Έντεχνη μουσική και τραγούδια από τη νεολαία στο πέτρινο θεατράκι Αντρωνίου, την Πέμπτη 19 και την Κυριακή 22 Αυγούστου του 2010.
Ήταν μια βραδιά κοντά στο δεκαπενταύγουστο, που γύριζα στο σπίτι μου, όταν, περνώντας από το θεατράκι του Αντρωνίου, άκουσα τα παιδιά του χωριού να παίζουν και να τραγουδούν μελωδικές μουσικές. Σκέφτηκα για μια στιγμή να πλησιάσω προς τα εκεί, αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη, μιας και σκέφτηκα πως με την παρουσία μου θα τα προγκίξω. Έτσι, αποφάσισα να απολαύσω τα τραγούδια τους από το μπαλκόνι του σπιτιού μου.
Ύστερα από λίγες μέρες, στις 19 του Αυγούστου, καθώς ανέβαινα από την πλατεία προς το σπίτι μου, προχώρησα, αναγκαστικά, μπροστά από το θεατράκι, όπου τα παιδιά είχαν στήσει πάλι το τραγούδι. Περνώντας, ψέλισσα ένα γεια, αλλά ενώ είχα σκοπό να φύγω τα παιδιά με φώναξαν και μου ανακοίνωσαν ότι ήθελα να καταγράψω το γεγονός.
Έτσι, βρέθηκα εκεί στις και στις 22 Αυγούστου, όπου τα παιδιά επανέλαβαν τη συγκέντρωση, τραγουδώντας και κάποια παραδοσιακά τραγούδια. Ήταν αρκετοί νέοι, γύρω στους 30, με πρωταγωνιστές το Γιάννη στο βιολί, το Γιώργη στο τουμπερλέκι, την Αιμιλία και το Λύσανδρο στην κιθάρα. Τα άλλα παιδιά ακολουθούσαν τους μουσικούς στο τραγούδι.
Οι νέοι και οι νέες αυτής της γενιάς νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον του χωριού μας. Αυτό δε φαίνεται μόνο από τα τραγούδια τους αλλά και από τη συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις του πολιτιστικού συλλόγου, στην αλληλεγγύη που δείχνουν μεταξύ τους, αλλά και στον καθαρισμό των δρόμων και των φαραγγιών του χωριού.
Παλαιότερα, τα παιδιά του Αντρωνίου είχαν ως σημείο νυχτερινής συνάντησης τα πέτρινα σκαλοπάτια του σχολείου. Ελάχιστα παιδιά είχαν την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουν στο γυμνάσιο. Για αυτό το λόγο και συμβολικά, αυτά τα σκαλοπάτια ήταν ο τελευταίος σταθμός της εκπαίδευσής τους ή, αν θέλετε, η τελευταία επαφή τους με το σχολείο. Από αυτά τα σκαλοπάτια γίνονταν οι διάφορες εξορμήσεις τους. Άλλοτε για τις κερασιές, τις συκιές ή τις απιδιές και άλλοτε για να εκδράμουν στα αυτοκίνητα των μικροπωλητών που έφερναν χυμονικά στο χωριό, προκειμένου να γεμίσουν το στομάχι τους. Θυμάμαι μια τέτοια περίπτωση, όταν μια μέρα δύο παιδιά κρεμάστηκαν σε ένα φορτηγό που μετέφερε καρπούζια. Μέχρι να βγει το αυτοκίνητο στην ένωση (111), το είχαν ξεφορτώσει, ενώ δύο χιλιόμετρα δρόμος είχε γεμίσει με σπασμένα καρπούζια.
Αυτή η γενιά, όπως και οι προηγούμενες, εκμεταλλεύτηκαν, μετά τη μεταπολίτευση, τις ευνοϊκές για αυτούς συνθήκες της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας» στη χώρα, ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι το κράτος και άφησαν στις επόμενες γενιές καμένη γη. Ακολουθεί η "χαμένη γενιά" των 700 ευρώ, που το μόνο καλό που κληρονόμησε από την προηγούμενη ήταν τα διδακτορικά και 2-3 ξένες γλώσσες. Αυτή η γενιά εκπαιδεύεται να δουλεύει με αγράμματα αφεντικά, απαίδευτους και άχρηστους προϊσταμένους της προηγούμενης γενιάς.
Η σημερινή γενιά είναι από τις καλύτερες, ίσως γιατί δεν έχουν το αίσθημα της επιβίωσης που είχαν οι παλαιότερες, μιας και αυτό παρέχεται, προς το παρόν, απλόχερα από τους κηδεμόνες τους. Είναι, όμως, μια αδικημένη γενιά που δεν παρέλαβε τίποτα ουσιαστικό σε αυτό τον τόπο. Είναι μια γενιά που, ίσως κάποτε, γεννήσει μια ελπίδα για τούτη τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου