Θοδωρής Γιάνναρος
Σπούδασα στη Γερμανία, αλλά πέταξα την κληρονομιά της γιαγιάς μου στα σκουπίδια… Πέταξα, δηλαδή, τη γερμανική υπηκοότητα που μου δώρισε και την οποία φύλαγε στο σεντούκι μέχρι να ενηλικιωθώ. Από τότε, κιόλας, ήξερα πως με αυτόν τον λαό, που τόσο εύκολα ξεχνάει το πρόσφατο παρελθόν του, δεν ήθελα να έχω την παραμικρή σχέση. Παρόλο που οι Γερμανοί προσπαθούν να ξεχάσουν την εποχή που ο Χανς Μπαάντερ, η Ούλρικε Μαϊνχόφ, ο Τόμας Κλαρ, η Γκούντρουν Έσλινγκ, τσάκιζαν το ναζιστικό κατεστημένο αυτού του άρρωστου, δύσοσμου και αστυνομοκρατούμενου κράτους, δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί ότι οι ίδιοι δημιούργησαν αυτά τα
αντάρτικα πόλεων, και οι ίδιοι, στη συνείδηση όλων των προοδευτικών ανθρώπων τα οριοθέτησαν τότε στη σφαίρα της αναγκαιότητας. Ο φασισμός αυτού του κράτους γεννά την αναγκαιότητα της άμυνας και των αναρχικών φιλοσοφιών, σε αυτό το σύστημα πολιτών. Ήταν, όπως φαίνεται, σήμερα, τιμή μου η φιλία με τον αδελφό του Τόμας, τον Μάρτιν Κλαρ, -καθηγητή πληροφορικής στο πανεπιστήμιο της Καρλσρούης, που μου κόστισε την… ρετσινιά του «φίλου των τρομοκρατών» (Terroristensympatisant), από την «Γερμανική Αρχή Προστασίας του Συντάγματος». (Verfassungsschutz). Ήταν πραγματικά τιμή μου!!!