Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

2018: Ευχές για Καλή και Δημιουργική Χρονιά.

Το Antroni.gr εύχεται σε εσάς και τις οικογένειες σας, Καλή Χρονιά γιομάτη Υγεία, Αγάπη, Αισιοδοξία, Ελπίδα, Όνειρα, Γαλήνη και Χαμόγελα. Να είστε όλες και όλοι καλά και ας ελπίσουμε να είμαστε και πάλι μαζί του χρόνου.

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Χρόνια πολλά στους Χρήστ(ε)ς είτε γράφονται με ι (γιώτα) είτε με η (ήτα)!

Η γραφή είναι της δασκάλας Ελένης Νικολετοπούλου
"Σγαρλίζοντας" κάποια παλιά έγγραφα από αρχεία του Δημοτικού Σχολείου Αντρωνίου, διαπιστώσαμε ότι σχεδόν όλοι οι παλιοί διδάσκαλοι του περασμένου αιώνα το όνομα Χρίστος, το έγραφαν με ι (γιώτα) και περισπωμένη φυσικά π.χ. Χρίστος Νικολετόπουλος, Χρίστος Μπαντούνας (Πλίθας) κλπ. Αντίθετα στα αρχεία των μητρώων (κοντά στην επανάσταση) παρατηρούμε ότι  γράφεται με η και περισπωμένη (μακρόν προ βραχέως). Επειδή με την ορθογραφία δεν τα πάμε και πολύ καλά, ψάξαμε λίγο το παραπάνω θέμα για να μην βγουν πάλι οι εξυπνάκηδες με τις λεξικο-γραμματικές παρατηρήσεις τους όπως με την λέξη «κρεμάγανε» που γράψαμε εδώ. Το όνομα Χρήστος είναι πολύ σπάνιο και στο χωριό μας ακόμη περισσότερο (μετριούνται στα δάκτυλα). Η έρευνα που έκανε ο Χάρης Φουνταλής, σε δείγμα 100.000 περίπου ατόμων το όνομα Χρήστος έρχεται στην 6η θέση σε απόσταση από τον 5ο και στην 17η στην γενική κατάταξη (μαζί με τα γυναικεία ονόματα).
Σύμφωνα με όσα βρήκαμε πρόκειται για δύο διαφορετικά ονόματα Χρίστος και Χρήστος, για δύο ομόηχες λέξεις, που, συχνά, συγχέονται. 

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

«ΗΛΕΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ – ΗΛΕΙΑΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ 18»

Όπως κάθε Δεκέμβριο, τα τελευταία 16 χρόνια, έτσι και φέτος είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας με την έκδοση του νέου τόμου της «ΗΛΕΙΑΚΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ – ΗΛΕΙΑΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ 18», που καλύπτει ολόκληρο τον γεωγραφικό χώρο της Ηλείας. Ογκώδης και ο φετινός τόμος, με 496 σελίδες, περιέχει θέματα που ποικίλουν σε τρόπο ώστε να ενδιαφέρουν κάθε Ηλείο και όχι μόνο. Ο αναγνώστης μπορεί να βρει κείμενα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, αλλά και ιστορικά, εκκλησιαστικά, λαογραφικά, λογοτεχνικά και μας ενημερώνει για την πρόσφατη βιβλιοπαραγωγή των Ηλείων συγγραφέων, που θα του κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον. Τα κείμενα αποπνέουν άρωμα Ηλείας και είναι γραμμένα από 68 εκλεκτούς εκπροσώπους της Ηλειακής διανόησης. 
Ξεκινώντας από το εξώφυλλο που το κοσμεί η θεά Αθηνά, από μετόπη του ναού του Δία και το οπισθόφυλλο ένα χάλκινο χυτό αγαλμάτιο Σφίγγας, έργο του 6ου π.Χ. αιώνα (και τα δύο από το αρχείο της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ηλείας), όπως κάθε χρόνο την έκδοσή μας τιμούν με κείμενά τους ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Γερμανός και οι Διευθύντριες της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ηλείας κα Ερωφίλη Κόλια και Αχαΐας κα Αναστασία Κουμούση καθώς και καταξιωμένοι αρχαιολόγοι των ανωτέρω Εφορειών.
Ακολουθούν 24 κείμενα διαφόρων περιόδων της Ηλειακής ιστορίας, 5 εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος, 4 λαογραφικού, 11 ποιήματα, 15 διηγήματα, θεατρικά κ.ά. με την έκδοση να κλείνει η βιβλιογραφική παραγωγή του 2017 και η μνημόνευση των αείμνηστων λογοτεχνών που με τη γραφίδα τους συνέβαλαν στην πρόοδο των γραμμάτων.
Αναλυτικά τα περιεχόμενα του τόμου αυτού, αλλά και ΟΛΩΝ των τόμων της «ΗΛΕΙΑΚΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ – ΗΛΕΙΑΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ» (2003-2018)

Μαρία Παναγοπούλου 1925-2017

Έφυγε χθες Παρασκευή 15.12.2017 η Μαρία Παναγοπούλου (χήρα Νικολάου) που γεννήθηκε πριν 92 χρόνια.
Η κηδεία της θα γίνει σήμερα στις 14.00 στο Αντρώνι.
Στα παιδιά της Γιάννη, Στασίνα, Γεωργία και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.
Ευχαριστούμε για την ενημέρωση τον φίλο της σελίδας Γιώργο Μαρκόπουλο.
Argyrios Kotsalis
Argyrios Kotsalis Ηταν μια καλοσυνατη αξια γυναικα! Παντα με τον καλο τον λογο! ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ!!!!
Kalliopi Kostopoulou
Kalliopi Kostopoulou Του πατερα μου την ηλικια ! Καλο παραδεισο
Ιωαννα Παπαντωνη
Ιωαννα Παπαντωνη Καλο ταξιδι!
Antonia Kostopoulos-Fanos
Antonia Kostopoulos-Fanos Καλό παράδεισο θεία . Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια !!!

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

Αθανάσιος Αβραμόπουλος 1948-2017

Έφυγε στις 6.12.2017 ο Θανάσης Αβραμόπουλος του Αργυρίου (Καφύρα) και της Σταυρούλας που γεννήθηκε πριν 69 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι από τον Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελιστρίας στην Πάτρα.
Στην σύζυγό του Μάρια, στον γιο του Αργύρη, στην κόρη του Θεανώ και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Η απώλεια του αγαπητού φίλου και συμπατριώτη Θανάση Αβραμόπουλου, αφήνει φτωχότερο το Αντρώνι και όλους εμάς που συναναστραφήκαμε μαζί του.
Διαβάζουμε και συμφωνούμε, ότι, υπήρξε υπόδειγμα αδέκαστου υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος με ακεραιότητα χαρακτήρος, ήθος, ευθυκρισία και αξιοπρέπεια, ενεργός πολίτης με δημοκρατικές αρχές οράματα και ιδανικά.
Με την αγαπημένη του σύζυγο Μάρια το γένος Γιαβάση, άλλοτε προϊσταμένη της Επιθεώρησης Εργασίας, απέκτησε δυο παιδιά, τον Αργύρη, δικηγόρο Πατρών και τη Θεανώ οικονομική Σύμβουλο. Ευτύχησε δε να καμαρώσει και εγγονούς.
Ο Θανάσης ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος, πρώην διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος στην Πάτρα και όπως μας είχε εκμυστηρευτεί θα μπορούσε να φτάσει ακόμη πιο ψηλά αλλά ήταν ταπεινός, χαμηλών τόνων και δεν επεδίωκε θώκους και αξιώματα. 
Για το Αντρώνι, εργάστηκε πολύ σκληρά μέσα από το σύλλογο της Αθήνας όπου τον έφτασε τότε στα ανώτερα δυνατά επίπεδα με κοινωνική προσφορά και πλούσιο έργο. Ιδρυτικό μέλος του συλλόγου το 1966, (μαθητής ακόμη) μαζί με τον Δημήτρη Χρυσανθόπουλο (Πρίμη), τον Νίκο Λαμπαδά, τον Θεοδωράκη Ζαχαρόπουλου, τον Γιώργη Αβράμη του Στάθη και άλλους.Την ίδια περίοδο είχε γράψει ένα ιστορικό για το Αντρώνι που το χρησιμοποιήσαμε ως «μπούσουλα» στα πρώτα γραπτά μας. Αργότερα είχε το περίσσιο  θάρρος να βγει μπροστάρης και να πει αλήθειες μέσα από άρθρο του σε εφημερίδα «κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου» για την μάστιγα των ναρκωτικών που ταλάνιζε τότε το χωριό μας. 
Θα ήταν παράλειψη μας να μην αναφέρουμε ότι η ταπεινότητά του δεν μας ενθάρρυνε να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω δημοσίευμα ούτε να του αφιερώσουμε εδώ το βιογραφικό του. Αντίθετα ενεθάρρυνε πάντα την δική μας προσπάθεια είτε δημόσια είτε κατ’ ιδίαν.
Κώστας Παπαντωνόπουλος.
.

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Τα σόγια των Αντρωναίων από την επανάσταση και δώθε.

Γνωρίζουμε ότι με κάθε απώλεια συμπατριώτη μας, κλείνει ένα σημαντικό βιβλίο που αφορά την ιστορία του χωριού μας. Ήταν απ’ την αρχή στα σχέδιά μας να ασχοληθούμε, με τους ανθρώπους που πέρασαν από το Αντρώνι και να καταγράψουμε αυτούς που έπαιξαν κάποιο ρόλο στην εξέλιξη της περιοχής. Για διάφορους λόγους όμως, αναβάλλαμε ή αν θέλετε διστάζαμε να αγγίξουμε. «Έφτασε ο κόμπος στο χτένι» και όσο το παραπάνω θέμα το μεταθέτουμε, χάνονται πολύτιμα στοιχεία της ερευνάς μας.
Συνήθως τέτοιες εργασίες, δηλαδή εμβάθυνσης της έρευνας σε σόγια είναι ελάχιστες και όσες έγιναν στέκονται κυρίως με μια απλή αναφορά στο κάθε πρόσωπο.
Εμείς εδώ, φιλοδοξούμε σε κάτι περισσότερο πιο πρωτότυπο, δηλαδή να εμβαθύνουμε την έρευνα σε κάθε σόι σε κάθε άνθρωπο που πέρασε από δω με περισσότερα στοιχεία.
Είναι θεμιτό να θεωρούμε το δικό μας το σόι ανώτερο με αρετές και προτερήματα, γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε ώστε αυτή η έρευνα να είναι αληθινή και αντικειμενική ώστε να μην λιβανίσουμε κανέναν. Είμαστε λένε, «αλλουνού παπά ευαγγέλιο». Δεν το βάζουμε κάτω και θα συνεχίσουμε έτσι ως το τέλος.

