ΦΥΓΟΔΙΚΟΙ ΔΕΡΟΝΤΕΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ (Αντρώνι)

 

Γράφει ο εν Πύργω ανταποκριτής:

Καθ´ ά εγνώσθη εις την περιφέρειαν του Δήμου Λαμπείας έχει σχηματισθή τριμελής συμμορία φυγοδίκων, ήτις προβαίνει εις διάφορους εγκληματικής πράξεις.

Έξωθι του χωρίου Αντρώνι οι φυγόδικοι ούτοι Συλλαβόντες ένα χωροφύλακα, ανήκοντα εις την αστυνομίαν Λαμπείας έδειραν αυτόν και τον υπέβαλαν εις εξευτελισμούς  τραβώντες από τον μύστακα.

Εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών»,  Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 1911

Την περίοδο αυτή, λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους ψηφίσθηκαν νόμοι^[1] «περί Αστυνομίας του Κράτους» για την αναδιοργάνωση του Σώματος επιτυγχάνονταν την διαίρεση της χώρας σε ισάριθμες προς του νομούς Αστυνομικές Διευθύνσεις, καθεμία από τις οποίες διαιρέθηκε σε ισάριθμες προς τις επαρχίες Αστυνομικές Υποδιευθύνσεις. Η Χωροφυλακή συνιστούσε, έτσι, το Σώμα, που αναλάμβανε αποκλειστικά την αστυνόμευση της χώρας.

Στο Αντρώνι αλλά και σε άλλα χωριά της ορεινής Ηλείας δρούσε τότε πολύ η ζωοκλοπή και η λαθρεμπορία καπνού. Από τους πρώτους στην Ελλάδα που εισήγαγαν τις πρώτες σιγαροποιητικές μηχανές το 1909  ήταν ο βιομήχανος Βάρκας και ο δικός μας Καραβασίλης^[2] με την καπνοβιομηχανία «Β. Καραβασίλης Α.Ε.», που διατηρούσε και ομώνυμη τράπεζα τότε, στον Πύργο.

Συνεπώς θα είχε και έναν λόγω παραπάνω η διοίκηση να πιέσει παραπάνω την τοπική χωροφυλακή για ελέγχους.

Την περιοχή μας επόπτευε η υποδιεύθυνση χωροφυλακής  Λαμπείας όπου και έστελνε ταχτικά αποσπάσματα με ευζώνους της εθνοφυλακής και χωροφύλακες. Οι τελευταίοι ήταν σκληροί που τρομοκρατούσαν τον κόσμο και φέρονταν βάναυσα στους απλούς χωρικούς αλλά και στους παραβάτες περισσότερο.

Από την πλευρά τους όμως και οι παραβάτες δεν το έβαζαν κάτω και όταν ξεμονάχιαζαν κάποιον χωροφύλακα που τους είχε «κοπανήσει» τον «έκαναν να βλαστημήσει το γάλα της μάνας του». Από ότι βλέπουμε όμως και στο δημοσίευμα δεν έδιναν τόση σημασία στο ξύλο παρά μόνον στο μουστάκι^[3].

Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2021

 Υποσημειώσεις

^[1] Νόμο 3165/1906) 3ης Αυγούστου 1906, «περί Αστυνομίας του Κράτους».

Νόμος 3577, 25ης Φεβρουαρίου 1910, «περί τροποποιήσεως διατάξεων του νόμου ΓΡΞΕ΄ περί Αστυνομίας του Κράτους».

^[2] Καπνοβιομηχανία Βασίλη Καραβασίλη Το καπνεργοστάσιο της οδού Φιλαδελφείας, υπήρξε το  πρώτο αυτόνομο ιδιωτικό καπνεργοστάσιο στην Αθήνα, που συστήθηκε από την «Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανίας Καπνού», το 1918. Η εταιρεία είχε δημιουργηθεί από συνένωση μικρότερων βιομηχανιών καπνού, της Ο.Ε. «Γιαννουκάκης-Πρωτόπαππας», που είχε ιδρυθεί το 1907,της «Εταιρείας Καπνών Ανατολής» του καπνοβιομήχανου Ν. Πανά στο Βόλο και του καπνοβιομηχάνου Ν. Σταμούλη. Το 1922, προσχώρησε στην Εταιρεία και η «Ανώνυμος Καπνοβιομηχανική Εταιρεία Νέστος». Δυο χρόνια αργότερα (1924) η εταιρεία περιήλθε στην ιδιοκτησία της καπνοβιομηχανίας «Β. Καραβασίλης Α.Ε.», που διατηρούσε και ομώνυμη τράπεζα μέχρι τότε, στον Πύργο Ηλείας.

Κατασκευάστηκε στην οδό Φιλαδελφείας 6-8, λίγο μακρύτερα από το σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσης, τοποθεσία που διευκόλυνε τις εισαγωγές-εξαγωγές και τις φορτοεκφορτώσεις των προϊόντων. Το αρχικό κτήριο, στη συμβολή των οδών Φιλαδελφείας και Σάμου, οικοδομήθηκε λιθόκτιστο και κεραμοσκεπές στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ενώ σταδιακά προστέθηκαν και επιπλέον κτίσματα. Το 1923 επεκτάθηκε σε σχέδια των αρχιτεκτόνων Ιωάννη κ Μιλτιάδη Αξελού, με επίβλεψη του πολιτικού μηχ/κου Ανδρέα Δρακόπουλου της εταιρείας « Μπετον Αρμε». Το συγκρότημα αποτελείτο τελικά από 3 συνεχόμενα κτήρια, με είσοδο από την οδό Φιλαδελφείας 8.

Ήταν εξοπλισμένο με 22 σιγαροποιητικά μηχανήματα, από τα πρώτα που λειτούργησαν στην Ελλάδα. Διέθετε κεντρική θέρμανση και ανελκυστήρες. Η Εταιρεία διέθετε και αντίστοιχο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη.

Λειτούργησε ως καπνοβιομηχανία μέχρι την πτώχευση της εταιρίας το 1959, όταν εκποιήθηκε σε δημόσιο πλειστηριασμό και περιήλθε στην κατοχή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Κατεδαφίστηκε το 2006 από την ΕΤΕ, και το οικόπεδο πωλήθηκε το 2007 σε ιδιωτική εταιρία, η οποία ανήγειρε στη θέση του, πολυώροφο κατάστημα.

Πηγή: https://vida-omada.blogspot.com/2018/12/blog-post_23.html

^[3] Εκατό χρόνια από το 1840 έως και το 1940 υπήρξαν τα χρόνια που κυριαρχούσε το μουστάκι στο ανδρικό πρόσωπο. Το μεγαλύτερο ποσοστών των ανδρών είχαν μουστάκι κι αν δεν είχαν αποτελούσαν αντικείμενο σχολιασμού.

Άνδρας χωρίς μουστάκι δεν ήταν άνδρας.