Γράφει, η Αλεξάνδρα Η. Νικολετοπούλου (Δικηγόρος)
Ο Ηλίας γεννήθηκε στο Αντρώνι το 1928, ήταν ο τέταρτος γιός του Διομήδη Νικολετόπουλου και της Αλεξάνδρας Γιαρμενίτη. Το 1961 παντρεύτηκε με την Διαμάντω, κόρη του Θάνου Τσαλαμιδά από το Σκιαδά και απέκτησαν στο Αντρώνι τρία παιδιά, την Αλεξάνδρα, τον Διομήδη και τον Θάνο.
Νέος, συνεταιρίστηκε με τον Λύσανδρο Παναγόπουλο (Μπουλουγούρη) και έφερε στο Αντρώνι, Λαναριστήριο, που λειτούργησε στην αποθήκη του Κάνταλου, πράγμα πρωτοπόρο για την εποχή του, καθώς γινόταν με μηχανική επεξεργασία το ξάσιμο του μαλλιού που χρησίμευε για νήμα στους αργαλειούς. Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του΄60, μετέφερε το Λαναριστήριο στο Πανόπουλο, όπου συνέχισε αυτή τη δραστηριότητα με νέες πιο σύγχρονες μηχανές. Παράλληλα ήταν αμπελουργός με αξιόλογα αμπέλια της οικογένειας, πάππου προς πάππου, στην Μποκούτα Κακοταρίου. Οινοποιός, με βαγένια εικοσάρια, δηλαδή το καθένα χωρούσε είκοσι βαρέλες κρασί, που είχαν φτιαχτεί μέσα στο υπόγειο κελάρι του σπιτιού στο Αντρώνι από εξαίρετους τεχνίτες ξυλουργούς. Ο ίδιος ήταν μάστορας του κρασιού και του τσίπουρου, τα έφτιαχνε με μεράκι τηρώντας πιστά κάθε λεπτομέρεια στη διαδικασία παρασκευής τους. Ιδιαίτερα για το τσίπουρο, «το έβγαζε» σε ειδικό χάλκινο, καζάνι απόσταξης με «καπάκι φυσούνα».
Ως πρόεδρος της κοινότητας Αντρωνίου, προσπάθησε να δώσει λύσεις σε προβλήματα του χωριού. Ασχολήθηκε με το Υδραγωγείο και με προσωπικές του ενέργειες έγινε ασφαλτόστρωση στο κεντρικό δρόμο, από την Αγία Παρασκευή μέχρι την πλατεία, όταν όλα τα γύρω μεμονωμένα χωριά είχαν χωματόδρομους. Συμμετείχε ενεργά στις δενδροφυτεύσεις που είχαν στόχο την συγκράτηση του σαθρού εδάφους, εκεί, που οι κατολισθήσεις στους γκρεμούς και στα ζωνάρια απειλούσαν κάποια σημεία του χωριού.
Η οικογένεια του Ηλία, μετακόμισε το 1972 από το Αντρώνι στο Πανόπουλο, όπου ο ίδιος και η σύζυγός του Διαμάντω, ασχολήθηκαν με το εμπόριο για τριάντα και πλέον χρόνια. Άνθρωπος της προσφοράς, δραστήριος με κοινωνικές ευαισθησίες, προσπαθούσε για το καλύτερο. Είχε πάντα ιδιαίτερη αγάπη προς το Αντρώνι, επισκεπτόταν το χωριό και απολάμβανε τις ατέλειωτες συζητήσεις με συγχωριανούς για παλιές ιστορίες και πρόσωπα. Πέθανε, ακμαίος σε ηλικία 76 ετών, στο Πανόπουλο το 2004.
Πατέρας του Ηλία, ήταν ο Διομήδης Νικολετόπουλος που γεννήθηκε στο Αντρώνι το έτος 1888 και ήταν γιός του Δημοσθένη Νικολετόπουλου (1855 -1919) και της Μαρίας Πανουτσοπούλου από το Κακοτάρι. Ο Διομήδης παντρεύτηκε με την Αλεξάνδρα, κόρη του Λεωνίδα Γιαρμενίτη από την Φολόη και απέκτησαν στο Αντρώνι έξι παιδιά, τον Δημοσθένη, Λεωνίδα ( Η.Π.Α.), Νίκο (παντρεμένο στις Η.Π.Α. με την Ειρήνη, κόρη του Κωνσταντίνου Θωμά, μετανάστη στην Αμερική από το Αντρώνι), Ηλία, παπα- Χρήστο και Κώστα. Ο Διομήδης πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους και πήρε μέρος στην προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων, όταν έφτασαν «είκοσι χιλιόμετρα έξω από την Σόφια της Βουλγαρίας», όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος. Με κλονισμένη υγεία, αφού είχε πάρει πέντε πνευμονίες και πλευρίτη στο μέτωπο, με τραύματα και εξουθενωμένος από τις κακουχίες του πολέμου, επέστρεψε στο Αντρώνι. Αργότερα έφυγε για πέντε χρόνια μετανάστης στην Αμερική, μέχρι το 1925. Η διαδρομή του, για τα δεδομένα της εποχής και του χωριού, ήταν ένας συνεχής αγώνας γεμάτος κινδύνους και εμπειρίες.
Με τον Γιώργη, τον αδελφό του, δούλευαν τον Μύλο Χρυσικού, τη Νεροτριβή και το Χάνι Χρυσικού, που είχαν από τον πατέρα τους Δημοσθένη, τον έλεγαν και «χρυσικό» και όλα αυτά βρίσκονταν κάτω στο ποτάμι, στην Παλιομποκοβίνα, της Αγίας Τριάδας.
Ο Διομήδης είχε και δύο αδελφές, την Κωνσταντίνα που παντρεύτηκε στο Σιμόπουλο τον Χαρίλαο Ρούσσο και την Γιαννούλα, που παντρεύτηκε στο Αντρώνι τον Χρύσανθο Παπαδόπουλο, πατέρα του παπα-Κοσμά και της Διονυσίας συζ. Ανδρέα Σίνου, δηλαδή αυτή, ήταν γιαγιά του Λύσανδρου Σίνου (κλαρίνο) και της Γιαννούλας Καζαμία.
Ο Διομήδης ήταν άνθρωπος έξυπνος, εργατικός και «γραμματισμένος» για την εποχή του. Είχε τελειώσει το Σκολαρχείο στη Δίβρη και δύο τάξεις του τότε Γυμνασίου στον Πύργο, με γνώση της Αγγλικής γλώσσας και με πολύ καλό γραπτό λόγο. Όποιος χωριανός δεν ήξερε γράμματα και ήθελε να γράψει κάποιο ιδιωτικό συμφωνητικό, ιδιωτικό περιουσιακό διανεμητήριο ή και γράμμα ακόμη, έβρισκε βοήθεια στον Διομήδη.
Η γυναίκα του, Αλεξάνδρα ήταν αξιοπρεπής, καλωσυνάτη και πολύ φιλόξενη. Οι παλιοί μιλούσαν για τα χρόνια (1945-1953) που έμενε στον Πύργο με τα παιδιά της στο Γυμνάσιο, ποτέ δεν αρνιόταν την φιλοξενία της σε Αντρωναίους, που ξέμεναν στον Πύργο, γιατί τότε οι συγκοινωνίες δεν ήταν καθόλου εύκολες.
Τα τελευταία τους χρόνια, ο Διομήδης και η Αλεξάνδρα έζησαν στο Πανόπουλο, πάντα μαζί με την οικογένεια του Ηλία. Ο Διομήδης έφυγε από τη ζωή το 1975 και η Αλεξάνδρα το 1980.
Προσωπογραφία της Έλλης Νικολετοπούλου - Κρίσπη έργο της Θάλειας Φλωρά - Καραβία στο Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών
Σημείωση. Τους Νικολετόπουλους τους έλεγαν «χρυσικούς» από τον πρώτο τους πρόγονο Κωνσταντίνο Νικολετόπουλο που ήρθε στο Αντρώνι από την Στεμνίτσα Γορτυνίας γύρω στα 1845 και ήταν αργυροχρυσοχόος. Παντρεύτηκε την Σταμάτα Κανελλοπούλου από το Αντρώνι και απέκτησαν πέντε παιδιά. Το πρώτο τους σπίτι ήταν στου Κλαπανάρη. Όταν ο Κωνσταντίνος πέθανε, η Σταμάτα, σαράντα ετών, έγινε «μυλωνού» για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Με την σειρά κατά ηλικία ήταν ο Αριστείδης (1949), έμπορος στο Αντρώνι, ο Νικίας στο Κούμανι, ο Δημοσθένης (1855-1919) στο Αντρώνι, ο Χρήστος(1858-1901), έμπορος στο Πύργο και ο μικρότερος Μεγακλής, γιατρός στο Δούκα.
Απόγονοι των Νικολετόπουλων, της ρίζας του Αντρωνίου, πέραν των άλλων, είναι κάποιες γνωστές γυνακείες προσωπικότητες. Η Ακριβή Νικολετοπούλου, κόρη του Νικόλα Νικολετόπουλου από το Αντρώνι και της Ελένης Κινινή από την Αμαλιάδα, ηρωίδα της Αντίστασης που βασανίστηκε και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1944. Γνωστή είναι και η Έλλη Νικολετοπούλου-Κρίσπη (1915-1974), κόρη του Γιάννη Νικολετόπουλου και της Κάκιας Δικαίου, από τις πρώτες γυναίκες, καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης η τραγουδίστρια Γιοβάνα, είναι εγγονή της Μαρίας Νικολετοπούλου από το Αντρώνι και του Βασίλη Στεριόπουλου από το Κούμανι.
Πηγή:www.antroni.gr
