Κούμανι και Αντρώνι: Μανιόλα : Ζωγράφος και γλύπτης στο Αντρώνι

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

Μανιόλα : Ζωγράφος και γλύπτης στο Αντρώνι

Το όνομά της είναι Μανιόλα Κούρτη (manjola_kurti) που γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1982 και μεγάλωσε σε μια πολύ όμορφη πόλη της Αλβανίας, το Μπεράτ[1].
Είναι το τέταρτο παιδί από τα πέντε της πολύτεκνης οικογένειάς της.

Φοίτησε στο σχολείο AJET XHINDOLE. Από μικρή η Manjola[2] είχε κλήση προς την τέχνη της καλλιτεχνικής δημιουργίας και δεν άργησε να καταλάβει ότι η ζωγραφική και η γλυπτική ήταν το όνειρό της και θα γινόταν πραγματικότητα μέσα από την σχολή των Καλών Τεχνών στην πόλη ΜΠΕΡΑΤ όπου και διέμενε.
Το έτος 1997 εισήχθη με την αξία της στη σχολή Καλών Τεχνών, School of Arts "Ajet Xhindole". Φοίτησε εκεί ως τις 29/1/1999 ώσπου τα όνειρα της, σταμάτησαν απότομα.

Οι συγκυρίες που επικρατούσαν τότε στην Αλβανία, οι εχθροπραξίες στο Κόσσοβο με αποκορύφωμα τις αιματηρές συγκρούσεις του Νοεμβρίου 2000 αλλά και τα μετέπειτα γνωστά επεισόδια, την ανάγκασαν να στραφεί σε άλλες δραστηριότητες.
‘Όπως μας εκμυστηρεύτηκε, η καρδιά της ράγιζε κάθε φορά όταν άνοιγαν τα σχολεία διότι πάντα ονειρευόταν ότι κάποια μέρα θα γυρίσει πίσω στα θρανία έστω και με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι!

Ήταν τότε…, τα πολύ δύσκολα χρόνια που διήγαγε η χώρα της και οι περισσότεροι άνθρωποι έφευγαν κακήν κακώς προς τις γειτονικές χώρες, την Ιταλία και την Ελλάδα προκειμένου να βρουν ασφαλές καταφύγιο.
Είχε διαβάσει πολλά και διάφορα για την αρχαία Ελλάδα και το όνειρο της ήταν να ερχόταν για σπουδές στη χώρα μας και το ιδανικότερο για την ίδια, να μετέβαινε για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κρήτη.

ΠΙΝΑΚΕΣ ΛΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΒΑ: Η ΠΟΛΗ ΜΠΕΡΑΤ

Η Μανιόλα, από μικρή ήταν ένα δραστήριο κορίτσι με πολλά όνειρα που παρότι θα άφηνε πίσω τους δικούς της ανθρώπους και θα έχανε κατά κάποιον τρόπο την οικογένειά της, πήρε τη μεγάλη απόφαση να φύγει.

Μολύβι Α3

Ήταν τόση η χαρά της που το όνειρό της θα γινόταν πραγματικότητα που δεν δίστασε να διαβεί (σαν αγριοκάτσικο) τα βουνά της Αλβανίας και από το Καλπάκι να περάσει στην Ελλάδα.

Τελικά, το Νοέμβριο του 2007 βρέθηκε στο γειτονικό μας Πελόπιο, φιλοξενούμενη σε έναν ξάδελφό της.
Παρότι έφτασε ως εδώ με την θέλησή της, πόνεσε πολύ που άφησε πίσω την οικογένειά της.
Μέσα στους πρώτους δυο τρεις μήνες έμαθε να μιλάει ελληνικά και μέσα στο χρόνο άρχισε σιγά σιγά να διαβάζει και να γράφει. Όλα αυτά τα κατόρθωσε μέσα από ένα βιβλίο και μια τηλεόραση που είχε μπροστά της.
Στη συνέχεια γνώρισε τον μέλλοντα σύζυγό της και η Μanjola, έγινε «ερωτική μετανάστης» όπως την αποκαλεί η κοινή μας φίλη, Ρόη Αντωνοπούλου.

ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΟ: Η ΡΟΗ..., ΒΑΖΟ ΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙ, ΒΙΒΛΙΟ

Βαφτίστηκε στο Αντρώνι Χριστιανή, παντρεύτηκε και πήρε το όνομα Χριστίνα και όπως καταλάβαμε επιθυμεί να την αποκαλούμε με το καινούριο όνομα και επίθετο, Χριστίνα Πανούτσου.
Από το γάμος της με τον Αργύρη (Κλάρη), έκαναν τρία παιδιά. Ένα αγόρι, τον Μεγακλή και δύο κορίτσια, την Ιωάννα και την Παναγιώτα.
Είναι καλή μάνα και η ίδια αγωνιά και φροντίζει για την ψυχαγωγία και την εκπαίδευση των παιδιών της.

Αναμνηστική φωτογραφεία από την Α’ έκθεσή της.

Σαν γνήσια Ελληνίδα πλέον, συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις του χωριού μας και όπως μας ομολόγησε, σκέφτεται να δραστηριοποιηθεί περισσότερο όσο αφορά τους συλλόγους αλλά και σε άλλες κοινωνικές ομάδες και εκδηλώσεις.
Ως Χριστίνα πλέον, τηρεί κατά γράμμα την ελληνική παράδοση περισσότερο από όλους μας. Είναι εκπληκτικό που κάποιες φορές ζυμώνει στο σκαφίδι όπως ζύμωναν παλιά οι μανάδες μας και φουρνίζει 10-12 καρβέλια με το μεγάλο πλαστήρι[3] στον παλιό ξυλόφουρνο της οικογένειας. Ακόμη είδαμε φωτογραφίες από το περίφημο γλυκό, το στρωτό της περιοχής μας με ανοιγμένο φύλο πάνω στον σοφρά[4] με τον δικό μας παραδοσιακό τρόπο.

Φροντίζει η ίδια τα οικόσιτα ζωάκια της, τα φιλαράκια της όπως τα λέει, όπου η ίδια όταν χρειάζεται δεν διστάζει να τα σφάζει κιόλας για τις ανάγκες της οικογένειας.
Τέλος, τους χειμερινούς μήνες βοηθάει στην οικογενειακή επιχείρηση και μάλιστα όταν παραστεί ανάγκη δεν διστάζει να ορμάει στο κοπάδι και να αρμέγει τα πρόβατα.

Η Χριστίνα επί το έργον στο νηπιαγωγείο (Πανόπουλο)

Σε επόμενο χρόνο θα φροντίσουμε να σας παρουσιάσουμε σε βίντεο όλες τις δραστηριότητες που ασκεί στο χωριό μας.
Η ίδια θα ήθελε και κάτι παραπάνω, μια παρουσίαση στα μέρη της, εκεί που γεννήθηκε που πέρασε τα παιδικά της χρόνια και εκεί που η ίδια διέπρεψε.

Τα τελευταία χρόνια η Χριστίνα, ύστερα και από τη γέννηση του τρίτου της παιδιού, έβγαλε από το «χρονοντούλαπο» τα καλλιτεχνικά της σύνεργα και έπιασε πάλι την ζωγραφική και την γλυπτική, τις τέχνες που σπούδασε στην τόπο της.

ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΑΝΤΡΩΝΙ

Στον ελεύθερο χρόνο της, δουλεύει ακόμη την ξυλογλυπτική και τις τοιχογραφίες και όπως φαίνεται στο μέλλον θα έχει να μας επιδείξει σπουδαίο έργο.

ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΑΝΤΡΩΝΙ

Στο διάστημα κατά το οποίο η Χριστίνα δούλευε τα έργα της, δεν της έμενε χρόνος για βόλτες και λογικό ακούγεται να χαθεί από τον περίγυρο του χωριού μας. Ανησύχησαν όμως κάποιοι που δεν την έβλεπαν και άρχισαν μάλιστα να ψιθύριζαν διάφορες κακόβουλες κουβέντες όπως συνήθως γίνεται στα χωριά μας. Όταν όμως ήλθε «το πλήρωμα του χρόνου», αντιλήφθηκαν το έργο της και όλοι αυτοί «κατάπιαν» την γλώσσα τους.

Τοιχογραφία. Η Χριστίνα ποζάρει μπροστα στο έργο της

Εντύπωση μας έκανε επίσης, η προσφορά της προς το κοινωνικό σύνολο και συγκεκριμένα όταν είδαμε μέσα από τις φωτογραφίες εδώ να στολίζει αφιλοκερδώς, με όμορφες και ήπιες τοιχογραφίες το νηπιαγωγείο μας, στο Πανόπουλο.

ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΣΤΟ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟ

Όπως είπαμε και παραπάνω, η Χριστίνα δημιούργησε πολλές δεκάδες καλλιτεχνήματα, πίνακες, γκραβούρες, ξυλόγλυπτα αλλά και καλοδουλεμένα γλυπτά αντικείμενα.
Το μεγάλο όπλο της όμως είναι το μολύβι όπως αποδεικνύεται και στα τελευταία έργα της.

Έχει πραγματοποιήσει ως τώρα δύο εκθέσεις στο Αντρώνι με εξαιρετικές εντυπώσεις από τη δουλειά της.
Αυτό το κορίτσι μας εκπλήσσει ευχάριστα με τα καλλιτεχνήματά της που εάν συνεχίσει να καλλιεργεί αυτές τις δεξιότητες - ταλέντο της, πιστεύουμε ότι θα έχει λαμπρό μέλλον και εμείς θα καμαρώνουμε που είναι πλέον συγχωριανή μας.

Η φωτογραφίες είναι εντελώς ερασιτεχνικές και δεν απεικονίζουν επακριβώς την ζωντάνια των χρωμάτων αλλά και γενικότερα την εμφάνηση όλων των παρακάτω έργων
Κώστας Παπαντωμόπουλος Δεκέμβρης 2018
Πηγή: www.antroni.gr 2018

ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΑΠΟ ΠΗΛΟ

Για συνεννόηση με την Χριστίνα e-mail: xpanoutsou3@gmail.com
Ο λογαριασμός της στο facebook https://www.facebook.com/christina.panoutsou.73?epa=SEARCH_BOX .

ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΟ

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Το Μπεράτ, γνωστό και ως Βεράτιο ή Βεράτι (αλβανικά: Berati), είναι πόλη της νοτιοκεντρικής Αλβανίας, πρωτεύουσα τόσο της Επαρχίας όσο και του Νομού Μπεράτ.
Toν Ιούλιο του 2008 η παλιά πόλη (συνοικία Μάγκαλεμ) κατεγράφη εντός του Καταλόγου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΟ

Το Μπεράτ είναι χτισμένο στη δεξιά όχθη του ποταμού Όσουμ, λίγο πριν την ένωσή του με τον ποταμό Μολίστ. Εχει πολλά όμορφα οικοδομήματα αρχιτεκτονικού και ιστορικού ενδιαφέροντος.
[2] Μανιόλα: Λουλούδι άσπρο μεγάλο κ' όμορφο σαν το άνθος του θανάτου. Ομοιάζει με τον ανθό της γαρδένιας
[3] Επίπεδο τετράγωνη η στρογγυλή τάβλα για να πλάθουν και να ρίχνουν τη ζύμη στο φούρνο
[4] Το τραπέζι ήταν τετράγωνο ή μακρόστενο, ενός μέτρου ύψους, με τέσσερα πόδια ξύλινα με στρωμένες σανίδες πάνω του. Το χρησιμοποιούσαν για το φαγητό, για να ανοίγουν οι νοικοκυρές φύλο για το στρωτό ή να κόβουν τις χυλόπιτες, να τρίβουν και να απλώνουν τον τραχανά, να γράφουν και να διαβάζουν τα παιδιά. Εκτός από το ψηλό τραπέζι υπήρχε και το χαμηλό ( ο σοφράς) περίπου 30 εκατοστών, το οποίο χρησίμευε για να τρώνε στο παραγώνι και για να κάνει η νοικοκυρά τις καθιστικές δουλειές.