Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΪΑ (ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΤΟΙ - ΒΛΑΜΗΔΕΣ)



Άρθρο του Ηλία Τουτούνη, λαογράφου- συγγραφέα

  Αδελφοποιΐα, λέγεται η εφ’ όρου ζωής, αδελφική συνένωση μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μη συγγενικών ατόμων, που επισυνάπτεται με κάποια ιδιόμορφη μαγική τελετουργία ή θρησκευτική λειτουργία. Εκείνοι που αεριοποιούταν ονομάζονταν αδερφοποιτοί, ή βλάμηδες[1], ή μπραζέρηδες, ή μπράτιμοι, ή σταυραδερφοί, ή σταυρογιοί, ή αδερφοί της Αγίας Ζώνης. Στην πράξη της αδελφοποιΐας, προχωρούσαν κυρίως άνθρωποι που πίστευαν ακράδαντα στην πραγματική και αιώνια φιλία. Αυτό το έθιμο της αδελφοποιΐας, σήμερα θα λέγαμε, ήταν ένα συμβόλαιο με το οποίο ήθελαν ν’ αποδεχθούν, να επισημοποιήσουν και να σφραγίσουν, την αιώνια πίστη, αγάπη, αλληλεγγύη και την αμέριστη φιλία τους.  Οι υποψήφιοι αδελφοποιτοί, κατ’ αρχήν, έπαιρναν τον «Μέγα Όρκο» ότι θα γίνουν σταυραδερφοί και ορκίζονταν στο εικόνισμα, ενώπιον τρίτων προσώπων, και μετά συνέχιζαν στην πράξη της ιεροτελεστίας. Κατά την διαδικασία της αδελφοποίησης, έπαιρναν ένα μαχαίρι, κυρίως μαυρομάνικο και να μην έχει χρησιμοποιηθεί ως φονικό όπλο σε άνθρωπο, και έκαστος χάραζε το αριστερό του χέρι στον καρπό και από το αίμα που ανάβλυζε, έκαστος έπινε λίγο αίμα από τον άλλον και στο τέλος, ένωναν σταυρωτά τα χέρια τους μεταξύ τους, ώσπου να σταματήσει η αιμορραγία. Ο τρόπος αυτός, εκτός του ότι ήταν πρωτόγονος και φρικιαστικός, ταυτόχρονα ήταν και πολύ επικίνδυνος για τη μετάδοση πολλών παθογόνων ιών και μικροβίων.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Παρασκευάς Παπαπέτρου

Η αφορμή για τη συγγραφή  του παρόντος άρθρου προέρχεται αρχικά από τη δημοσίευση εδώ του ονόματος του αγωνιστή Παρασκευά Παπαπέτρου, στις 19 Ιούνη του 2013 με τίτλο «Καραλής Γιανάκης». Το παραπάνω άρθρο είδε ο φίλος της σελίδας, Θανάσης Παπαπέτρου και μου ζήτησε να διερευνήσω το ρυθμό του τραγουδιού, «Καλάήσουν Μπουλούμπαση…». Ύστερα και από τη σύμφωνη γνώμη του λαογράφου Ηλία Τουτούνη, καταλήξαμε, ότι, το τραγούδι είναι πολύ πιθανόν να είναι της τάβλας.  Στη συνέχεια, ο κ. Θανάσης Παπαπέτρου μου προσκόμισε περισσότερα στοιχεία αλλά και το βιβλίο, «Το οικογενειακό δένδρο των Παπαπετραίων» συμπληρωμένο από έρευνα του ιδίου. Κάποια στοιχεία συνέλεξα επίσης από τον φίλο, Μιχαλάκη Παπαπέτρου και τη μητέρα του, τη θειά Πανάγιο ή Παγκαλίνα (Παναγούλια) από το Βαλτεσινίκο Αρκαδίας που όπως ισχυρίζονται, η καταγωγή των Παπαπετραίων προέρχεται από την Κοινότητα Κράψης Ιωαννίνων.  Ίσως ο γενάρχης Παπαπέτρου να λιποτάχτησε και αυτός από την αυλή του Αλή Πασά, στις αρχές του 1800 μαζί με πολλούς άλλους πολεμιστές που μετοίκισαν τότε στην Πελοπόννησο.                                                                                                
 Κώστας Παπαντωνόπουλος

Ο Παρασκευάς Παπαπέτρου γεννήθηκε στη Βάχλια Γορτυνίας το 1794 και ήταν γιός του ιερέας παπα-Πέτρου που τον αποκαλούσαν Τσαούση. Ο πατέρας του ήταν ένας πλούσιος Άρχοντας και Προεστός – Πρόκριτος της Γορτυνίας, που είχε μεγάλη επιρροή στην περιοχή του. Ο παπα- Πέτρος είχε δύο γιούς και δύο κόρες.  Τον Παρασκευά Τσαουσάκη, τον Γιώργη Κάρρη, την Βασιλική και την Μαρία.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε από τον Μαγουλιανίτη δάσκαλο Αγάπιο, στη συνέχεια εδιδάχθηκε από το Βυτιναίο Παρθένιο και από άλλους διδάσκοντες τότε τα ελληνικά γράμματα. Επειδή όμως ήταν από τη φύση του πολύ ζωηρός, ευερέθιστος και γενικά σκληρού χαρακτήρα και επειδή ο πατέρας του φοβούμενος την τιμωρία του από τις τουρκικές αρχές, αποφάσισε να τον στείλει στη Ρωσία. Εσυνιθίζετο τότε να φεύγουν πολλοί νέοι για να βρουν καλύτερη τύχη στη Ρωσία.