και η νομιμότητα των δικών τους προνομίων. «…Εκλιπόντος του Κράτους του Σουλτάνου -γράφει ο Μένδελσον- έκαστος προεστός ήρχιζε να νομίζει τον εαυτόν του Σουλτάνον και να αντιποιείται άπαντα τα Σουλτανικά προνόμια. Οι Χριστιανοί δε εκείνοι πασάδες παρεσκευάζοντο να συνεχίσουν απαράλλακτα, το έργον των Τούρκων προκατόχων των…». Γι’ αυτό δεν είδαν καθόλου με καλό μάτι, την παρουσία των κλεφτοκαπεταναίων, που ξεφύτρωσαν ξαφνικά από το πουθενά και έλαβαν την θερμή υποδοχή από τον λαό και πήραν πάλι τα παλιά καπετανλίκια των επαρχιών τους. Και έτσι, άρχισε να δυναμώνει αλματωδώς η λαϊκή τάξη και μοιραίως απόβαινε πολύ επικίνδυνη για τους κοτζαμπάσηδες.

Το χαράτσι, το σχέδιο πόλης της Ολυμπίας και ο σχεδιασμός ανάπτυξης του Καλλικρατικού δήμου στο Δ.Σ.

26 11 2011

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ Δ.Σ.ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ 

Το χαράτσι, το σχέδιο πόλης της Ολυμπίας και ο σχεδιασμός ανάπτυξης του Καλλικρατικού δήμου ήταν τα θέματα που απασχόλησαν επί μακρών το δημοτικό συμβούλιο Αρχαίας Ολυμπίας κατά την συνεδρίαση του το βράδυ του Σαββάτου.

Προμελέτη Αισθητικών Παρεμβάσεων  

 Ο  αρχιτέκτονας Γιώργος  Προβελέγγιος   και ο συγκοινωνιολόγος Γιάνης  Μάρης    παρουσίασαν  το σχέδιο ανάπλασης της πόλης της Ολυμπίας. Οι μελετητές ( είναι οι ίδιοι που είχαν επεξεργαστεί το αντίστοιχο σχέδιο ανάπλασης για την πόλη το 2004 ) παρουσίασαν  σε οθόνη τις προτεινόμενες παρεμβάσεις σύμφωνα με τις οποίες είναι μονοδρομήσεις , δεντροφυτεύεις, καλλωπισμός πάρκων και δημοτικών χώρων  , σήμανση κτλ.

Όπως ανέφερε αρχικά και ο δήμαρχος «οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να εγκριθούν στις 6 Δεκεμβρίου από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο γι΄ αυτό πρέπει οι όποιες προτάσεις να γίνουν με γνώμονα και το χρόνο που πιέζει και με το τι πιθανόν απορρίψει το ΚΑΣ».

Αρχείο Ν. Παπανικολάου από τα Τσίπιανα

Πριν αρκετούς μήνες είχα αναφέρει σε σχόλιο μου ότι έχω στην κατοχή μου μέρος του αρχείου του αείμνηστου πατριώτη μας, Νίκου Παπανικολάου.

Σας τo παραθέτω εδώ:

Από τα πρώτα χρόνια που ανέβηκε στο διαδίκτυο αυτή η σελίδα φροντίσαμε να τιμήσουμε τον αείμνηστο πατριώτη μας Νίκο Παπανικολάου, αυτοδίδακτο ιστοριοδίφη ή ιστορικό αρχειακό ερευνητή, όπως ο ίδιος ήθελε να αποκαλείται, με ένα απόσπασμα που αναφέρεται στα Τσίπιανα από τα αρχεία του, που περιήλθαν στα χέρια μας. Τα ιστορικά αρχεία περιλαμβάνουν ιστορικά έγραφα από την εθνική βιβλιοθήκη, τα Γ.Α.Κ. (Γενικά Αρχεία του Κράτους), φωτογραφίες και έγγραφα ευρημάτων που παραδόθηκαν στη Ζ’ ΕΚΠΑ Ολυμπίας, ευρήματα από την περιοχή των Τσιπιάνων, που όπως αναφέρει ο ίδιος πιθανότατα να εμφανίσθηκαν κατά την πρώτη περίοδο του κενοζωϊκού αιώνα[1], φωτογραφίες αρχαιολογικών χώρων, ιστορικά ντοκουμέντα και διάφορα άλλα χειρόγραφα.Στα αρχεία του, που εκτενώς μελέτησα, δεν βρήκα καμία αναφορά στο Γιώργη Γιαννιά και στη Μάχη της Τσάχλης, Πολίτσας και Κατσαρού.  Ίσως κατ’ ιδίαν όπως μου έχει αφηγηθεί ο πρώην δήμαρχος Λασιώνος κ.Κλεάνθης Παπαδόπουλος, να είχε την άποψη ότι η φονική μάχη έγινε στην Τσάχλη και όχι στου Κατσαρού. Ενδιαφέρθηκα αμέσως μετά το θάνατό του για το αρχείο και τη βιβλιοθήκη του. Ήμουν σε συνεννόηση με φίλο Τσιπιαναίο καθηγητή, με τον τότε δήμαρχο Λασιώνος κ.Βασίλη Παπαντώνη αλλά και με την τότε πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κ.Γεωργία Παπαναγιώτου, ώστε να βρει στέγη στην περιοχή μας.

Η απάντηση δεν άργησε να έλθει τότε από τον κ. Σωτηρόπουλου, με τίτλο:

ΕΠΙ του ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Τα ανιστόρητα ολισθήματα των «ιστορικολογούντων».

«…Μόλις διάβασα σε σχετική ιστοσελίδα ιστορικολογούντος που προσπαθεί να διαψεύσει τα ιστορικά κείμενα, ακόμη φτάνει και  σε θλιβερές  ακρότητες, π.χ. να αμαυρώνει την μνήμη του «Ακρώρειου» Νίκου Παπανικολάου (μάλιστα λέει ότι έχει στα χέρια του το Αρχείο του!!! –που άραγε το βρήκε; Θα δούμε), να υποτιμά τον δικό μας ιστορικό Νίκο Αναστόπουλο και το ακόμη χειρότερο να λέει ότι ο Γεώργιος Σισίνης «μοίραζε με το τσουβάλι πλαστά πιστοποιητικά». Αιδώς Αργείοι!... Το λόγο τώρα έχουν οι ίδιοι οι Ιστορικοί αλλά και οι θερμόαιμοι Τσιπιανιώτες και Γαστουναίοι. Ίδωμεν».

Περίμενα, μάταια, αρκετούς μήνες να με διαψεύσουν οι καταξιωμένοι αξιότιμοι κκ ιστορικοί. Μάλιστα, σε παλαιότερη ανάρτησή του ο κ. Σωτηρόπουλος, τους κατονομάζει, ενώ στη συνέχεια, για δικούς του λόγους, απέσυρε τα ονόματα. Επειδή εκτιμώ το έργο των Ηλείων ιστορικών, δεν επιθυμώ, σε αυτή τη φάση, να παραθέσω τα ονόματά τους.

Είχα υποχρέωση, απέναντι στους «θερμόαιμους Τσιπιανιώτες και Γαστουναίους», να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και να αποποιηθώ τη ρετσινιά του «ψεύτη» που μου προσάπτεται, διότι «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται».