ΑΒΡΑΜΗΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ (1954-1985) ΜΠΑΡΜΠΟΤΑ

Πέρασαν μπόλικα χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή, ένας παλιόφιλος και συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο της Δίβρης, ο Διονύσης Αβράμης του Στεφανή και της Νικούλας, από την Μπαρμπότα. Λένε, ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν σταματήσουν να τους σκέφτονται...

Τον Διονύση τον φέρνω ταχτικά στις σκέψεις μου, μιλάω γι’ αυτόν όταν βρεθώ με συμμαθητές ή όταν συναντήσω συμπατριώτες του από τη Μπαρμπότα. Έτσι βρήκα και τη φωτογραφία του από την αείμνηστη φίλη, την Φώνη του Λυκοτόμαρου.

Από νωρίς φαινόταν ότι ο Διονύσης ήταν πολύ έξυπνο και ανήσυχο πνεύμα, ήταν εμφανές το μεγάλο ενδιαφέρον και ο ζήλος του για την τεχνολογία. Έζησα από κοντά την αγωνία του όταν πειραματιζόταν ν´ ανάψει λαμπτήρες με την κίνηση του νερού στο χωριό του.

Κατόπιν, οι δρόμοι μας χώρισαν, αραίωσαν οι συναντήσεις μας, αλλά δεν σταματήσαμε ποτέ να βλεπόμαστε. Μία από τις τελευταίες φορές που βρεθήκαμε, ήταν σε εκδρομή με τους συμμαθητές, μια Πρωτομαγιά στη Σαλαμίνα.

Πατέρας του Διονύση ήταν ο Στεφανής Αβράμης. Ο Στεφανής ήταν ιδιόρρυθμος άνθρωπος, με γνώσεις, καλοσυνάτος, ενεργός πολίτης, όπως μου εξιστόρησε μια καλή φίλη από την περιοχή. Καμάρωνε σαν «γύφτικο σκεπάρνι» και οι μισές κουβέντες του ήταν για τον Διονύση.

ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ Ο ΝΙΚΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Κ' ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο Διονύσης μου είναι καθηγητής» έλεγε και γέμιζε το στόμα του! Όταν μιλούσε γι’ αυτόν η τραχιά όψη του προσώπου του άλλαζε, το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του μαλάκωνε και τα μάτια του γελούσαν από χαρά. Ώσπου ήρθε το κακό μαντάτο και του ´κοψε όλη του τη ζωή!

Τραγική φιγούρα ήταν και η Νικούλα, η μάνα του και ας είχε και δεύτερο γιο από τον πρώτο της γάμο.

Ωστόσο τον είχαν ταυτίσει και έλεγαν ο γιος του Στεφανή! Ο άδικος χαμός του ήταν και η χαριστική βολή για τον τραγικό πατέρα. Καταδικάστηκε σε ζωντανό νεκρό!

Ο άλλοτε γιγάντιος Στεφανής που με μια κίνηση καβάλαγε το τεράστιο γκριζοτσίλικο άλογο του και φάνταζε αήττητος μέσα στη δημοσιά, με αυτό που του επιφύλλασαι η μαύρη ώρα, πλέον σερνόταν, παραμιλούσε, μοιρολόγαγε, έπινε!

Το ίδιο και η γυναίκα του, άρχισε να πίνει και αυτή για να ξεχάσει τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής της.

Θυμούνται όλοι την ανατριχίλα που προκάλεσε η φωνή του στο μνήμα (στο τέλος της κηδείας) όταν τραγούδησε στο γιό του το μοιρολόι. Σείστηκε η γη και ράισαν τα βουνά της Μπαρμπότας.

 Το άγγελμα του θανάτου του σκόρπισε μεγάλη θλίψη στην Ορεινή Ηλεία όπως έγραψε τότε ο τοπικός τύπος.

Ο Διονύσης σκοτώθηκε στα 31 του χρόνια αφού προσέκρουσε σε στύλο της ΔΕΗ με τη μηχανή του. Είχε ακουστεί ότι εκείνο το μοιραίο βράδυ (στις 27 Φλεβάρη του 1985) αρραβωνιάστηκε. Αργότερα ακούστηκαν διάφορα, ότι του είχαν πειράξει τα φρένα και κάπου μέσα σε μισόλογα ακούστηκε και η ύπαρξη μιας παράξενης γυναίκας...

Κώστας Παπαντωνόπουλος

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΘΙΣΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΑΣΛΑΝΙΔΗ. ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ  Κ. ΑΣΛΑΝΙΔΗ  Η ΑΦΕΝΤΙΑ ΜΟΥ 

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΑΣ ΚΏΣΤΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