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Τα παιδιά του πολέμου 1940-41

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου οι σειρήνες του πολέμου δεν ακούγονταν, δεν έφταναν οι ήχοι στα χωριά μας. Η πρώτη είδηση ήλθε από ένα ραδιόφωνο που υπήρχε στο ψηλό σπίτι του Νικολετόπουλου και στην συνέχεια από την καμπάνα που χτυπούσε χαρμόσυνα. Παράτησαν όλοι οι χωριανοί τις δουλειές τους και έτρεξαν με ενθουσιασμό να ετοιμαστούν για την επιστράτευση.
Τα παιδιά με το χαμόγελο στα χείλη, με ενθουσιασμό, περηφάνια και λεβεντιά βιάζονταν να φτάσουν στο μέτωπο. Από το χωριό μας έφυγαν για τα βουνά της Ηπείρου και τα οχηρά Ρούπελ, εκατό περίπου νοματαίοι.
Στα μετόπισθεν έμειναν οι γυναίκες που συνέβαλαν καθοριστικά στην εποποιία του μετώπου και στην επιβίωση των παιδιών τους. Στα χωριά μας δεν υπήρχε ο φόβος του βομβαρδισμού ή της συσκότισης όπως ήταν στις πόλεις. Η Πάτρα που βομβαρδίστηκε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, θρήνησε πενήντα αμάχους. Ακολούθησαν οι βομβαρδισμοί με εκατοντάδες νεκρούς και μεγάλες καταστροφές και σε άλλες μεγάλες πόλεις.
Στα οχυρά, έμειναν και πολέμησαν με ανδρεία έξι Αντρωναίοι: Ο Γιώργης Κατσαντώνης, ο Διονύσης Παπαντώνης, ο Αργύρης Αβραμόπουλος, ο Θοδωρής Μπαντούνας και δύο αδέλφια Ζηραίοι (του Σον) που ο ένας έπεσε ως ήρωας στον τετραήμερο αγώνα της ένδοξης μάχης.
Οι Ιταλοί με το που έφτασαν στο χωριό μας χτύπησαν την καμπάνα και μάζεψαν όλο τον κόσμο στην πλατεία. Κρατούσαν μια κατάσταση (λίστα) την οποία είχε συντάξει κάποιος δικός μας ρουφιάνος. Αυτή η κατάρα δεν λείπει και από τις μικρές κοινωνίες, τον οποίο δεν γνωρίζουμε για να τον «στολίσουμε» δεόντως.
Ήθελαν τότε οι Ιταλοί να μαζέψουν όλα τα όπλα που υπήρχαν στο χωριό. Φώναζαν το όνομα από την κατάσταση που κρατούσε ο διερμηνέας και έλεγαν στον κάθε έναν «φέρε το όπλο» αφού παράλληλα τον χτυπούσαν με το κοντομπάστουνο όπου τον έβρισκαν.
Ανατριχιαστική είναι η ιστορία από τα δύο παιδιά του Καλιγάρη. Τα αδέλφια Νικόλαος (Τσαπής) και ο Θύμιος Καννελακόπουλος εκτός από το πολύ ξύλο που τους έριξαν, έμειναν κρεμασμένοι από το πάτερο για 24 ώρες (απέναντι από το καφενείο του Τρικόκη), προκειμένου να παραδώσουν ένα πολυβόλο το οποίο όμως δεν είχαν.
Αφηγούνται οι συγχωριανοί μας ότι τους έπαιρναν ότι ζωντανό είχαν, φαγητά ακόμα και τα άρβυλα που φορούσαν.
Ο παππούς μου ο γερο-Πλίεγκας όταν είδε αυτό που γινόταν στην πλατεία, έφυγε πίσω-πίσω από τον κήπο του Δρούβα, εξαφανίστηκε στο ρέμα αλλά δεν τόλμησε κανένας να τον προδώσει. Ο ίδιος, μετά την λήξει του πολέμου, κράτησε στο χωριό έναν νεαρό Ιταλό για να τον σώσει.
Οι Γερμανοί δεν εγκαταστάθηκαν στο χωριό μας. Πέρασαν 2-3 φορές για να σπείρουν τον φόβο και τον τρόμο. Συγκέντρωναν τους ανθρώπους στην πλατεία για να τους κατατρομοκρατήσουν και στη συνέχεια έφευγαν.
Γύρισαν όμως (μετά το 2010) και μας μετέτρεψαν σε γερμανική οικονομική επαρχία όπου εφτά χρόνια τώρα, ζούμε ξανά την γερμανική Κατοχή και την μπότα τους να πιέζει το λαιμό μας. Η μπότα του γερμανικού ευρώ επιβάλει την έναρξη του αντικατοχικού αγώνα που θα μπορούσε να εκφραστεί μέσα από μια μετωπική σύγκρουση του λαού που θα ζητάει τη λύτρωση από την οικονομική κατοχή με ένα νέο «ΟΧΙ».
Παιδιά (αγόρια) που γεννήθηκαν στο Αντρώνι το 1940-41

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Ξύπνα, καημένη Αναστασιά...


Το βλέπεις κείνο το βουνό πούνε ψηλά από τ' άλλα,
εκεί 'ναι πύργος γυάλινος με κρυσταλλένια τζάμια,
μέσα κοιμάται μία ξανθιά, μίας χήρας θυγατέρα,
πως νάταν να την ξύπναγα να της το πω φοβάμαι,
Ξύπνα, καημένη Αναστασιά, αμάν καημένη Αναστασιά!

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΒΡΑΜΗΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ (1954-1985) ΜΠΑΡΜΠΟΤΑ


Πέρασαν μπόλικα χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή, ένας παλιόφιλος και συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο της Δίβρης, ο Διονύσης Αβράμης του Στεφανή και της Νικούλας, από την Μπαρμπότα. Λένε, ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν σταματήσουν να τους σκέφτονται...
Τον Διονύση τον φέρνω ταχτικά στις σκέψεις μου, μιλάω γι’ αυτόν όταν βρεθώ με συμμαθητές ή όταν συναντήσω συμπατριώτες του από τη Μπαρμπότα. Έτσι βρήκα και τη φωτογραφία του από την αείμνηστη φίλη, την Φώνη του Λυκοτόμαρου.
Από νωρίς φαινόταν ότι ο Διονύσης ήταν πολύ έξυπνο και ανήσυχο πνεύμα, ήταν εμφανές το μεγάλο ενδιαφέρον και ο ζήλος του για την τεχνολογία. Έζησα από κοντά την αγωνία του όταν πειραματιζόταν ν´ ανάψει λαμπτήρες με την κίνηση του νερού στο χωριό του.
Κατόπιν, οι δρόμοι μας χώρισαν, αραίωσαν οι συναντήσεις μας, αλλά δεν σταματήσαμε ποτέ να βλεπόμαστε. Μία από τις τελευταίες φορές που βρεθήκαμε, ήταν σε εκδρομή με τους συμμαθητές, μια Πρωτομαγιά στη Σαλαμίνα.
Πατέρας του Διονύση ήταν ο Στεφανής Αβράμης. Ο Στεφανής ήταν ιδιόρρυθμος άνθρωπος, με γνώσεις, καλοσυνάτος, ενεργός πολίτης, όπως μου εξιστόρησε μια καλή φίλη από την περιοχή. Καμάρωνε σαν «γύφτικο σκεπάρνι» και οι μισές κουβέντες του ήταν για τον Διονύση.

ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ Ο ΝΙΚΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Κ' ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Είναι φιλάνθρωπος ο Νίκος Μπαντούνας;


O κ. Νικόλαος Μπαντούνας επιδίδει δωρεά του για το υπερσύγχρονο χειρουργείο στον κ. Simon Woods, ιατρικό διευθυντή του Cabrini. Φώτο Κώστας Ντεβές
Ο Νίκος Μπαντούνας του Χρήστου (Πλίθα)  και της Κωνσταντίνας γεννήθηκε το 1936 στο Αντρώνι. Το παρατσούκλι του ήταν Μάστορης ή Κουραδάς. Έφτασε στην Νέα Υόρκη το 1956 με υποτροφία για το Πανεπιστήμιο Κολόμπια. Πολιτεύτηκε εκεί και τελευταία βρίσκεται ως επιχειρηματίας στη Μελβούρνη.
Φέρνουμε το θέμα στην επικαιρότητα διότι το περασμένο καλοκαίρι, στο Αντρώνι, έγινε μια συζήτηση για τις δραστηριότητες του Νίκου. Υποστηρίζαμε εμείς αυτά που είχαμε διαβάσει, ότι ο Νίκος Μπαντούνας δίνει χρήματα και κάνει δωρεές για υπερσύγχρονες μονάδες υγείας στην Αυστραλία και άλλες... για παιδιά στην Αφρική.
Δεν θα σχολιάσουμε την συζήτηση στην πλατεία και το βιογραφικό του Νίκου τώρα, θα τα αφήσουμε για άλλη στιγμή.
Είχαμε κάνει πέρυσι κάποια προσπάθεια (μέσω τρίτου) να έλθουμε σε επαφή μαζί του. Θέλαμε να του υπενθυμίσουμε ότι το χωριό του, έχει περισσότερες ανάγκες από την πλούσια Αυστραλία.
Γνωρίζουμε βέβαια, ότι θα υπάρχουν μικρές ή μεγάλες πικρίες αλλά οι φιλοσοφημένοι και μεγαλόψυχοι άνθρωποι αυτά τα ξεπερνούν, τα αφήνουν πίσω και προχωρούν μπροστά.
Κώστας Παπαντωνόπουλος

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

"Δεν θέλω 'γώ να αγιάσω…!"


«Δεν θέλω ‘γω παράδεισο…» λέει ο λαϊκός μελωδός, πηγαίνετε εσείς.
Θέλω τα σέα μου και τα μέα μου και ύστερα βουρ για κόλαση.

Ένα ξεχασμένο παλιό δημοτικό τραγούδι σε σκοπό βαρύ τσάμικου έως αμανέ που το άκουγα στο πανηγύρι στο χωριό μου όταν ήμουν ακόμη τσορομπίλι.
Το χόρευαν άνθρωποι τσίφτες, μερακλήδες που τους άρεσαν τα όμορφα και τα ωραία όπως η χορεύτρια του πάλκου με το βαθύ ντεκολτέ, την κοντή φούστα και τις ζαρτιέρες. Η τραγουδιάρα, γυναίκα-αντικείμενο του πόθου, της ηδονής και της ανδρικής φαντασίωσης που με το λίκνισμά της, ξεσήκωνε όλο τον ανδρικό πληθυσμό.  Μπροστά στον φλεγόμενο πόθο για το θηλυκό, ο άνδρας δεν υπολόγιζε τίποτα. Ξέχναγε σύντροφο, αμαρτίες, θρησκείες, συνέπειες και αποζητούσε μόνο την ακολασία. Ο μόνος σκοπός του ήταν να σφιχταγκαλιάσει το κορμάκι της αμαρτωλής χορεύτριας.
«Μον’ θέλω το κορμάκι σου να το σφιχταγκαλιάσω…»
Δικαιολογούσε με τον στοίχο τα αμαρτωλά θαύματά του, ότι η ζωή είναι πρόσκαιρη.
«Γιατί και ‘γω να μην χαρώ τα μάτια μου πριν κλείσω...»
Σε μια άλλη εκτέλεση συμπληρώνει: « …και θα ‘ρθω στη μανούλα σου το χέρι της να πιάσω…»
Προσοχή στο βίντεο, δεν είναι για «καθώς πρέπει».  Για να μην σας το κοτσάρουμε ξερό, βάλαμε μέσα τα όργανα του διαβόλου, τους αγγέλους της κόλασης.
 Το τραγούδι θέλει να τονίσει μια από τις αδυναμίες των ανδρών που τους φέρνει κοντά στον νοητό κύκλο της ζωής, τους κάνει δηλαδή να πατάνε στην γραμμή του και κάποιες φορές να βγαίνουν και παρά έξω.
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Πηγή

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Γεώργιος Πανούτσος (Κεφάλας) 1928-2014

Έφυγε σήμερα Σάββατο 16.09.2017 ο Γεώργιος Πανούτσος του Άγγελου και της Όλγας που γεννήθηκε πριν 89 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο το πρωί στην γενέτειρά του
Στην σύζυγό του Καλλιόπη ,στα παιδιά του Φώτη, Δημήτρη, Αγγελική και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.
Ο μπάρμπα Γιώργης, ήταν ένας πράος άνθρωπος, οικογενειάρχης που ενδιαφερόταν πολύ για την πρόοδο του χωριό του. Τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια εκτελούσε χρέη ψάλτη στην εκκλησία.
Όταν κατάλαβε ότι ασχολούμαι με την ιστορία του τόπου έσπευσε και μου εμπιστεύτηκε κάποια από τα σκίτσα που είχε ζωγραφίσει ο Βασιλάκης Σίνος.
Προέρχεται από πολυμελή οικογένεια 10 αδελφών (6 κορίτσια και 4 αγόρια). Καλλιόπη (πέθανε το1943), Νικολίτσα (παντρεύτηκε στο Κούμανι), Κατίνα (Θεσσαλονίκη), μετά ένα παιδί Βασίλης (πέθανε), Τασία, Βασίλω, Γιάννης, η Αργύρω (έφυγε το 2013) την οποία έχουμε καταγράψει στην Αθήναο και ο μπάρμπα Βασίλης (πέθανε το 2014).
Ο πατέρας του πέθανε το 1960, 73 ετών και η μητέρα του το 1989, 100 ετών. Η μάνα του ήταν από τους Κουρτογιανναίος (Κότσαλη). Με το Λεωνίδη, το Χρήστο του Κουρτόγιαννη ήταν πρώτα ξαδέλφια.
Τα αείμνηστα αδέλφια του εδώ:
Αργύρω Πανούτσου – Παπαδάτου 1934-2013 (του Αγγελάκη και της Όλγας), σύζυγος του Αριστείδη Παπαδάτου, που γεννήθηκε στο Αντρώνι.
Βασίλειος Πανούτσος (Σπανός) 1931-2014 (του Αγγελάκη και της Όλγας), που γεννήθηκε στο Αντρώνι.

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

ΓΙΑΡΜΕΝΑ: ΧΟΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ 2017


15 Αύγουστο στη Γιάρμενα με αγαπημένους φίλους, στο χορό του συλλόγου.
Πρώτο τραπέζι η αφεντιά μου, ο Τουτούνης με την παρέα του, ο Ανδρέας Χρονόπουλος, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Ταμπουρόγιαννης, ο ξάδελφος Νίκος Σκέτζης και παραδίπλα ο παλιόφιλος "σήμα κατατεθέν" της Γιάρμενας, Ανδρέας Κυριακόπουλος.
Ήταν μια μουσική εκδήλωση με το παραδοσιακό συγκρότημα Δαλιάνη που αν και πήγε κουτσουρεμένο (χωρίς την Σταυρούλα) έδωσε ότι μπορούσε όπως θα δείτε στις φωτογραφίες και στα στιγμιότυπα που καταγράψαμε.
Τα παιδιά του τοπικού συλλόγου ήταν πρόθυμα  να εξυπηρετήσουν τους χωριανούς τους αλλά και τους επισκέπτες όπου η βραδιά κύλισε γιομάτο ωραίες στιγμές και πολύ κέφι.  
Την εκδήλωση, ενίσχυσαν με την παρουσία τους οι γείτονες Κουμαναίοι αλλά και διάσπαρτα, άνθρωποι από όλα τα γειτονικά χωριά με αποτέλεσμα η ανακαινισμένη πλατεία τους να γεμίσει σχεδόν όλη από κόσμο.
Οι σύλλογοι των χωριών μας παρ’ όλη την οικονομική κρίση, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες και δεν διστάζουν να οργανώνουν μεγάλες εκδηλώσεις με επιτυχία. 
Κώστας Παπαντωνόπουλος
www.antroni.gr

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Παναγιώτης Χ. Σίνος (1940-2017) Ιατρός

Έφυγε σήμερα Σάββατο 9.09.2017 ο Παναγιώτης Σίνος του Χραλάμπους και της Μαρίας που γεννήθηκε πριν 77 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο 17.00 στις Κυδωνιές του Δήμου Ερυμάνθου Αχαΐας.
Στην σύζυγό του Αικατερίνη, στα παιδιά του Χαράλαμπο και Γεώργιο, στον αδελφό του Κώστα και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Παναγιώτης ήταν γιατρός παθολόγος. Υπηρέτησε το αγροτικό του στην Δίβρη αποκτώντας έτσι ισχυρούς δεσμούς με την πλέον Ορεινή Ηλεία. Κατόπιν διορίστηκε στο υπουργείο υγείας όπου υπηρέτησε όλα του τα χρόνια στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας της Πάτρας.
Με τον Παναγιώτη με συνέδεαν ισχυροί δεσμοί από τα νεανικά μου χρόνια όπου ως σπουδαστής και στην συνέχεια ως φοιτητής, διάβαζε στο σπίτι μου. Στην εφηβεία μου και ύστερα, ήταν πλησίον μου στο ψαλτήρι του Αγίου Κωνσταντίνου όπου έκτοτε ο Παναγιώτης το υπηρέτησε μέχρι τέλους.
Κώστας Παπαντωνόπουλος

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΩΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ;

Άρθρο του Ηλία Τουτούνη συγγραφέα-λαογράφου
Η αγοροπωλησία ενός υποζυγίου (αλόγου, γαϊδουριού ή μουλαριού), μέχρι το προτελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα, απαιτούσε ειδικές εμπορικές ικανότητες, γνώσεις, εμπειρία, και πειθώ (παζάρεμα), ώστε οι εμπλεκόμενοι να μην παρασυρθούν σε λάθος αγορά ζώου, χάριν της εξωτερικής εμφάνισης. Γι’ αυτό οι εμπλεκόμενοι και κυρίως οι αγοραστές, έπρεπε να γνωρίζουν μερικά βασικά χαρακτηριστικά όσον αφορά την ηλικία, τα τερτίπια (ελαττώματα), την υπακοή και τις ασθένειες του εκάστοτε ζώου. Λίγο πολύ οι αγοραστές, οι πωλητές και κυρίως οι τσαμπάσηδες, γνώριζαν τα περισσότερα εξ αυτών, εξετάζοντας προσεκτικά το εκάστοτε ζώο. Το πιο δύσκολο ήταν να ανακαλύψουν την ηλικία του ζώου και κυρίως του αλόγου που ήταν το κυρίαρχο ζώο για σχεδόν όλες τις ανάγκες της υπαίθρου.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΝΤΡΩΝΙ: ΧΟΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ 2017

Ύστερα από ένα χρόνο μεγάλης περιπέτειας, βρεθήκαμε πάλι και "τούτο το καλοκαιράκι" στο Αντρώνι που ήταν πλούσιο σε γλέντια, τραγούδια και δημιουργικές εκδηλώσεις από τον σύλλογο του Χωριού.
 Η διασκέδαση ξεκίνησε από την επιτυχημένη διοργάνωση του Βάιου στις 26 του Ιούλη στο πανηγύρι και στη συνέχεια στις 11 Αυγούστου η ετήσια εκδήλωση του συλλόγου με λαϊκή και δημοτική ορχήστρα, την οποία καταγράψαμε και σας την παρουσιάζουμε εδώ. Εντύπωση μας έκανε το πρωτοεμφανιζόμενο χορευτικό του χωριού μας που εισέπραξε άφθονα χειροκροτήματα αλλά και ενθουσιώδεις κριτικές.
Όπως κάθε χρόνο ο σύλλογος συνεχίζει το δημιουργικό του έργο με διάφορα δρώμενα. Αρχικά, τα μέλη του συλλόγου και οι νέοι φρόντισαν για την καθαριότητα του χωριού.  Στη συνέχεια στο πέτρινο θεατράκι έγινε παράσταση καραγκιόζη, αστροφεγγιά στην Αγία Παρασκευή όπου με τηλεσκόπια οι νέοι μας παρατηρούσαν τον ουρανό, έκθεση ζωγραφικής στο σχολείο, θεατρική παράσταση, αθλοπαιδιές από τα τσορομπίλια στο γήπεδο ποδοσφαίρου, διαγωνισμός τριπόντων στο γήπεδο μπάσκετ, τουρνουά πινγκ -πονγκ,  διαγωνισμός δηλωτής στου Μπίκου, τραγούδια καραόκε στο θεατράκι που αντιλαλούσαν στη ρεματιά και τέλος το πανελλήνιο πέρασμα στο Φαράγγι Αντρωνίου με μεγάλη συμμετοχή από κόσμο.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν οι καντάδες στις γειτονιές του χωριού και οι μικρές παρέες με τα όργανα και τα τραγούδια στην πλατεία.
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Πηγή:http://antroni.gr/index.php/8-frontpage/1496-antroni-xoros-syllogou-2017

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ ΟΙ ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ

Γράφει ο Ηλίας Τουτούνης
 Τα σκιάχτρα, είναι πρόχειρα και άτεχνα ανθρώπινα ομοιώματα, κατασκευασμένα από διάφορα υλικά και ενδεδυμένα με ρούχα ανθρώπων, που παριστάνουν τον άνθρωπο κυρίως σε σταθερή στάση, με ανοικτά τα χέρια.
Αυτά χρησιμοποιούνται δια τον εκφοβισμό των αγρίων ζώων και των πτηνών, τα οποία εισβάλουν στις καλλιέργειες, στους στάβλους, στα κοτέτσια και πολλές φορές στις αυλές των χωρικών. Μετά από την κατασκευή τους τοποθετούνται στους ανάλογους και επιλεγμένους χώρους και συμβάλλουν στην απέλπιδα προσπάθεια των ανθρώπων, για καλή σοδειά, από την επιδρομή των επιζήμιων αγρίων πτηνών και προφύλαξη των μικρόσωμων οικόσιτων ζώων και πουλερικών, από άγρια σαρκοβόρα πτηνά και ζώα.
Τοποθετημένα με πλήρη γνώση και επιμέλεια, ως άγρυπνοι φρουροί, στέκουν σ’ επιλεγμένα σημεία χωραφιού ή του στάβλου, παράξενες φιγούρες, είναι το φόβητρο κάθε ιπτάμενου ή επίγειου εισβολέα που επιβουλεύεται τον καρπό της σποράς, τη νέα βλάστηση, τον ανθό του δέντρου, και το απαραίτητο κρέας και αυγά οικόσιτων πτηνών και πολλές φορές των μικρόσωμων ζώων.
Άψογοι και αγόγγυστοι συνεργάτες και βοηθοί στην δούλεψη των ανθρώπων της υπαίθρου. Στηριγμένα σε πασσάλους ή στους φράχτες των χωραφιών και όπου αλλού βολεύει, τα σκιάχτρα, ένα άψυχο σώμα από διάφορα υλικά και παραγεμισμένο με άχυρο, πριονίδι, σανό, κουρέλια, με φύλλα δένδρων, με νάιλον και με στητό παράστημα ως άγρυπνοι φρουροί «παντός καιρού», υπερασπίζονται σθεναρά το μόχθο αυτών που τα κατασκεύασαν και τα τίμησαν με την επιλογή τους.
Ντυμένα με παλιά αποφόρια σκουτιά, κουρέλια παλιοπάπουτσα και καπέλα παριστάνουν τις «μπαμπούλες» στα σπουργίτια, ή σ’ άλλα μεγαλύτερα πουλιά, στις αλεπούδες, στα κουνάβια, στους ασβούς, στα τσακάλια και στους λύκους.
Ξεχωριστή κατηγορία σκιάχτρων αποτελούν αυτά που βρίσκονται σε μικρές κτηνοτροφικές μονάδες (μαντριά), στα κοτέτσια στις παρυφές, ή και έξω από τα χωριά. Συνήθως στους χώρους αυτούς υπάρχουν και κοτέτσια με πουλερικά, τα οποία δέχονται τις ανελέητες επιθέσεις από τα πιο άτιμα και πονηρά πουλιά, όπως χαρακτηρίζουν οι ντόπιοι χωρικοί τις καρακάξες. Αυτά τα παμπόνηρα πουλιά, επιτίθενται και καταστρέφουν τρώγοντας αυγά, και μικρά πουλιά προκαλώντας, ταυτόχρονα, μεγάλη αναστάτωση στο κοτέτσι και ζημιά στο κοπάδι.

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

ΜΑΡΚΟΣ ΝΤΑΡΑΣ «Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ»

Γύρω στα 1730 με 1740 η κλεφτουριά του Μοριά είχε φουντώσει για τα καλά. Ο Δήμος Μπότσικας Κολοκοτρώνης, ένας τρανός και δυνατός κλέφτης, ήλθε σ’ επαφή και μ’ άλλους αρχηγούς των κλεφτών του Μοριά, όπως με τον Μήτρο Περίβολο από τα Καλάβρυτα, τον Δημήτρη Πυθιμούντα, από την Κυπαρισσία, τον Μαντά από την Πάτρα και με τον περιβόητο Ντρέ* Μάρκο Ντάρα από τα Σουλιμοχώρια. Υποστηριζόμενοι και υποθαλπόμενοι από τους προεστούς και από τον κλήρο, κατόρθωσαν να περιφέρονται άφοβα με δικά τους μπαϊράκια στα βουνά, προκαλώντας τον τρόμο στους Τούρκους. Η κατάσταση έφθασε να γίνει τόσο ανυπόφορη για την διοίκηση, που αποφάσισε τέλος, να τσακίσει τους κλέφτες. Ότι δεν κατάφερε να τα κάνει με την δύναμη, μπόρεσε με την προδοσία.

Ένας από αυτούς ήταν και ο σκληροτράχηλος και αδούλωτος ο Μάρκος Ντάρας. Το σώμα του διέθετε 300 ενόπλους και η δράση του επεκτάθηκε στη Μεσσηνία και την Αρκαδία, αμφισβητώντας την τουρκική κυριαρχία στην περιοχή.

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

43 Χρόνια Κατοχής, το υποβρύχιο ‘‘Γλαύκος’’ και τα F-4 που δεν πήγαν ποτέ στην Κύπρο

43 χρόνια από  την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο



43 χρόνια από  την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν παράνομα στην Κύπρο, σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν, εκτόπισαν και συνεχίζουν να κατέχουν με τη βία το 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.
43 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η οποία ακολούθησε την “προδοσία” του αμερικανο-καθοδηγούμενου πραξικοπήματος της ελληνικής Χούντας που ανέτρεψε τη νόμιμη Κυπριακή κυβέρνηση του Μακαρίου, τον οποίο η Δύση αποκαλούσε “Κάστρο της Μεσογείου” για την αδέσμευτη τότε, εξωτερική πολιτική του.

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Χαρτογράφησαν το Αμαρκιανό σπήλαιο, Μπακολίτσας και Καρούτσος

Τα αποτελέσματα της έρευνας θα σταλούν στην Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας Σπηλαιολογίας του ΥΠ.ΠΟ.
Ύστερα από την ανακοίνωση του δελτίο τύπου (18 Μαΐου 2017) από τον Σύλλογο Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ερυμάνθου-Φολόης ο «Ωλονός»,
επικοινώνησε μαζί μου ο βιολόγος Κωνσταντίνος Μπακολίτσας και μου ζήτησε να βοηθήσω ώστε να επισκεφθεί το Αμαρκιανό σπήλαιο με σκοπό να μελετήσει την αξιοποίησή του με τον συνεργάτη του σπηλαιολόγο Παναγιώτη Καρούτσο. Τον έφερα σε επαφή με τον δικό μας, τον Ανέστη Αδαμόπουλο από την Κέρτιζα όπου προθυμοποιήθηκε αμέσως να βοηθήσει.
Ύστερα από κάποια αναβολή λόγω κακοκαιρίας η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 8.07.2017
Σκοπός της επίσκεψής τους ήταν να χαρτογραφήσουν το σπήλαιο και να ερευνήσουν τις δυσκολίες ανάδειξής του.
Τα αποτελέσματα της έρευνας που έκαναν θα σταλούν για εκτίμηση και για περαιτέρω έρευνα, στην Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας Σπηλαιολογίας του Υπουργείου Πολιτισμού.

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Φώνη Λυκοτόμαρου (1960-2017) Μπαρμπότα




Έφυγε χθες Τρίτη 4.07.2017 ηΤρυφώνη (Φώνη) συζ. Γεωργίου Καραχάλιου, κατοίκου Τσιχλεΐκων Αμαλίαδας που γεννήθηκε πριν 57 χρόνια στην Μπαρμπότα(Αμυγδαλή) Λαμπείας.
Η κηδεία της θα γίνει σήμερα Τετάρτη στην Αμαλιάδα.
Στο σύζηγό της Γιώργο, στα παιδιά της Ανδρέα, Διονύση, Παναγιώτη, στα αδέλφια της Σωτήρη, Νίκο και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ήταν κόρη του Θεοδώρου Λυκοτόμαρου και της Καλομοίρας  από την Μπαρμπότα.


Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Τραγούδι του Γιώργη Γιαννιά



ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ................
ΜΟΥΡΤΑΤΗ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΣ …ΝΑ ’ΡΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ;
ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΓΙΑΝΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΚΛΕΦΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΩΛΟΝΟΥ
Από το βιβλίο του Ηλία Τουτούνη & Κώστα Παπαντωνόπουλου
“ΓΙΑΝΝΗΣ & ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΝΝΙΑΣ, Οι σταυραετοί του Ωλενού”
Ως τώρα η επίσημη ιστορία μας, καθώς φαίνεται, καταπιάστηκε μόνο με τα τρανά πρόσωπα και ως ακατάδεχτη περιφρόνησε και αγνόησε ουκ ολίγους απλούς και έντιμους λαϊκούς αγωνιστές. Όμως χρέος μας είναι να θυμόμαστε, να μνημονεύουμε, ν’ απονέμουμε τις πρέπουσες τιμές και σ’ αυτούς τους σεμνούς και αφανείς ήρωες.
Ένας από αυτούς, που ηθελημένα αγνοήθηκε, ήταν κι ο οπλαρχηγός Γιώργης Γιαννιάς και τα παλικάρια του, μια ομάδα ανθρώπων που προτίμησαν να δώσουν την ζωή τους για ν’ απολαμβάνουμε εμείς σήμερα τ’ αγαθά της ελευθερίας.
Οι μάχες στα στενά της Τζάχλης, της Πολίτζας αλλά και στου Κατσαρού της βόρειας ορεινής Ηλείας, δεν αποτέλεσαν μεμονωμένα πολεμικά γεγονότα, παρά συνδέθηκαν άμεσα με την έναρξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης και με την απαρχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που σήμανε το τέλος της πολύχρονης σκλαβιάς.
Κατά την επιδρομή των Λαλαίων Τουρκαλβανών κατά της Πηνείας, της Κάπελης και των χωριών που βρίσκονται στα ριζοβούνια του Ωλονού, οι οπλαρχηγοί συσκέφθηκαν στις 16 Μαΐου 1821 και συναποφάσισαν να συνδράμουν όλοι για ν’ αντιμετωπίσουν τους επιτιθέμενους εχθρούς. Τα χαράματα της επομένης οι Τουρκαλβανοί αποχωρώντας από τα Τσίπιανα, όπου είχαν διανυχτερεύσει, προσβάλουν τις θέσεις που κατείχε και αμύνονταν ο νεαρός κλεφτοκαπετάνιος Γιώργης Γιαννιάς. Oι οπλαρχηγοί της ευρύτερης περιοχής, για διαφόρους λόγους, όχι μόνο δεν συνέτρεξαν να βοηθήσουν τον Γιώργη Γιαννιά, αλλά στο τέλος αγνόησαν αυτή την σημαντικότατη μάχη που διεξήχθη αρχής γενομένης από την Τζάχλη, Πολίτζα και κατέληξε στη θέση Κατζαρού.
Μετά την πανωλεθρία αυτή, νομίζω ότι για τους ίδιους λόγους και οι ιστορικοί εκείνης της εποχής, ηθελημένα αγνόησαν την θυσία του εικοσιπεντάχρονου οπλαρχηγού και δεν αφιέρωσαν ούτε μια σελίδα στις ιστορικές συγγραφές τους.
Υπήρξαν όμως και λίγες εξαιρέσεις με φειδωλά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν γι’ αυτήν την περιβόητη μάχη στον οικισμό Κατζαρού (του σημερινού δ.δ. Αντρωνίου), κατά καιρούς στ’ απομνημονεύματα διαφόρων αγωνιστών που έλαβαν μέρος στον αγώνα του 1821, αλλά και από τους μετέπειτα ιστορικούς που κατέγραψαν τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση.