Άρθρο του Ηλία Τουτούνη συγγραφέα- λαογράφου
Επί Τουρκοκρατίας, η Οθωμανική διοίκηση
για ευνόητους λόγους, ως δεσμώτης συνειδήσεων, κρατούσε και συντηρούσε τον
υπόδουλο Ελληνικό λαό, εγκλωβισμένο και πλήρως απομονωμένο, από τις πολιτισμένες
Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι Έλληνες είχαν σαφή και καθορισμένα όρια, που στηρίζονταν
στους ηθικούς συγγενικούς δεσμούς, στο oμόαιμo, στο ομόθρησκο, στο ομόγλωσσο
και στο oμόεθνo, δηλαδή είχαν συναισθηματική ομοιογένεια και διαβιούσαν σ’ ένα πατροπαράδοτο
παραδοσιακό περιβάλλον. Και από ότι διαφαίνεται, για να επιβιώσει το Ελληνικό
Έθνος, συσπειρώθηκε κυρίως γύρω από την Ορθοδοξία, την ιστορία, την γλώσσα, την
προφορική παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά του και τοιουτοτρόπως κατάφερε και κρατήθηκε
ριζωμένο στις εθνικές και οικογενειακές τoυ παραδόσεις και παρά τις ισχυρές
πιέσεις, που δέχθηκε από την Οθωμανική διοίκηση κατόρθωσε, ναι μεν να διατηρήσει
ακέραια την κοινωνική του υπόσταση, αλλά και να την μεταφέρει, σχεδόν αμόλυντη
κι αναλλοίωτη, στις επόμενες γενιές που ακολουθούσαν.
