Έφυγε σήμερα Κυριακή 1.02.2015 η Νικολίτσα σύζυγος Κωνσταντίνου Παναγόπουλου (Πατσού), που γεννήθηκε πριν 79 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία της θα γίνει την Δευτέρα στις 12.00 στη γενέτειρά της.
Στον σύζυγό της μπάρμπα Κώστα στα παιδιά της Γιάννη, Γιώργη και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Η Νικολίτσα, ήταν κόρη του Ρεντίφη που το πατρικό τους ήταν πίσω από την εκκλησία. Λίγα χρόνια ύστερα από το γάμο της Νικολίτσας, η οικογένεια της έφυγε από το χωριό και μετοίκισε στην Πηνεία. Για όσους δεν γνωρίζουν, το σπίτι τους ήταν στο μακρινάρι που σώζεται ακόμη, πίσω ακριβώς από το σπίτι μου. Θυμάμαι, αν και πολύ μικρός τότε (3-4 χρόνων), το γάμο της Νικολίτσας, τα προικιά που είχαν απλώσει έξω, τα βάγια που είχαν φέρει από του ποτάμι, τη ντεμέλα, τα τραγούδια με το στόμα και το μικρό γραμμόφωνο με τις πλάκες που βοηθούσε στο χορό και στο γλέντι. Ακόμη θυμάμαι τη Νικολίτσα που ελεύθερη με κράταγε αγκαλιά, μαζί με τις άλλες τότε κοπέλες της γειτονιάς. Η Νικολίτσα ήταν καλλίφωνος, τραγούδαγε τα δικά μας, τα πολύ παραδοσιακά μας τραγούδια και μοιρολόγια. Την επισκέφτηκα πριν δύο χρόνια στο σπίτι της αλλά ήταν αργά να την καταγράψω. Ήταν ένας υπέροχος τρυφερός και διακριτικός άνθρωπος μία δημιουργική γυναίκα.
Ας είναι η ψυχή της καλοτάξιδη και ελαφρύ το χώμα της πατρώας Γης που θα την υποδεχθεί.
Η κηδεία της θα γίνει την Δευτέρα στις 12.00 στη γενέτειρά της.
Στον σύζυγό της μπάρμπα Κώστα στα παιδιά της Γιάννη, Γιώργη και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Η Νικολίτσα, ήταν κόρη του Ρεντίφη που το πατρικό τους ήταν πίσω από την εκκλησία. Λίγα χρόνια ύστερα από το γάμο της Νικολίτσας, η οικογένεια της έφυγε από το χωριό και μετοίκισε στην Πηνεία. Για όσους δεν γνωρίζουν, το σπίτι τους ήταν στο μακρινάρι που σώζεται ακόμη, πίσω ακριβώς από το σπίτι μου. Θυμάμαι, αν και πολύ μικρός τότε (3-4 χρόνων), το γάμο της Νικολίτσας, τα προικιά που είχαν απλώσει έξω, τα βάγια που είχαν φέρει από του ποτάμι, τη ντεμέλα, τα τραγούδια με το στόμα και το μικρό γραμμόφωνο με τις πλάκες που βοηθούσε στο χορό και στο γλέντι. Ακόμη θυμάμαι τη Νικολίτσα που ελεύθερη με κράταγε αγκαλιά, μαζί με τις άλλες τότε κοπέλες της γειτονιάς. Η Νικολίτσα ήταν καλλίφωνος, τραγούδαγε τα δικά μας, τα πολύ παραδοσιακά μας τραγούδια και μοιρολόγια. Την επισκέφτηκα πριν δύο χρόνια στο σπίτι της αλλά ήταν αργά να την καταγράψω. Ήταν ένας υπέροχος τρυφερός και διακριτικός άνθρωπος μία δημιουργική γυναίκα.
Ας είναι η ψυχή της καλοτάξιδη και ελαφρύ το χώμα της πατρώας Γης που θα την υποδεχθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου