Έφυγε από κοντά μας σήμερα το πρωί, 7.09.2015, ο Σωτήρης Κωστόπουλος (Τασάνης) που γεννήθηκε πριν 78 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Τρίτη στις 12.00 στο Αντρώνι.
Στη σύζυγό του Μηλιά, στα παιδιά του Αντωνία, Διονύση, Τασία, Μαγδαληνή, Γιάννη και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Κάποτε στο χωριό μας που τελευταία απολαμβάνει το παρελθόν του στο άσπρο μαύρο, νοσταλγώνας τα χρόνια της αθωώτητας, έζησαν κάποιοι τύποι που δεν έγραψαν την ίδια ιστορία με τους άλλους, που τράβηξαν τον δικό τους δρόμο και κάπου εκεί, ανάμεσα σε πειράγματα, σε ντόρους, σε πανηγύρια, γλέντια και χορούς, κυνηγώντας τις δικές του χίμαιρες, έμειναν αξέχαστοι με τον τρόπο που δεν λησμονιέται κάποιος μοναδικός, ανάμεσα σε τόσους ίδιους, που πρώτα ίσως να τον κατακρίνουν και ύστερα να τον νοσταλγούν.
Ένας τέτοιος τύπος ήταν και ο οΣωτήρης που επεδίωκε έναν ατελείωτο ντόρο γύρω από το όνομά του όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος αδελφός του ο Αντώνης. Τον θυμάμαι από τότε που γνώρισα τον εαυτό μου. Από 10-12 ετών συζητούσα μαζί του στο καφενείο του Λαΐνη και δεχόμουν τις συμβουλές του. Ήταν ο δικός μου άνθρωπος, η συμπαθή φυσιογνωμία που έγραψε τη δική του ιστορία στο Αντρώνι αλλά και στην ευρύτερη περιοχή μας. Ήταν, γλεντζές, φιλόξενος, κοινωνικός, εύθυμος που λάτρευε τη ζωή και τις απολαύσεις της.
Όπου βρισκόταν, γέμιζε ο τόπος, μια ζωή στο χωριό και στους ανθρώπους του, το «σήμα κατατεθέν» της πλατείας, κυρίως τα τελευταία χρόνια. Ήταν άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, που δεν ενοχλήθηκε από τις γνωστές φωτογραφίες (που πρόβαλα εδώ και στο χωριό), αναφέρομαι σ' αυτές με το πούρο και το σκύλο στον Καναδά. Θα έλεγα ότι το επεδίωκε κιόλας, αφού η αφεντιά του ακόμη και σε εφημερίδες φιγουράριζε. Τέλος, οι απίθανες ατάκες του θα μείνουν στο λεξιλόγιό μας να μας τον θυμίζουν στο διάβα του χρόνου.Η κηδεία του θα γίνει αύριο Τρίτη στις 12.00 στο Αντρώνι.
Στη σύζυγό του Μηλιά, στα παιδιά του Αντωνία, Διονύση, Τασία, Μαγδαληνή, Γιάννη και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Κάποτε στο χωριό μας που τελευταία απολαμβάνει το παρελθόν του στο άσπρο μαύρο, νοσταλγώνας τα χρόνια της αθωώτητας, έζησαν κάποιοι τύποι που δεν έγραψαν την ίδια ιστορία με τους άλλους, που τράβηξαν τον δικό τους δρόμο και κάπου εκεί, ανάμεσα σε πειράγματα, σε ντόρους, σε πανηγύρια, γλέντια και χορούς, κυνηγώντας τις δικές του χίμαιρες, έμειναν αξέχαστοι με τον τρόπο που δεν λησμονιέται κάποιος μοναδικός, ανάμεσα σε τόσους ίδιους, που πρώτα ίσως να τον κατακρίνουν και ύστερα να τον νοσταλγούν.
Ένας τέτοιος τύπος ήταν και ο οΣωτήρης που επεδίωκε έναν ατελείωτο ντόρο γύρω από το όνομά του όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος αδελφός του ο Αντώνης. Τον θυμάμαι από τότε που γνώρισα τον εαυτό μου. Από 10-12 ετών συζητούσα μαζί του στο καφενείο του Λαΐνη και δεχόμουν τις συμβουλές του. Ήταν ο δικός μου άνθρωπος, η συμπαθή φυσιογνωμία που έγραψε τη δική του ιστορία στο Αντρώνι αλλά και στην ευρύτερη περιοχή μας. Ήταν, γλεντζές, φιλόξενος, κοινωνικός, εύθυμος που λάτρευε τη ζωή και τις απολαύσεις της.
Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για το Σωτήρη, σύμφωνα και με το υλικό που διαθέτω (βίντεο φωτογραφίες). Θα σταθώ μόνο σε δύο τρία σημεία που δεν θέλω ποτέ να ξεχάσω. Τη ρόκα που του άρπαξα όταν ήμουν ακόμη έφηβος, την οποία προόριζε ως δώρο στη γυναίκα του. Δεν γνωρίζω τη μουρμούρα που δέχτηκε από τη Μηλιά, πάντως μέχρι τελευταία (με χιούμορ) αναζητούσε. Κάποτε κινήσαμε με τον κολλητό του, τον Μαδούρη, να βρούμε ένα συγγενή στο Σκλίβα για να φάμε, δεν τον βρήκαμε και τρυγήσαμε μια συκιά με θλιβερό επεισόδιο από τον ιδιοκτήτη. Τέλος, βρισκόμασταν σε κηδεία, μνημόσυνο δε θυμάμαι και στο φαγητό πήγα να του τσουγκρίσω το ποτήρι όπου με διακριτικότητα με απέτρεψε.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε φίλε!
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Δείτε παλιά βίντεο:
Πηγή:www.antroni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου