Οδοιπορικό στο Φαράγγι του Πηνειού της Ηλείας

Ο Πηνειός ποταμός έχει τις πηγές του στη Βερβινή, τη σημερινή Κρυόβρυση και για αυτό ονομάζεται τοπικά και Βερβιναίικο ποτάμι. Ό άνω Πηνειός, γνωστός και ως Ξενιάς, κατεβαίνει προς τα Καλύβια της Βερβινής, όπου ο μισός πέφτει και χάνεται στη Διακότρυπα, ενώ ο άλλος μισός συνεχίζει μέχρι το Διπόταμο και εκεί ενώνεται με το ποτάμι της Κερέσοβας. Περνάει ανάμεσα από τα βουνά Γερακάρη και  Κακοταροβούνι και κατευθύνεται προς το χωριό Κακοτάρι. Εμείς, το λέμε τοπικά  Κακοταραίικο ποτάμι.

Εκεί, στη δημοσιά που οδηγεί στο Κακοτάρι, πιο κάτω από το παλιό πέτρινο γεφύρι, ξεκινάει το Φαράγγι, που στη συνέχεια θα σας περιγράψω.  Ήθελα να προλάβω να καταγράψω τις φυσικές ομορφιές του Φαραγγιού, πριν καταστραφεί και αλωθεί  από το επικείμενο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που σχεδιάζεται. Είχα να πάω εκεί από τότε που ήμουν δέκα χρονών, όταν με τα πόδια κινούσαμε από το Αντρώνι, τρεις τέσσερες ώρες πεζοπορία, μαζί με τον αείμνηστο φίλο μου, καθηγητή Γιώργο Παναγόπουλο, για να ψαρέψουμε, όχι με αγκίστρια και δίχτυα αλλά με δυναμίτες.

Ύστερα από συνεννόηση με το Γιώργη το Δάρμα, τον οδηγό μας, που γνώριζε τα κατατόπια, ορίσαμε να ξεκινήσουμε  στις 27  Αυγούστου του 2009. Συναντηθήκαμε στο Πανόπουλο εφτά άτομα  και, με αυτοκίνητο, φτάσαμε πεντακόσια μέτρα κάτω από το Κακοταραίικο γεφύρι, ακολουθώντας τον αγροτικό δρόμο. Εκεί ξεπεζέψαμε και κατεβήκαμε στο Φαράγγι.

Περπατήσαμε στα γαλαζοπράσινα, κρυστάλλινα νερά του και, στο πρώτο ξύλινο γεφύρι που αντικρίσαμε να στέκει πάνω στον πλάτανο, σταματήσαμε, το θαυμάσαμε και το φωτογραφήσαμε.

Μπροστά μας εκτυλίσσονταν εικόνες ανεπανάληπτης ομορφιάς. Το τοπίο ήταν εντυπωσιακό και η εικόνα που μας έδινε η καταπράσινη ατμόσφαιρα με το νερό χαμηλά να κυλάει, άλλοτε ήρεμο και άλλοτε περισσότερο ορμητικό, να υπερπηδά τους μεγάλους ολόλευκους και στρογγυλεμένους από το χρόνο βράχους, ήταν μαγευτική. Κάποια μέρη της διαδρομής ήταν ολισθηρά και περιελάμβαναν αναρρίχηση μέσα από μεγάλους βράχους και δένδρα. Σε άλλα σημεία, οι στενωποί,  δηλαδή τα μικρά ανοίγματα από τους λαξευμένους ασβεστόλιθους, έφταναν σε ύψος τα 30, έως και τα 50 περίπου μέτρα. Εκεί, αγρίευαν  τα ορμητικά νερά, που δημιουργούσαν καταρράκτες, οι οποίοι έσκαγαν σε μεγάλες λίμνες.

Το τοπίο στο Φαράγγι είναι αδιαμφισβήτητα μαγευτικό. Η φύση ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Το καλοκαίρι με το λιγοστό νερό, είναι η ιδανική περίοδος για οδοιπορία σε αυτό το Φαράγγι, μιας και προσφέρει και δροσερή σκιά από τον καυτό ήλιο.

Η βλάστηση, αλλά και η χλωρίδα συνολικά, είναι πλούσια από υπεραιωνόβια πλατάνια με τεράστιους κορμούς, πουρνάρια, κουτσουπιές, αριές, σπάρτα, τεράστιες φτέρες και πολλά άλλα είδη δέντρων και θάμνων. Κάθε στροφή του ποταμιού, σου παρουσιάζει και κάτι καινούριο να θαυμάσεις και να καμαρώσεις.

 Στην πορεία, ένα ακόμη ξύλινο γεφύρι ξεπρόβαλε μπροστά μας, που στηριζόταν και αυτό σε γέρικα πλατάνια και αμέσως πιο κάτω βρήκαμε την Αραπόλιμνα.

Αραπόλιμνα

Για την Αραπόλιμνα άκουσα πρώτη φορά στις 24 Αυγούστου 2006 από τον αείμνηστο μπαρμπα-Λύσανδρο Παναγόπουλο (Μπουλουγούρη), σε μια  μεγάλη κουβέντα που είχα μαζί του, λίγο πριν μας αφήσει, στο σπίτι του, στο Αντρώνι.

Μεταξύ άλλων μου είχε πει: «Την ξέρεις την Αραπόλιμνα»;  «Όχι» του απαντάω, «για πες μου, πρώτη φορά την ακούω!». Και μου εξηγεί: «Στο Κακοταρέικο ποτάμι, στο Καλυβά, στη δεξιά πλευρά του βράχου, ψηλά, φαίνεται ένα μελίσσι, ήταν μελίσσι αιωνόβιο,  μπορεί να φαίνεται και τώρα, μπορεί να είναι και τώρα μελίσσι.  Φαίνεται ο βράχος που έτρεχε το μέλι απ’ έξω από το … και λέγανε τότε ότι πήγε ένας Αράπης να το κόψει (τρυγίσει). Δέθηκε με μια τριχιά από πάνω, λέγανε ότι αυτό  ανήκε σε κάποια θεότητα, σε κάποιο άλλο… ξέρω ‘γω. Και πήγε ο Αράπης  να το κόψει και από το σχοινί που κατέβηκε κάτου  ο Αράπης, κατέβαινε και ένα φίδι. Κατέβηκε και ένα φίδι και βγάνει το  μαχαίρι του να κόψει το φίδι και κόβει και το σχοινί και έπεσε στη λίμνα.  Και λέγεται Αραπόλιμνα. Έτσι λέει η μυθολογία. Ανήκε στο μοναστήρι  της Νοτενάς. Έχω πάει εγώ στην Αραπόλιμνα, έχω ρίξει δινάμιτες…»

Το κλίμα βάρυνε όταν ανέφερα την ιστορία όπου είχα πάει στο ποτάμι, με τον πρόσφατα χαμένο γιό του, να ψαρέψουμε με δυναμίτες.

Για την Αραπόλιμνα του Πηνειού, στο Κακοτάρι, υπάρχουν τρεις  διαφορετικές ιστορίες  που θα σας παρουσιάσουμε, σύντομα, εδώ.

Η κοπιώδης πορεία μας συνεχίστηκε, με μια ανάσα ξεκούρασης, στην Μαύρη Λίμνη.

Μαύρη Λίμνη

Η Μαύρη Λίμνη πήρε το όνομά της, λόγω του χρώματος των νερών της. Οι μεγάλοι, κατάλευκοι, στρογγυλεμένοι βράχοι και το μεγάλο βάθος της λίμνης κάνει τα νερά να φαίνονται  μαύρα.

Μετά τη Μαύρη Λίμνη, κόψαμε αριστερά και βγήκαμε στο Μυκηναϊκό νεκροταφείο της Παλιομποκοβίνας  (Ακρώρειας) και, από εκεί, φτάσαμε στο χώρο δασικής αναψυχής, στην Κάπελη.

Το ποτάμι συνεχίζει την πορεία του κάτω, προς το μύλο του Χρυσικού, κατεβαίνει στο χωριό Καρμπέτα  και, αφού κάνει ένα τόξο βορειοδυτικά, δέχεται τα νερά της Βουντούχλας. Κατευθύνεται  προς το Αγραπιδοχώρι, όπου εκεί συναντά τον Ομηρικό Σελλήεντα ή Ηλειακό Λάδωνα.  Χωρίζει στα δύο τον ηλειακό κάμπο και εκβάλει στο Χελωνίτη κόλπο, βορειοδυτικά  της Γαστούνης.

Κώστας Παπαντωνόπουλος Ιούνης 2010

Στο οδοιπορικό συμμετείχαν οι:

Παπαντώνης Bασίλης (Δήμαρχος)

Δάρμας Γιώργος (Αντιδήμαρχος)

Μπενέτσης Ανδρέας (Πρόεδρος συλ. Αγ. Τριάδος)

Γιαννόπουλος Χρήστος (Φωτογραφίες)

Δάρμας Σάκης

Κορμπάκης Σωτήρης

Παπαντωνόπουλος Κώστας (Φωτογραφίες-Βίντεο)

Πηγή:www.antroni.g