ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΑΝΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

  

Μετά την ήττα του Παπαφλέσσα, οι Δεληγιάννηδες, οι γιοι του Κολοκοτρώνη και ο Ζαΐμης, επεδίωξαν να καταλάβουν την Τρίπολη όπου είχε εγκατασταθεί το σώμα του Βάσου Μαυροβουνιώτη και τα υπολείμματα των δυνάμεων του Παπαφλέσσα.

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης, ξεκίνησε από τους Λάκκους με προορισμό την Τρίπολη. Στο χωριό Βουνό, το στρατιωτικό του σώμα, πανικοβλήθηκε από ψευδή είδηση για αιφνιδιαστική εχθρική επίθεση και διαλύθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1824, και κατευθύνθηκε προς το χωριό Συλίμνα, με τους Θ. Ρηγόπουλο, Ιωάν. Βανικιώτη και Αναστ. Σαμαρίνη, όπου βρισκόταν ο πατέρας του. Στον δρόμο, καθώς περνούσε δίπλα από ένα ξερολάγκαδο, μια σφαίρα σφηνώθηκε στο έδαφος μπροστά από το άλογο του Πάνου. Κοίταξε προς το μέρος απ’ όπου προήλθε ο πυροβολισμός και είδε δυο Βουλγάρους (με αρχηγό τον Χατζηχρήστο) που διακρίνονταν από τα σαρίκια που έφεραν.

ΤΟ ΘΥΜΙΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΙΑΝΝΗ

 

Κατά την β’ τουρκοκρατία, η Ηλεία απαρτιζόταν από δυο επαρχίες. Η πρώτη ήταν αυτή της Γαστούνης, με έδρα την Γαστούνη και περιλάμβανε την βόρεια Ηλεία και ορισμένα χωριά της Αχαΐας και της Αρκαδίας και η δεύτερη ήταν η επαρχία Φαναρίου με έδρα το Φανάρι της Ανδρίτσαινας. Όλες οι επαρχίες, επί τουρκοκρατίας, ονομαζόταν καζάδες. Ο καζάς[1] της Γαστούνης, ήταν ο μεγαλύτερος σε έκταση και καταλάμβανε όλον τον σημερινό νομό κι επιπλέον εδάφη εκτός αυτού και είχε πρωτεύουσα την Γαστούνη. Την περίοδο αυτή, στον καζά, είχαν εγκατασταθεί πολλοί Οθωμανοί, ιδίως στην πόλη της Γαστούνης, με αρχηγούς την οικογένεια των Χοτομαναίων (Otoman)[2], ενώ οι προύχοντες (κοτζαμπάσηδες), της Γαστούνης, προέρχονταν από την οικογένεια Σισίνη. Περιφερειακά, σχεδόν σ’ όλους τους οικισμούς, είχαν εδραιωθεί αρκετοί αγάδες, συγγενείς και ευνοούμενοι της οικογενείας των Χοτομαναίων.

Μεταξύ του χωριού Σώστι και του εγκαταλειμμένου σήμερα οικισμού Ακοβίτη[3]και συγκεκριμένα στην σημερινή τοποθεσία Λαβδαίικα, είχε εδραιωθεί ένα σημαντικότατο τσιφλίκι[4] από κάποιον Αγά τον Μουσταφά Μπαϊρακτάρ ή Μπαϊρακτάρη[5] της φάρας των Χοτομαναίων. Το τσιφλίκι του, νότια είχε ως φυσικό όριο τον χείμαρρο Κουρλέσα και βόρεια έφτανε πέρα από το χωριό Σώστι, κοντά στο Γαστουναίικο (Πηνειός) ποτάμι. Απ’ ανατολάς, συνόρευε με τις παρυφές του σημερινού χωριού Χάβαρι και δυτικά ενδιάμεσα από τα χωριά Αμπελόκαμπος (πρ. Καρακούζι) και Κόροιβος (πρ. Κελεβή). Ο Μουσταφά αγάς, βασικά ήταν άνθρωπος φιλόθρησκος, αλλά νταής, κάπου- κάπου όμως έπεφτε και σε δρόμο, ενώ ήταν και μεγάλος συμφεροντολόγος. Αγάπαγε πολύ την γη, ως περιουσία, ήθελε να την διαφεντεύει και να την έχει αβέρτικη και πάντοτε προσπαθούσε να την αυγατίσει όσο περισσότερο μπορούσε. Λέγεται, ότι κάποτε έστειλε με το έτσι θέλω και οργώσανε τα χωράφια από την άλλη μεριά της Κουρλέσας στην τοποθεσία Κακάβι, στα Καρζέϊκα (ιδιοκτησίας του Καρζή) με σκοπό να τα καταπατήσει.