Κάθικα... για το Μουσείο

Έχουμε ξαναγράψει εδώ για το δενδράκι που είχαμε φυτέψει...! Ξέρετε.., αυτό το δένδρο μεγάλωσε, άνθισε, έβγαλε και σπόρους, πολλούς σπόρους που τους πήρε ο άνεμος και τους πήγε μακριά, πολύ μακριά ως την Αμερική και ακόμη παραπέρα ως την Ωκεανία και μακρύτερα όπου φύτρωσαν και εκεί άλλα δένδρα πιο γερά και 'βγάλαν και αυτά καρπούς πολλούς.
Έφτασε λοιπόν η ώρα που αυτοί οι καρποί (από τα νέα δένδρα), να έλθουν να μας βρούνε και να μας πουν τα ευχάριστα:
"Αν χρειαστείτε οτιδήποτε για το χωριό μας,  μη διστάσετε"!
Δεν είχαμε ξανακούσει τέτοιες κουβέντες. Συγκινηθήκαμε, κύλισε και δάκρυ καθότι έχουμε γίνει και ευάλωτοι, ευσυγκίνητοι.
Τελειώνει και το κουβάρι μας αλλά μένει η ρουκέλα που γιομίζει - γιομίζει δημιουργικές και ευχάριστες στιγμές για να 'χουμε, να αναπολούμε.
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, εδώ (στα κοινωνικά δίκτυα) όταν κάναμε αναφορά στους κουταλάδες του χωριού, μας εξέπληξαν πάλι οι συγχωριανοί μας.
Σχεδόν αμέσως, δεν πέρασε ούτε μια μέρα όταν δυο τέτοιοι «καρποί» μας εξασφάλισαν τρία αξιόλογα κομμάτια.
Δεν είναι μόνον αυτές οι περιπτώσεις, έχουμε κι’ άλλες… που παρότι αρνηθήκαμε οικονομική βοήθεια, αυτοί εκεί, με το στανιό να μας στείλουν δολάρια.
Εμείς κρατάμε βέβαια αυτά τα παραστατικά, να μείνουν στο αρχείο του χωριού μας καθότι οι ίδιοι δεν επιθυμούν να δημοσιοποιήσουμε ακόμη το όνομά τους.
Κάτι παρόμοιο και το ίδιο ευχάριστο συνέβη και προψές!
Μας πήρε στο τηλέφωνο ένα τέτοιος «καρπός» και ρώτησε!
- Εσείς είστε που μαζεύετε παλιά πράματα για το χωριό μας; Είπε πολλά, ωραία, όμορφα λόγια που ντρεπόμαστε να τα επαναλάβουμε!
-Δεν είμαστε παλιατζήδες…, αστειευτήκαμε.
-Το γνωρίζω απάντησε αλλά αυτά τα αντικείμενα που θέλω να σας δώσω, έχουν μεγάλη αξία διότι θα τα βλέπουν μεθαύριο τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Αυτά τα σκεύη έχουν θρέψει γενεές και γενεές.
-Εμείς κυρία μου, ίσως αργήσουμε να κατέβουμε, της απαντήσαμε. Μπορείτε ωστόσο να τα δώσετε σε ένα καφενείο στο χωριό μας ή σε όποιον βρείτε μπροστά σας τέλος πάντων.
Όλοι οι συγχωριανοί μας γνωρίζουν για αυτό το εγχείρημα και τα κάθικα θα τοποθετηθούν εκεί όπου τους αρμόζει.
-Όχι, όχι επέμεινε! Θέλω να τα δώσω σε σας, να σας γνωρίσω κιόλας και έπιασε ύστερα τον ενικό.
-Έχω να σε δω από τσορομπίλη (φώναξε έντονα), όταν ήσουν τσόγλανος και με πετροβόλαγες. Εκεί έπεσε και από τους δυο μας το ανάλογο γέλιο.
Κλείστηκε τελικά το ραντεβού, στο γνωστό στέκι μας εκεί, στο ρακοκαφενέ της Νότας που όποιος της πει το όνομα…, δεν πληρώνει.
Ήλθε λοιπόν η κυρία με μια μαύρη σακούλα στα χέρια. Την φίλησα με φίλησε και να πάλι τα «ζουμιά» που λέγαμε. Έβγαλε τα πράματα που έφερε, προσεκτικά.Τα είχε τυλίξει μέσα και με άλλες σακούλες και ύστερα τα τοποθέτησε, (ευλαβικά θα έλεγα), στο δάπεδο έξω από το καφενείο.

Έχουμε ξαναγράψει εδώ για το δενδράκι που είχαμε φυτέψει...! Ξέρετε.., αυτό το δένδρο μεγάλωσε, άνθισε, έβγαλε και σπόρους, πολλούς σπόρους που τους πήρε ο άνεμος και τους πήγε μακριά, πολύ μακριά ως την Αμερική και ακόμη παραπέρα ως την Ωκεανία και μακρύτερα όπου φύτρωσαν και εκεί άλλα δένδρα πιο γερά και 'βγάλαν και αυτά καρπούς πολλούς.
Έφτασε λοιπόν η ώρα που αυτοί οι καρποί (από τα νέα δένδρα), να έλθουν να μας βρούνε και να μας πουν τα ευχάριστα:
"Αν χρειαστείτε οτιδήποτε για το χωριό μας,  μη διστάσετε"!
Δεν είχαμε ξανακούσει τέτοιες κουβέντες. Συγκινηθήκαμε, κύλισε και δάκρυ καθότι έχουμε γίνει και ευάλωτοι, ευσυγκίνητοι.
Τελειώνει και το κουβάρι μας αλλά μένει η ρουκέλα που γιομίζει - γιομίζει δημιουργικές και ευχάριστες στιγμές για να 'χουμε, να αναπολούμε.
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, εδώ (στα κοινωνικά δίκτυα) όταν κάναμε αναφορά στους κουταλάδες του χωριού, μας εξέπληξαν πάλι οι συγχωριανοί μας.
Σχεδόν αμέσως, δεν πέρασε ούτε μια μέρα όταν δυο τέτοιοι «καρποί» μας εξασφάλισαν τρία αξιόλογα κομμάτια.
Δεν είναι μόνον αυτές οι περιπτώσεις, έχουμε κι’ άλλες… που παρότι αρνηθήκαμε οικονομική βοήθεια, αυτοί εκεί, με το στανιό να μας στείλουν δολάρια.
Εμείς κρατάμε βέβαια αυτά τα παραστατικά, να μείνουν στο αρχείο του χωριού μας καθότι οι ίδιοι δεν επιθυμούν να δημοσιοποιήσουμε ακόμη το όνομά τους.
Κάτι παρόμοιο και το ίδιο ευχάριστο συνέβη και προψές!
Μας πήρε στο τηλέφωνο ένα τέτοιος «καρπός» και ρώτησε!
- Εσείς είστε που μαζεύετε παλιά πράματα για το χωριό μας; Είπε πολλά, ωραία, όμορφα λόγια που ντρεπόμαστε να τα επαναλάβουμε!
-Δεν είμαστε παλιατζήδες…, αστειευτήκαμε,
-Το γνωρίζω απάντησε αλλά αυτά τα αντικείμενα που θέλω να σας δώσω, έχουν μεγάλη αξία διότι θα τα βλέπουν μεθαύριο τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Αυτά τα σκεύη έχουν θρέψει γενεές και γενεές.
-Εμείς κυρία μου, ίσως αργήσουμε να κατέβουμε, της απαντήσαμε. Μπορείτε ωστόσο να τα δώσετε σε ένα καφενείο στο χωριό μας ή σε όποιον βρείτε μπροστά σας τέλος πάντων.
Όλοι οι συγχωριανοί μας γνωρίζουν για αυτό το εγχείρημα και τα κάθικα θα τοποθετηθούν εκεί όπου τους αρμόζει.
-Όχι, όχι επέμεινε! Θέλω να τα δώσω σε σας, να σας γνωρίσω κιόλας και έπιασε ύστερα τον ενικό.
-Έχω να σε δω από τσορομπίλη (φώναξε έντονα), όταν ήσουν τσόγλανος και με πετροβόλαγες. Εκεί έπεσε και από τους δυο μας το ανάλογο γέλιο.
Κλείστηκε τελικά το ραντεβού, στο γνωστό στέκι μας εκεί, στο ρακοκαφενέ της Νότας που όποιος της πει το όνομα…, δεν πληρώνει.
Ήλθε λοιπόν η κυρία με μια μαύρη σακούλα στα χέρια. Την φίλησα με φίλησε και να πάλι τα «ζουμιά» που λέγαμε. Έβγαλε τα πράματα που έφερε, προσεκτικά.Τα είχε τυλίξει μέσα και με άλλες σακούλες και ύστερα τα τοποθέτησε, (ευλαβικά θα έλεγα), στο δάπεδο έξω από το καφενείο.
Ήταν τρία χάλκινα αντικείμενα σε πολύ καλή κατάσταση όλα γανωμένα, έτοιμα για τοποθέτηση στο Λαογραφικό μας Μουσείο.
Έτσι θα εξακολουθούμε να το ονομάζουμε, παρότι κάποιοι (λίγοι ευτυχώς) το υποσκάπτουν. Αυτά γίνονται στις μικροκοινωνίες μας. Δεν είδατε τον άλλο από τα Τσίπιανα που πήγε και πέταξε εκατό λαογραφικά πράματα στον κάμπο.
Τα αντικείμενα του δικού μας Μουσείου, έχουν τέτοια δυναμική ως αναμφισβήτητα κομμάτια μεγάλης συναισθηματικής αξίας που όταν τους τοποθετήσουμε ταμπελάκια με τις φωτογραφίες και ένα μικρό βιογραφικά αυτών που τα δούλεψαν, κανείς πλέον δεν θα μπορεί να ανατρέψει αυτή την όμορφη προσπάθεια.
«Επί τη ευκαιρία», ας το μάθουν...,  εδώ όλα καταγράφονται και τα καλά και τα άλλα και έτσι θα έχουν και "τροφή"  οι απόγονοί μας.
Η ιστορία γράφετε αλλά έχει αξία μόνον όταν είναι αληθινή.
Όπως θα είδατε, τα αντικείμενα που μας εμπιστεύτηκαν και θα κοσμούν πλέον το μικρό μας μουσείο είναι, δύο ταψιά, ένα μικρό και ένα μεγαλύτερο και ένας τέντζερης με το καπάκι του. 

Σημειώνουμε ότι, εκδόθηκαν τα ανάλογα παραστατικά προς τον δωρητή.
Κώστας Παπάντωνόπουλος, Τρυγητής 2018