Γνωρίζετε, όσοι βέβαια μας συναντήσατε εκεί κάτω, ότι το κυρίαρχο έργο μας ήταν να συλλέξουμε πληροφορίες γύρω από τα σόγια του χωριού μας.
Ο κυρ Νίκος, καθότι πανέξυπνος διηύθυνε με μαεστρία τη συζήτηση και την καθοδηγούσε εκεί που εμείς μπορούσαμε να εκμαιεύσουμε ανέκδοτα στοιχεία.
Επίσης με τη βοήθεια του, μπήκαμε και σε ένα σπίτι στο Λαζουπάλι. Στο σπίτι αυτό μας υποδέχτηκαν αξιολάτρευτοι οικοδεσπότες, συγχωριανοί, με υψηλό το αίσθημα της φιλοξενίας.
Αφού μας προσέφεραν όλα τα κόσμου τα καλούδια, στο τέλος μας επέτρεψαν να φωτογραφήσουμε αυτά τα όμορφα χειροποίητα αριστουργήματα, τον κορνιζοκαθρέφτη και το μαξιλάρι που αποτελούν ιστορικό και λαογραφικό κομμάτι της ορεινής Ηλείας.
Είναι αμέριστη η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη που μας δείχνουν οι άνθρωποι εδώ, αλλά και στα πέριξ της υπόλοιπης ορεινής Ηλείας.
Η εμπιστοσύνη δεν ήλθε μόνη της, αποκτήθηκε με κόπο, σκληρή δουλειά και πολύ μεράκι που είχε ως αντίκρισμα την προβολή των χωριών μας.
Αρχικά, όλοι ήταν κουμπωμένοι, αλλά σιγά σιγά κάποιοι ρώταγαν, άλλοι έβλεπαν, σε κάποιους έλεγαν και έτσι το κλίμα άλλαζε και γινόταν ευνοϊκότερο.
Το αποκορύφωμα ήταν η προβολή της ταινίας πριν λίγα χρόνια. Εκεί θα θυμάστε, έπεσε πολύ κλάμα, αλλά ήταν καθοριστικό και σχεδόν όλοι πείστηκαν, όλοι εκτός από κάτι «αλλήθωρα» που λέει και ένας φίλος μας. Ευελπιστούμε σιγά-σιγά να τους κερδίσουμε και αυτούς.
Το 2007 είχαμε κάνει μια επίσκεψή στη Θεσσαλονίκη, με συντροφιά τον Δημητράκη τον Ζαχαρόπουλο που ζούσε εκεί. Η επίσκεψη μας είχε ως σκοπό να γνωρίσουμε και να πάρουμε φωτογραφίες από μια γηραιά κυρία, που είχε παντρευτεί συγχωριανό μας.
Η κυρία αυτή είχε ζήσει λίγα χρόνια στο Αντρώνι και όπως διαπιστώσαμε το νοσταλγούσε πολύ.
Ο γιός της, είχε εκτυπώσει τις ιστορικές μας αναρτήσεις, αυτές που έκαναν λόγο για το χωριό και όταν την αντικρύσαμε μας τις έδειξε και στη συνέχεια τις κρατούσε σφιχτά στο στήθος της και δάκρυζε. Πραγματικά ζήσαμε εκεί συγκινητικές αλλά και υπέροχες στιγμές.
Το ίδιο όμως διάστημα, είχαμε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από έναν απίστευτο τύπο, υποτίθεται «μορφωμένο» για τα δεδομένα του χωριού μας.
Ήταν ένα πρωινό στο γεμάτο κόσμο καφενείο του Τρικόκη! Έζηγε και ο Θανάσης και πολύ άλλοι που μας λάκισαν.
Του ζητήσαμε λοιπόν να μας εμπιστευτεί φωτογραφίες και έγγραφα που αφορούσαν το χωριό μας. Η αντίδρασή αυτού του περίεργου τύπου ήταν να μας πει το παρακάτω απίστευτο.
-Δεν τα πετάω καλύτερα στο μπουντρούμι?
Η απάντησή του μας εξέπληξε και συγχρόνως μας ξένισε!
Δεν περιμέναμε ένας άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιεργημένος, να δίνει μεγαλύτερη αξία στο «μπουντρούμι», από το να συμβάλει και ο ίδιος στην προσπάθειά μας να μείνει ζωντανή η ιστορία του τόπου μας.
Προτιμούσε να πετάξει παλιές φωτογραφίες, ενθύμια, τη μαγεία μιας άλλης εποχής, από το να μας τις παραχωρήσει, ώστε να διοχετευτούν στις επόμενες γενιές ως κειμήλια αυτού του τόπου!
Έτσι δεν γίνεται ιστορία, έτσι στερείς, καταστρέφεις, πετάς στα σκουπίδια την ίδια σου την ιστορία, την ιστορία της ζωή σου!
Όσο και να προσπαθήσαμε δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε τις σκέψεις και τις προθέσεις του.
Οι σχέσεις μας πριν από αυτό το θλιβερό επεισόδιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν διαχρονικά άριστες. Στεκόμαστε μόνον, στην κατάρα της ζήλειας στο να ήθελε ο ίδιος να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα ή κάποιος άλλος δικός του και εμείς τον «φρενάραμε».
Του απαντάμε λοιπόν από δω, περαστικά του, ο δρόμος είναι πάλι ανοιχτός και πολύ ευχαρίστως να έλθει να μας απαλλάξει. Εμείς θα του είμαστε από κοντά δίπλα του, πρόθυμοι σε αντίθεση με τον ίδιο, να συνδράμουμε, εάν βέβαια το επιθυμεί.
Παρ´ όλη τη διαφορά ηλικίας δε διστάσαμε να τον επιπλήξουμε πάντα σε πολιτισμένο επίπεδο.
«Έβαλε την ουρά στα σκέλια», όπου φύγει – φύγει και δεν ξαναεμφανίστηκε μπροστά μας. Αυτό το καλοκαίρι όμως ύστερα από πολλά χρόνια, παρουσιάστηκε παραδίπλα μας, είδε ότι τα θέματα που συζητούσαμε τον ενδιέφεραν, είχε άποψη, έριχνε και μπηχτές, αλλά τον αγνοήσαμε πλήρως, «δώσαμε τόπο στην οργή» που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, δεν επιθυμούσαμε να επανέλθουμε στα παλιά.
Εδώ ταιριάζει σαν γάντι η παροιμία, «για χάρη του βασιλικού ποτίζεται και ο δυόσμος» και δεν θα τον «κράξουμε» ούτε θα τον «στολίσουμε» δημόσια, όχι γιατί διστάζουμε ,αλλά για να μην ενοχλήσουμε τον περίγυρό του που μας είναι συμπαθής.
Όσοι μας γνωρίζετε ξέρετε ότι δεν δίνουμε σημασία στις κακοήθειες, ούτε αποζητάμε επιβεβαίωση, απλά το αναφέρουμε για κάποιους που νομίζουν ότι όλα εδώ είναι ρόδινα και στρωμένα με ροδοπέταλα.
Κώστας Παπαντωνόπουλος Νοέμβρης 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου