Eυχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας αυτούς που μας στήριξαν, μας διάβαζαν, μας χάρηκαν! Ήμασταν τρία παιδάκια και μία δασκάλα σε ένα μονοθέσιο σχολείο, μόνοι μας. Κάναμε ό,τι κάναμε από αγάπη, αυτοί είναι οι κόποι μας. Τόσες βόλτες, τόσες κουβέντες, τόσα πολλά που μάθαμε τα οφείλουμε στο ιστολόγιο αυτό! Ήταν το κίνητρο να μάθουμε! Να πιεστούμε να μελετήσουμε και να σας παρουσιάσουμε τις δουλειές μας!
Το Μικρό Σχολειό μας. (τραγούδι)
Αφιερώνεται στους μαθητες μου. Το τραγούδι αυτό βρίσκεται γραμμένο στην πρώτη σελίδα από το φωτογραφικο άλμπουμ που χάρισα στο καθένα. Μέσα εκεί θα βρίσκονται πάντα φωτογραφίες από όλη τη σχολική χρονιά, από όλες μας τις στιγμές. Τα παιδιά χάρηκαν ιδιαίτερα, αλλά κι εγώ η ίδια όταν με περισσή αγάπη επέλεγα τις πιο όμορφες να εκτυπώσω. Πόσο σας αγάπησα, παιδιά μου. Εύχομαι να γραφτεί και στην ψυχή σας η αγάπη της δασκάλας σας.
Ημέρα Τρίτη, 15 Ιουνίου, η τελευταία μέρα που είμαστε μαζί σε αυτή την αίθουσα.
Ημέρα Δευτέρα, 14 Ιουνίου,. Το μικρό μαύρο αλογάκι και η λευκή μανούλα του. Ο φωτογράφος είναι ο μικρός Παναγιώτης.
Μπορεί να μην κάναμε γιορτή λήξης με τραγούδια και χορούς, με σκετσάκια και γυμναστικές επιδείξεις όπως γινόταν άλλοτε στα πολύβουα σχολεία της επαρχίας, αλλά και όπως γίνεται σήμερα στα πολυθέσια σχολεία στην Ελλάδα, αλλά την Παρασκευή 11 Ιουνίου μας επισκέφτηκαν παλιοί μαθητές και χαρήκαμε παίζοντας και γελώντας! Η Νικολίτσα Ντέλη, η Βάσω Φράγκου και ο Αντώνης Βγενόπουλος, μαθητές τώρα γυμνασίου και λυκείου μας έκαναν συντροφιά και βγάλαμε τις τελευταίες μας αναμνηστικές φωτογραφίες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή