Ο Ιωάννης ήταν ο πρωτότοκος γιος από τα πέντε παιδιά του Δημητρίου Ζήρου από το Αντρώνι.
Ήταν παντρεμένος με την συντοπίτισσά του, Δάφνη Παναγοπούλου (του Κάνταλου) και ζούσε στην Θεσσαλονίκη. Είχαν τότε και ένα μωρό παιδί, τον Δημήτρη.
Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 κηρύχθηκε γενική επιστράτευση ύστερα από την επίθεση που δέχτηκε η χώρα από τους Ιταλούς.
Ο Ιωάννης αρχικά δεν επιστρατεύτηκε διότι σύμφωνα με τον νόμο (ο οποίος ισχύει και σήμερα), ο πρωτότοκος γιος πολυμελούς οικογένειας δεν υποχρεούται να υπηρετήσει.
Άκουγε όμως στο ραδιόφωνο τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού στο μέτωπο και αποφάσισε να πάει εθελοντικά. Είπε στην γυναίκα του την Δάφνη: «Τι άντρας θα είμαι εγώ να μην πολεμήσω για την πατρίδα μου» και χωρίς δεύτερη σκέψη έφυγε για το μέτωπο όπου δεν γύρισε ποτέ.
Σκοτώθηκε στο ύψωμα 800 στο Τοπόγιανιτ της Κλεισούρας της Βορείου Ηπείρου στις 10.02.1941 σε ηλικία 26 ετών.
Η μητέρα του όταν έμαθε για τον θάνατό του είπε: «Θεέ μου, ας μου έπαιρνες όλα μου τα άλλα κι ας άφηνες τον Γιάννη μου». Σύμφωνα με μαρτυρίες μας ο Ιωάννης ήταν ένας πανέμορφος άνδρας και αξιόλογος ως άνθρωπος.
Ο αδελφός του ο Διονύσης για να τον τιμήσει, έδωσε στο πρώτο του αγόρι το όνομά του και η ειρωνεία της τύχης ήταν να φύγει και ίδιος πολύ νωρίς στα 28 του από ανίατη ασθένεια.
Η Δάφνη, μετά τον ένδοξο θάνατο του συζύγου της, έφυγε από την Θεσσαλονίκη και κατέβηκε με τον γιό της τον Δημήτρη στο Αντρώνι.
Στην αρχή έμεινε στα πεθερικά της αλλά γρήγορα και λόγω των δυσκολιών της κατοχής την έδιωξαν. Η μητέρα της δεν ζούσε, πέθανε όταν η Δάφνη ήταν 4 χρόνων και ο πατέρας της ο Νικόλαος Παναγόπουλος (Κάνταλος) είχε συνάψει δεύτερο γάμο με την Μαγδαληνή από την Δίβρη. Για καλή της τύχη όμως την περιμάζεψε μια άγνωστη γυναίκα που της παραχώρησε ένα καλυβάκι για να διαμείνει με το γιό της.
Η Δάφνη ήταν μια πανέξυπνη γυναίκα με γνώσεις και στην ραπτική. Είχε μάθει καλά την τέχνη ως μαθητευόμενη κάπου και όχι από την οικογένειά της.
Εκεί στο καλυβάκι που διέμενε, επισκεύαζε τα σκισμένα αερόστατα (ίσως και αλεξίπτωτα) των Άγγλων προσφέροντας έτσι και η ίδια στην αντίσταση κατά των κατακτητών.
Την ίδια ραπτομηχανή φιλοξενούμε σήμερα στο Λαογραφικό Μουσείο του χωριού μας, προσφορά από τους συγγενείς της Δάφνης.
Οι πληροφορίες προέρχονται από αρχεία, την Δάφνη Ζήρου (εγγονή του Ιωάννη) και τον Αντώνη Μπαντούνα.
Κώστας Παπαντωνόπουλος Οκτώβρης 2021
Φωτ απο τον πατριώτη μας Δημήτρη Κότσαλη γιό του Γιάννη (Ζαΐμη) από τις Η.Π.Α.- Οmaxa, Nebraska. Η φωτογραφία είναι γύρω στα 1927 στο δημοτικό σχολείο Αντρωνίου με τον δάσκαλο Καριανό. Η τάξη του Ιωάννη Ζήρου.
Πηγή;www.antroni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου