Έσβησε το χαμόγελο της Ρίας την αυγή της Τρίτης 22.10.2019Είναι κόρη του αείμνηστου Λύσανδρου Παναγόπουλου (Μπουλουγούρη) και της Ελένης (κόρη του Ν. Σίνου). Αδέλφια της είναι ο Νικόλας που ζει στην Αυστραλία, ο Κώστας, η Μάγδα και η Βάσω.
Έφυγε από τούτον τον κόσμο όπως ήσυχα και σιωπηλά έζησε, ελεύθερη σαν το όνομά της χωρίς φανφάρες, ράσα και καλυμμαύκια.Ένα ανοικτό μυαλό με ήθος, ευγένειά, νηφαλιότητα, σπινθηροβόλα σκέψη, ελευθερία έκφρασης και δράσης που σε αποδεχόταν και σε υπερασπιζόταν ακόμα κι αν δεν συμφωνούσε μαζί σου.
Θρήνος για τον σύζυγό της Μανώλη, τους συγγενείς της αλλά και εμάς τους συγχωριανούς της μας βύθισε στο πένθος. Έφυγε να ανταμώσει τον Γιώργο, το άλλο στερνοπούλι του Μπουλουγούρη που τόσο αγαπούσε.
Στην Αθήνα που ήλθε, έμεινε στο Παγκράτι. Εκεί συνήθως την βλέπαμε αλλά και στην Καισαριανή με τις αγαπημένες της ξαδέλφες, την Λεμονιά και την Πόπη. Αξίζει εδώ να μνημονεύσουμε, ότι στα πρώτα χρόνια στην πρωτεύουσα, κατεβήκαμε και οι τέσσερις από τα Ιλίσια στο Παγκράτι λόγω και της τότε ανύπαρκτης συγκοινωνίας με το διαβολεμένο μηχανάκι (Samurai 750), τετρακάβαλο στη μία ρόδα.
Η Ρία σπούδασε αυτό που αγαπούσε, την τέχνη σχετικά με τον καλλωπισμό - αισθητική του προσώπου. Ήταν μεγάλο ταλέντο, περιζήτητη στη δουλειά της και όπως μας είχε εκμυστηρευτεί βρέθηκε ένα διάστημα για περαιτέρω εξειδίκευση στο Παρίσι. Προφέσορα τη λέγαμε όταν πέρναγε το όνομά της ως μακιγιέρ, στους τίτλους των συντελεστών στην τηλεόραση.
Συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις στο χωριό μας και δεν δίσταζε ακόμη και στις πλάκες όπως θα δείτε και στο υλικό που παραθέτουμε, με σεβασμό στη μνήμη της.
Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και όταν έμαθε ότι συγκεντρώνονται αντικείμενα για το Λαογραφικό μας Μουσείο, μας κάλεσε αυτοβούλως να πάρουμε όσα θέλαμε. Κρατήσαμε περισσότερα από δέκα εξαιρετικά και πολύ αξιόλογα κομμάτια που πάνω τους θα φιγουράρει σύντομα το όνομά της, «εις τους αιώνες των αιώνων…». Ήθελε να τα δώσει όλα όπως ανέφερε σε συγγενικό της πρόσωπο λίγο πριν το τέλος: «δεν τα έδινα όλα του Κωστάκη, χαμένα θα πάνε». Αυτή ήταν η Ρία!
Την αρρώστια της την αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια, η οποία αν και το πάλεψε με θάρρος, σθένος και αισιοδοξία, δεν κατόρθωσε να βγει νικήτρια.
Ομοιοπαθείς… όταν βιώναμε την πιο σκληρή δοκιμασία, συμφωνήσαμε να ανταμώσουμε αλλά, «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Δεν προκάναμε, μείναμε ξοπίσω να την αποχαιρετήσουμε, να της πούμε το τελευταίο αντίο αν και τα αποχαιρετιστήρια αυτά είναι λυπηρά, τα οφείλουμε όμως ή αν θέλετε τα περιμένει. Οι φίλοι που φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι, παίρνουν κάτι δικό μας, που φεύγει κι αυτό και χάνεται μαζί τους.
Άντε να περάσεις κάτου τώρα, κατά τα Μπουλουγουραίικα, εκεί που στεκόταν και μας περίμενε με αυτό το ζεστό της χαμόγελο, εκεί στο πεζούλι με τη μουριά που τσορομπίλια σταλίζαμε να παρακολουθούμε από το παραθύρι τον μπάρμπα Λύσανδρο να φτιάχνει τσαρούχια.
Καλή αντάμωση αγαπητή συμπατριώτισσα, η απώλειά σου αφήνει μεγάλο κενό σε όλους μας.
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Εκδρομή στην Αγία Παρασκευή 1965-66
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου